De Cocosman

Nog een dag op het mooie Mahe gaf ons de kans om nog meer mooie stranden te zien.
We begonnen bij Anse Royal waar we de eerste fotostop maakten.
We stapten net uit de auto toen we een mannetje op ons af zagen komen. Hij zag er uit alsof ie niet veel geld te besteden had en wel de nodige biertjes lustte.
De man begon een praatje en bood ons aan wat foto's van ons te nemen. Enigzins achterdochtig dachten wij nog even aan de kans dat hij er misschien met de camera vandoor zou gaan. Maar ach, waar wil ie heen op dit eiland en bovendien zag hij er niet zo vlot uit. Zelfs op slippers halen we die met gemak in.
Hij bleek absoluut aardig en probeerde natuurlijk op deze manier wat fooi te verdienen. Als een ware pro plaatste hij ons op de juiste plekken en schoot wat foto's.
Het zijn leuke plaatjes geworden, maar door zijn enigzins benevelde blik was de horizon af en toe ineens een creatieve schuine lijn.
Daarna vroeg hij of we trek hadden in een kokosnoot. Natuurlijk, altijd. Hij verdween het bos in met een lange stok en verscheen enkele minuten later met een grote verse kokosnoot die hij vakkundig op de stok openbrak en met een steen een klepje maakte zodat we 'm konden drinken. Daarna brak hij de noot verder in stukken en gaf ons de brokken kokos mee voor onderweg.
De man wist ons ook nog de weg naar de beste strandjes te wijzen. En daarna vroeg hij toch wel of wij zo'n 'grote rooie' voor hem hadden. Met het geld wat hij daarmee bedoelde in zijn broekzak gaven we hem een lift naar het winkeltje verderop. Waarschijnlijk werd dat meteen aan bier uitgegeven. Maar wij hadden weer een leuke ontmoeting én verse kokosnoot.

De tocht ging verder langs vele mooie stranden, de een nog schilderachtiger dan de ander. Soms verscholen en geheel verlaten, waar wij de enige voetsporen achterlieten, andere met sierlijke rotsen, grote palmbomen, tropische naaldbomen of Takamaka. Er zijn weer de nodige poster foto's geschoten vandaag.
We zijn helemaal doorgereden tot het zuidelijkste puntje waar we konden komen, bij het toepasselijke Police Bay. Waar een verlaten ruine gebouwtje nog herinnert aan de tijd dat hier een politiebureau zat.
Wij zouden ons zo vrijwillig willen aanbieden om daar het bureau weer te heropenen. Met uitzicht op het strand en de ruigere natuur aan deze kant een prachtige werkplek.
Terug noordwaarts langs de westkust maakten we naast de vele tussenstops een stop bij het Eden's restaurant aan Port Glaud. Op het terras op de 1e verdieping hadden we een prachtig uitzicht over de baai en het eilandje Thérèse terwijl we een smakelijke sandwich aten.
Vanaf daar zijn we de weg naar het noordwesten tot het eind afgereden. De normale weg ging over tot een kronkelende weg die net breed genoeg was voor 1 auto met aan de rechter kant een greppel en links de stijle afgrond naar de zee. Overigens een prachtig uitzicht op de stranden en de zee beneden, maar toch blijf je liever op de weg letten en hopen dat er geen tegenligger komt.
We hoopten aan het eind bij een baai te komen waar je heel mooi kunt snorkelen, maar helaas was het laatste deel van de weg afgesloten en besloten we een stukje terug bij Port Launay een poging te wagen.

Met de snorkels op stapten we door het ondiepe water. Zo warm alsof je in een tropisch zwembad bent. Tot 100 meter van het strand kan je nog staan. Maar eenmaal onder water zagen we toch wel weer heel wat bijzondere vissen. Soms inmiddels bekende exemplaren en soms nieuwe kleuren en patronen. We zagen hele lange met een toetersnuit, bolle visjes, Lionfish met waaierachtige vinnen, een soort felgekleurde waterspin die ondersteboven aan een rots kleefde, mossels, grote slakken en nog meer. We moeten toch maar eens de namen gaan opzoeken en een goede onderwatercamera aanschaffen.
De onderwaterwereld is hier net zo mooi als boven water en we zouden er uren in kunnen blijven turen. In het warme, zoute water gaat dat ook makkelijk, want je blijft vanzelf drijven. En duiken is hier ook niet noodzakelijk aangezien je zo vanaf het strand de vissen al kunt zien.

Nog even nagenietend op het strand zagen we langzaam de zon onder gaan wat weer een prachtig schouwspel gaf.
Tijd om te gaan eten. In die paar dagen op dit eiland hebben we toch bijna alle hoeken gezien en alle wegen bereden. Wat niet zo moeilijk is op een oppervlakte van 27x8 met een weg rondom en 3 van west naar oost. Dus reden we bijna vertrouwd door het donker de route terug en eindigden bij restaurant Kaz Creol aan Anse Royal. En weer een super restaurant. Aan het strand met een lekkere zeebries smikkelden we van het heerlijke eten, dagverse garnalen en Red snapper met een crêpe en passievruchtmousse als toetje. Jammie!
We moesten nog even denken aan de Cocosman, die nu waarschijnlijk zijn roes aan het uitslapen is onder een palmboom.
Wij drinken ook nog een Sey Brew biertje voordat we in bed kruipen voor het laatste nachtje op Mahe.