Platteland in de bergen

De dag begint in Antsirabe fris en bewolkt. Het lijkt of het weer gaat regenen, maar het tegendeel is waar. De zon wordt steeds feller. Voor ons prima want we hebben weer een wandeling op het programma.
Een paar kilometer buiten Antsirabe worden we met een lokale gids afgezet op het platteland. Nou ja, echt plat is het hier natuurlijk niet.
Tussen de berghellingen in lopen we over de smalle verhoogde randen rond de velden met rijst, aardappels, tomaten, graan enzovoort. Je moet goed opletten waar je loopt, want voor dat je het weet stap je er naast in het natte veld. De lokalen lijken hier totaal geen moeite mee te hebben en komen met gemak voorbij met balen op hun hoofd of gereedschap bij zich.

Op de erven bij de kleine huisjes en op het veld kijken de mensen bij het zien van ons op en groeten ons vriendelijk met Salamo. Zig zaggend door de velden en vervolgens berg op komen we boven het dorpje uit waar we graven zien en een prachtig uitzicht over de omgeving hebben. Het hele terrein is verdeeld in verschillende vakjes met gewassen.
De gids verteld ons dat hier de grootouders een pas getrouwd stel 7 kinderen toewensen. En die wens komt ook voor de meeste stellen uit. Dan snap je dat er dus ook heel veel eten nodig is en ze dus altijd druk aan het werk zijn om dit te verbouwen.
De meeste kinderen moeten hierbij meehelpen. Alleen de allerkleinsten zitten aan de rand van het veld braaf te wachten terwijl mama staat te ploegen.

Om de toekomst van de plattelands kinderen te verbeteren is hier een klein schooltje bij het dorp. We brengen een bezoekje aan het gebouwtje met 2 klaslokalen. Bij binnenkomst worden we in koor door alle kindjes in het engels hartelijk welkom geheten. Er wordt ons gevraagd om op de kaart achter in het lokaal aan te wijzen uit welk land wij komen. Dat kleine puntje? En dat is wel heel ver weg. Voor de kinderen eigenlijk onbegrijpelijk, want die zijn waarschijnlijk nog nooit uit het dorp weg geweest.
Ook deze kinderen willen maar al te graag op de foto en er ontstaat chaos in de klas wanneer ze elkaar verdringen om zichzelf op het beeldscherm van de camera te bekijken.
Ik had graag een polaroid camera bij me gehad, zodat we de foto aan ze konden geven.
Wij laten de klas maar weer met rust zodat ze snel verder kunnen met leren.
Eind van de ochtend gaat deze groep naar huis en komt de middaggroep de les volgen. Het gebouwtje is te klein om alle kinderen tegelijk les te geven. En er is geen geld voor bakstenen voor een grotere school. Ons idee zou zijn om het dan buiten te doen onder de bomen of een simpel afdakje, maar dat is volgens de gids een raar idee. En de groepen om de dag les geven zodat ze minder vaak heen en weer hoeven te lopen van huis naar school, was volgens hem ook al niet logisch.

We eindigen de wandeling en komen vanaf het platteland in een deel van het plaatsje waar beduidend rijkere mensen in grotere huizen wonen. Zelfs grote villa's, maar hier wonen ze er waarschijnlijk wel met een hele familie in. Met uitzicht op een oud openlucht theater hebben we een picknick lunch met Sambos, een lekker lokaal hapje van bladerdeeg gevuld met gehakt en groente.

Dan worden we weer opgepikt door de chauffeur en vertrekken naar Antananarivo. In een van de dorpen die we passeren stoppen we om wat drinken te kopen. In het overvolle smerige winkeltje staat de vrouw achter de toonbank pitten uit te spugen. Het eten dat vlak voor haar staat zag er al niet zo smakelijk uit, maar nu willen we het helemaal niet meer kopen. Op de stoep zitten wat vrouwen elkaars haar te plukken, het lijkt er op dat ze elkaar zitten te vlooien.
Even verder zien we een uithangbord van het 'Soa Guesthouse'....
We moeten maar snel weg hier.

De rit eindigd in de hoofdstad. Van arm tot rijk, van hutjes tot torenflats, van luxe terreinwagens tot lelijke eenden. De smalle straten helling op en af zijn overvol. Elk stukje stoep is bezet door mensen met koopwaar, de voetgangers lopen op straat en daar tussendoor proberen de auto's zich een weg te banen. Af en toe loopt het helemaal vast op de drukke punten en voorrangsregels lijken er niet te zijn.

Het hotel waar we arriveren past wel bij de stad. Meerdere gebouwtjes die met smalle kruip door sluip door gangetjes binnen en buitenlangs zijn verbonden. In verschillende hoeken zijn zijgangen of trappetjes richting de kamers. De gangen hangen vol met schilderijen, kunstwerken, atributen en museumstukken en zijn zo smal dat je elkaar niet kunt passeren.
Het heeft hierdoor wel iets knus en is zeker een unieke lokatie.
Wel zijn er heel veel muggen. Dus na een half uurtje muggenmeppen hopen we nu rustig onder de klamboe te kunnen slapen.