kleuren
Blijf op de hoogte en volg Richard&Natascha
08 Januari 2018 | Zweden, Lannavaara
De vraag van de dag is: hoeveel lagen trek je aan? Voor een paar minuten buiten volstaat een trui, dikke jas, handschoenen, muts en sjaal. Maar binnen is het al snel warm. De temperatuur verschilt enorm van uur tot uur en door stilstaan of wind krijg je het snel nog kouder.
Na het ontbijt trekken we dan maar het extra dikke winterpak aan wat we hier hebben gekregen. Met extra kraag, sjaal en muts. We zullen een bezoek brengen aan de Sami, de authentieke bevolking en hun rendieren.
Maar wat we niet wisten is dat we daar op een trapslee heen gaan. Een soort step, maar dan met 2 slee ijzers zodat we over de weg kunnen glijden.
Binnen enkele minuten hebben we het bloedheet van de inspanning!
Maar het is wel genieten van het kleurenspel van gele lucht in de ochtend en blauw/roze als het vage zonlicht enkele uren later alweer verdwijnt.
Aangekomen bij de Sami krijgen we te zien hoe ze tot een halve eeuw geleden leefden in een eenvoudige tent waarmee ze de kudde rendieren volgden. Inmiddels zijn ook zij gemoderniseerd, maar een oudere vrouw verteld levendig over hoe haar ouders het toen uithielden in deze omstandigheden.
De rendierkuddes zijn er nog steeds, maar lopen in het wild. Slechts 4 dieren staan in een afgezet stuk en kunnen door ons gevoerd worden met mos. Wat een schattige beestjes met hun dikke vacht, kraal oogjes en grote neus.
Na het bezoek steppen we weer terug naar de lodge waar we ons van de dikke kleding ontdoen om even te eten en ontspannen, om ons dan weer over te geven aan de vraag: hoeveel lagen trekken we aan?
Een sneeuwscootertocht staat op de planning. En daarvan wordt gezegd dat het heel koud kan zijn door de rijwind.
Dus extra lagen. Met thermokleding, 2 skibroeken en 2 truien een bivakmuts en een helm zijn we goed voorbereid. Maar bewegen is een stuk lastiger.
Omdat iedereen het sturen en gasgeven nog een beetje moet doorkrijgen gaan we, zeker in het begin, niet zo hard. De kou valt mee. We wisselen onderweg zodat we allebei even kunnen sturen en de ander achterop van de omgeving kan genieten. Het begint met een geel oranje zonsondergang rond half 3, wat daarna nog een lange blauwe schemering geeft op het witte wollige landschap met bergen poedersneeuw, tot het rond 4 uur donker is.
Als we van het rechte pad overgaan op een leuke slingerroute tussen de bomen door wordt het leuk en gaan we met wat vaart door de bochten.
Maar dan zien we de sneeuwscooter voor ons ineens op een schuin stuk uit de richting glijden en op z'n kant in de diepe sneeuw belanden. Wij proberen onze nog naar links te sturen, maar ook wij halen het ongelijke stuk niet en vallen op de kant. Zo erg is het allemaal noet, want omvallen schijnt wel vaker te gebeuren. Gelukkig val je zacht in de diepe sneeuw. Eruit komen is een ander verhaal.
Als dat gelukt is en de scooter weer recht staat wil hij niet meer starten door een storing. Na vele pogingen en een half uur later geeft de gids het op.
Hij regelt iemand van de lodge die ons zal komen ophalen. Om de groep niet nog langer te laten wachten, laten we hun verder gaan en blijven wij achter.
We staan in de middle of nowhere, inmiddels pik donker, doodstil. Maar voor ons geen paniek. Gewoon genieten van de rust en de sterren.
En als grote verrassing verschijnt dan ineens het noorderlicht aan de hemel. Daar staan we dan met z'n twee
Na het ontbijt trekken we dan maar het extra dikke winterpak aan wat we hier hebben gekregen. Met extra kraag, sjaal en muts. We zullen een bezoek brengen aan de Sami, de authentieke bevolking en hun rendieren.
Maar wat we niet wisten is dat we daar op een trapslee heen gaan. Een soort step, maar dan met 2 slee ijzers zodat we over de weg kunnen glijden.
Binnen enkele minuten hebben we het bloedheet van de inspanning!
Maar het is wel genieten van het kleurenspel van gele lucht in de ochtend en blauw/roze als het vage zonlicht enkele uren later alweer verdwijnt.
Aangekomen bij de Sami krijgen we te zien hoe ze tot een halve eeuw geleden leefden in een eenvoudige tent waarmee ze de kudde rendieren volgden. Inmiddels zijn ook zij gemoderniseerd, maar een oudere vrouw verteld levendig over hoe haar ouders het toen uithielden in deze omstandigheden.
De rendierkuddes zijn er nog steeds, maar lopen in het wild. Slechts 4 dieren staan in een afgezet stuk en kunnen door ons gevoerd worden met mos. Wat een schattige beestjes met hun dikke vacht, kraal oogjes en grote neus.
Na het bezoek steppen we weer terug naar de lodge waar we ons van de dikke kleding ontdoen om even te eten en ontspannen, om ons dan weer over te geven aan de vraag: hoeveel lagen trekken we aan?
Een sneeuwscootertocht staat op de planning. En daarvan wordt gezegd dat het heel koud kan zijn door de rijwind.
Dus extra lagen. Met thermokleding, 2 skibroeken en 2 truien een bivakmuts en een helm zijn we goed voorbereid. Maar bewegen is een stuk lastiger.
Omdat iedereen het sturen en gasgeven nog een beetje moet doorkrijgen gaan we, zeker in het begin, niet zo hard. De kou valt mee. We wisselen onderweg zodat we allebei even kunnen sturen en de ander achterop van de omgeving kan genieten. Het begint met een geel oranje zonsondergang rond half 3, wat daarna nog een lange blauwe schemering geeft op het witte wollige landschap met bergen poedersneeuw, tot het rond 4 uur donker is.
Als we van het rechte pad overgaan op een leuke slingerroute tussen de bomen door wordt het leuk en gaan we met wat vaart door de bochten.
Maar dan zien we de sneeuwscooter voor ons ineens op een schuin stuk uit de richting glijden en op z'n kant in de diepe sneeuw belanden. Wij proberen onze nog naar links te sturen, maar ook wij halen het ongelijke stuk niet en vallen op de kant. Zo erg is het allemaal noet, want omvallen schijnt wel vaker te gebeuren. Gelukkig val je zacht in de diepe sneeuw. Eruit komen is een ander verhaal.
Als dat gelukt is en de scooter weer recht staat wil hij niet meer starten door een storing. Na vele pogingen en een half uur later geeft de gids het op.
Hij regelt iemand van de lodge die ons zal komen ophalen. Om de groep niet nog langer te laten wachten, laten we hun verder gaan en blijven wij achter.
We staan in de middle of nowhere, inmiddels pik donker, doodstil. Maar voor ons geen paniek. Gewoon genieten van de rust en de sterren.
En als grote verrassing verschijnt dan ineens het noorderlicht aan de hemel. Daar staan we dan met z'n twee
-
09 Januari 2018 - 00:23
Angonita:
Hoi sneeuwhappers.
Inderdaad moeilijk qua kledingkeuze. Soms te dik en soms te dun. Met al die lagen kleding voelt het vast als een michelinmannetje. Log en lomp voortbewegen valt niet mee denk ik.
Jammer dat jullie scootertocht te vroeg eindigde, maar gelukkig zijn jullie er zelf goed vanaf gekomen.
Het is wel weer een bijzonder avontuur wat jullie in het hoge noorden beleven.
Geniet en maak veel foto's.
Liefs, Roan -
09 Januari 2018 - 12:41
Annie Noordhout:
Hoi lieverds,
Inderdaad wat is wijsheid, hoeveel lagen kleding ja als het teveel is dan merk je dat meteen met die trapslee.
Interessant bij die Sami hoe ze toen en nu leven, hoop dat we daar ook foto`s van zien.
En die snoekduik in de sneeuw is wat anders dan een in het water, jullie maken heel wat contrasten mee en het is gelukkig goed afgelopen. We proberen in gedachten jullie te zien genieten van het Noorderlicht zo alleen met z`n twee in de middle of nowhere.....geweldig.
Liefs, Ruan -
09 Januari 2018 - 14:34
MATT:
Jullie doen ook echt alles om wat extra aandacht te krijgen, en dat is jullie goed gelukt. hadden jullie die scooter-sneeuwduik ook geboekt hi hi ha.Wat is het toch weer een geweldig avontuur wat jullie meemaken, ik zit het verslag weer met veel plezier te lezen!! Ben weer nieuwsgierig naar het volgende verslag, geniet er maar weer lekker van, PS, wat voor lekkere warme drankjes schenken ze daar om goed warm te blijven???
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
