Strandjacht

Om alle hoeken van Praslin te kunnen ontdekken op ons eigen tempo hebben we voor vandaag een autootje gehuurd. Op zoek naar alle stranden hebben we eerst de oostkant afgereden en wat fotostops gemaakt. Stranden ingesloten tussen mooie rotspartijen, verscholen strandjes en soms heel fijn zand. Bij een van die stranden zetten we de auto weer aan de kant en genoten van het prachtige uitzicht. Maar toen we verder wilden startte de auto niet meer. Na een belletje naar de verhuur zou de man naar ons toe komen. Gelukkig zijn er slechtere plekken om te moeten wachten, dus genoten we nog wat langer van het uitzicht en de zon. Langs de verder uitgestorven weg was een toegang naar een huisje van een houtbewerker. Langs het paadje stonden de handgemaakte houten schilpadden, bootjes en coco de mare beeldjes opgesteld. Een markante man was daarachtig bezig met zijn nieuwste project, een reuzenschildpad. De man met het uiterlijk van een Aboriginal met een grote grijze baard en een dikke buik over zijn versleten korte broek die was vastgeknoopt met een touwtje om de dikke buik begon met ons een praatje over zijn tijd toen hij als zeeman de hele wereld over ging. Het verhaal dwaalde af en de man bleek een beetje gek, maar wel interessant.

De accu van de auto werd ter plekke door de verhuurder vervangen en wij konden weer en route. Meteen stijl de berg op over de doodlopende weg naar Zimbabwe, waarvandaan we zicht over de zee en de andere eilandjes hadden. Even later waren we bij Anse Lazio. Dit zou een van de mooiste stranden van de Seychellen zijn.
Het was een mooi lang strand met rotspartijen aan weerszijden, maar wij vonden het eigenlijk niet zo heel bijzonder. Of we zijn verwend.
En de vele toeristen maakten het ook minder idyllisch. We hebben er nog wel een duik in het water genomen, maar ook onderwater viel het tegen.

Bij een restaurantje daar vlak bij hebben we in een tuin vol tropische bloemen, onder een mangoboom geluncht. Op de terugweg pikken we een Franse vrouw op die zwetend de weg afliep al hopend op een lift. Daarna reden we weer verder naar de andere kant van het eiland langs nog meer strandjes.

Onderweg bekijken we de diverse bevolking met creatieve kroes en rasta kapsels. We zien vaak mannen met dikke bossen rastahaar verstopt in een muts. Sommige mutsen zijn zo groot dat we het idee hebben dat ze naast hun haar ook hun hele hebben en houwen in die zak verstoppen.

Bij Grande Anse stoppen we bij het 2e politiebureau van dit eiland en worden uitgenodigd bij de districtchef op kantoor. Een gezellige man van onze leeftijd. We kletsen en grappen wat over de herkenbare zaken van ons werk. Helaas gaan we morgen weer naar het volgende eiland anders had hij ons willen uitnodigen voor een etentje bij hem thuis.

Weer onderweg kruist de weg bijna de startbaan van het vliegveld en waarschuwt een stoplicht ons voor een naderend vliegtuig.

Rond zessen strijken we neer op een strandje om van de zonsondergang te genieten. Helaas viel die wat tegen door de laaghangend wolken en de piepkleine zwarte vliegjes die ons belagen zorgen er voor dat we snel weg zijn.

We eindigen de trip bij een drukbezocht restaurant met heerlijke creoolse curry en vis en kijken naar de serveerster die de benen uit haar lijf loopt. Maar het wachten is de moeite waard!

Tot slot nog een laatste avond op onze veranda aan zee en morgen met de ferry een korte oversteek naar het volgende eiland, La Digue.