Oemph, Toet toet en Oink oink

De dag van de vreemde geluiden start bij ons huisje in de tropische tuin bij Ranomafana met hoge piepgeluidjes van gekko's en kikkertjes.
Als eerste brengen we een bezoek aan het arboretum waar diverse plantsoorten worden gekweekt. Op een van de takken zit de grootste kameleon van Madagascar. Met zijn 60cm, kleurige huid en uitstekende neus met een soort pukkels er op is het een bijzonder beest om te zien.
Een stuk verder tilt de tuinman wat stukken boomschors van de grond op om ons een Boa te tonen. De slang ligt helemaal opgerold in een holletje.

Dan is het weer tijd om de beentjes te strekken. Volgens de gids gaat de tocht van 2 uur over een makkelijk pad door een klein bos net buiten het nationale park. Maar met de vermoeidheid in de benen na gisteren en de toch wel stijle stukken valt het nog niet mee. We horen het inmiddels bekende geluid van de Koukal vogel door het bos galmen. Het klinkt als een opstartende motor.

In dit bos leeft een zwarte Sifaka soort die mede door zijn kleur moeilijk te vinden is tussen de dichte, hoge tropische begroeiing zoals diverse Raffia soorten.
De gids probeerd hem te vinden door de lokroep na te bootsen. Een geluid wat het midden houdt tussen een ingehouden kuchje en het geluid wat je produceert wanneer je een stomp in je maag krijgt. Ongeveer Oemph.
Helaas, het helpt niets. Na 2 uur alle mogelijke paden doorkruist te hebben, hebben we de Sifaka niet kunnen ontdekken. Wel nog een groep Red Fronted Limuren die door de boomtoppen springen.

We verlaten het regenwoud gebied en vertrekken terug naar de stad Fianarantsoa. Op de route passeren we vele taxi brousses. Oude busjes met achterin 4 banken die dienstdoen als openbaar vervoer. Er zijn 18 zitplaatsen, maar vaak zitten er meer mensen in gepropt. En als het moet hangen ze voor de openstaande achterdeur op de treeplank. De bagage van boodschappen en handelswaar hoog op het dak gestapeld zijn de busjes top zwaar en hebben moeite om de berg op te komen. We halen de een na de ander in met een vriendelijk wederzijds getoeter na het passeren...Toet toet.

In een van de dorpjes rijden we langs een levendige markt waar van alles en nog wat verkocht wordt. De mensen uit de wijde omgeving gaan 's ochtends al vroeg onderweg naar de markt wat vaak een paar uur lopen is.
Vervolgens gaan ze met de gekochte waren weer het hele eind terug. Zo zien we heel veel vrouwen met van alles op hun hoofd lopen, maar de iets gelukigeren hebben een karretje. Een zelf in elkaar geknutselde platte kar met houten wielen die de weg over wordt geduwd en vaak met een eenvoudig systeem bestuurd kan worden.
Stel je voor dat je net 2 varkens op de markt hebt gekocht en die dus mee naar huis wilt nemen. Die leg je dan op hun zij op de kar, bind ze vast en bedekt ze met bladeren (daar schijnen ze rustig van te worden).
Eerst moet er flink geduwd worden, maar helling af kan de zeepkistenrace met varkens beginnen. Zo gaan de karretjes met varkens en daar bovenop de mensen achter elkaar de weg af terwijl de varkens het misschien toch niet zo leuk vinden...Oink oink.

Naarmate we verder rijden wordt de weg een stuk slechter. Tot nu toe volgden we steeds de hoofdweg van zuid naar noord die, ondanks af en toe een gat, best goed geasfalteerd was. Maar nu kunnen we nog slechts stapvoets richting de lunchstop.
Na de lunch bezoeken we op ons verzoek een theeplantage. Van alle plantages die we tijdens het reizen hebben gezien was dit er nog niet van gekomen. Interessant om dit proces ook eens te zien.

Wanneer we inmiddels ergens in de middag de slechte weg vanaf de plantage naar de hoofdweg terugrijden komen we de mensen met boodschappen tegen die waarschijnlijk vanochtend vroeg naar de markt zijn geweest en nog steeds onderweg naar huis zijn. Pfff.
Dan klagen wij niet meer over wat gehobbel in de auto door het slechte wegdek.

De route eindigd in Fianarantsoa. De stad waar we 2 dagen geleden ook waren. Ook nu rijden we snel door de drukte en komen dan via een garage binnen bij het hotel. Het lijkt wel een fort. Hermetisch afgesloten van de armoedige winkels en woningen ligt net daarachter verstopt deze met camera's en dubbele kamerdeuren bewaakte bakstenen villa met klasiek vormgegeven balkonnetjes en erkers.
We lijken de enige gasten en het is er erg stil. Voor het diner nemen we plaats in de huiskamer. Een kleine knusse ruimte met zithoek en tv, een grote eettafel en daarnaast het aanrecht. De hoek van de tafel is voor ons tweetjes gedekt en de prive kok bereidt een heerlijke 3-gangen maaltijd terwijl de receptionist annex bediende ons eten opdient.
Tijdens het eten kijken we op tv een 'national geografic' achtig programma over reizen.
Een beetje vreemde gewaarwording in deze arme, stoffige stad.