Talamanca

Een nieuwe dag, het zonnetje schijnt volop. Al om 6 uur wordt ik wakker met de vogels die ontwaken en volop kwetteren. Nog even een uurtje snoezen totdat we de spullen pakken, ontbijten met de schildpadden die nieuwsgierig, hopend op eten in het stroompje rond de ontbijtruimte zwemmen, en dan vertrekken naar Manzanillo Wildlife Refuge.

Waar de weg in het zuidoosten van de Carbische kust eindigd in de richting van de grens met Panama ligt Manzanillo. De weg houdt letterlijk op en van daaruit kan je alleen nog lopend verder door het natuur gebied.

Daar aangekomen horen we dat het 'volgens hun' een kwartier lopen is tot het uitzichtpunt, maar met de vele foto stops op de prachtige strandjes duurt het voor ons al gauw 45 minuten.

Het is een makkelijke route met aan de ene zijde de jungle en aan de andere zijde mooie doorkijkjes naar de paradijselijke strandjes en de blauwe zee. 

We komen tot het uitzichtpunt waar een rots in zee ligt waar de golven spectaculair tegen aan spatten. 

Hoewel er werd aangegeven dat het werd aangeraden om de rest van de route met een gids te doen besluiten we verder te gaan. Het ziet er naar uit dat het nu prima te doen is. Het is droog, de zon schijnt volop, en op wat hellingen na is het makkelijk te belopen. 

Onderweg komen we langs idyllische strandjes waar we genieten van het magische uitzicht en de kracht van de golven bewonderen. Voor dat je het weet moet je ineens rennen voor de golven die toch verder komen dan je verwacht. 

De wandeling wordt wel wat pittiger heuvel op en af en soms best modderig. Maar het is de moeite waard om een stukje verder te gaan en de nog meer natuur te beleven. Hagedisjes met een gele streep op de rug en een blauwe staart :lizard: schieten voor onze voeten weg, vlinders, inclusief de grote mooie blauwe Morpho:butterfly:, dansen om ons heen en een hele familie brulapen:monkey: hoppen boven ons hoofd van boom tot boom. 

Je hebt geen gids nodig om die te vinden want ze laten zich duidelijk horen en anders verraden ze hun aanwezigheid wel door het geritsel van de bladeren als ze van tak tot tak slingeren.

Op een omgevallen boomstam zien we aparte spierwitte paddestoelen die wel besprenkeld lijken met kokosrasp.

We kunnen ons zo voorstellen dat dit pad met regen echt een glibberige uitdaging kan zijn, maar gelukkig hebben wij prachtig weer en worden wij alleen nat van ons zweet.

Op de terugweg genieten we nogmaals van het uitzicht op de paradijselijke strandjes tot we terug komen op de parkeerplaats waar de man die voor 2000 colonnes zei dat hij op onze auto zou passen er inderdaad nog steeds staat.

We hebben wel een verfrissing verdiend en kopen bij een stalletje een verse kokosnoot :coconut: waarna we doorrijden naar Punta Uva. Een mooi, maar polulair strand zo te zien.

Hier bij Sloth Point kan je Kayaks huren waarmee je door het binnenwater langs de mangroven kunt peddelen. Ook heel erg leuk, maar helaas hebben we daar geen tijd meer voor.

Wel wagen we ons nou eens aan de indrukwekkende zee en krachtige golven want in dit deel is het veilig om te zwemmen, alhoewel het wel een uitdaging is.

De eerste golven zijn nog te doen en weten we te trotseren, maar eens in de zoveel tijd komt er zo een grote, krachtige golf aan dat je volledig van de bodem wordt meegesleurd en je als een stukje drijfhout moet overgeven aan het kolkende water. Geweldig om de kracht van de natuur zo mee te maken. :ocean:

Gelukkig weten we het strand weer veilig te bereiken, drogen ons op in de warme, felle zon en zijn nog op tijd voor happy hour bij het hotel :tropical_drink::tropical_drink:

Vandaag is het de Banana Hammock, dat is geheel naar mijn smaak.... bananen en hangmat... daar hou ik van! 

Op het zwarte vulkaanzand van Playa Negro voor ons hotel smaken de cocktails weer prima en kunnen onze voetjes in het zwarte zand bijkomen van de wandeling van vandaag. 

Ook hier kunnen we weer uren naar de onophoudelijke golven kijken. 

Maar er moet ook nog gegeten worden anders stijgen die cocktails, die toch al niet zuinig zijn, naar ons hoofd.

We proppen ons in een lekker foute bak met blauwe koplampen, binnenverlichting, videoscherm, dikke spoiler en ronkende uitlaat die ons naar het centrum brengt. Waar we in een duister achteraf straatje op advies van de receptioniste van het hotel bij Lydia's eten. Hongerig als we zijn bestellen we iets wat te veel eten. Dat beginnen we door te hebben wanneer de serveerster een beetje moet lachen tijdens het opnemen van onze bestelling. En al helemaal als alles voor ons op tafel staat. Maar het is om te smullen!! Dus we komen een heel eind met de vis, garnalen en kreeft en rollen met onze buikjes vol in dit keer een andere foute, gepimpte taxi die zo laag is dat hij met het gewicht van 5 inzittenden niet eens over de drempels heen kan. Langzamer dan stapvoets en schuin erover gaat het dan net en worden we keurig afgezet voor ons hotel waar zo verder ons bed in rollen.