Moksi Alesi

Vandaag zijn we alweer vroeg op pad voor een stadswandeling met Katherine. Geen tijd voor ontbijt, maar met de buik nog vol van gisterenavond en met de wetenschap wat komen gaat, komt dat wel goed.
Katherine laat ons vele gebouwen zien met bijzondere en vaak ook treurige verhalen uit de geschiedenis erbij. De achteruitgang van de economie is duidelijk te zien aan de vervallen overheidsgebouwen en de slechte keuzes die door de overheid gemaakt zijn komen duidelijk in beeld. Er valt veel te zeggen over de politiek van de afgelopen jaren die het land niet veel goeds heeft gedaan. Een terugkomend iets in de route zijn afgebrande panden. Soms door ongelukken, waarbij door alle houten huizen een enorme schade werd aangericht. En soms bewust aangestoken om het een en ander te verdoezelen.

Voor de Surinamers is het crisis en zijn veel producten niet meer te betalen. Dat is dan ook een van de redenen dat het zo rustig is in de stad.
Pas bij de markt aangekomen zien we een levendige wirwar van mensen. Veelal Creoolse vrouwen uit het binnenland bieden hier hun zelf verbouwde groentes aan.
Nou hebben we inmiddels heel wat tropische vruchten en groenten leren kennen, maar toch zien we weer voor ons onbekende producten waar we nu alweer de namen van zijn vergeten. En vruchten die we wel kennen, maar er hier onbewerkt heel anders uitzien en een vollere smaak hebben. Hier en daar proeven we wat en soms lopen we juist snel door omdat alleen de geur er al voor zorgt dat de trek meteen weg is.

Maar we zijn ook met een doel op de markt. We moeten inkopen doen voor de kookworkshop van vanmiddag. Uit een menulijst hebben we de Moksi Alessi gekozen om te maken. Een mengsel van rijst, bonen, vis en vlees.
Gelukkig halen we hier het vlees en de vis niet vandaan. Maar de groenten zijn hier wel veilig. En dus nemen we tomaat, okra, bonen en bak banaantjes mee.

Wanneer we bij kokkin Irene aankomen treffen we een gezellige vrouw en wordt er, voordat het koken begint, al heel wat gekletst en gelachen. We drinken een heerlijke amandelsap en smullen van een smaakvolle papaja.
Dan bereiden we de verschillende ingrediënten voor en lijkt het klaarmaken van het gerecht heel eenvoudig. Nog even laten pruttelen terwijl wij gezellig verder kletsen en dan kan het proeven beginnen. En ja, het is geslaagd. De buiken zitten weer vol. Nu nog zien of we dit thuis, zonder de hulp van Irene ook voor elkaar krijgen.

De dag is voorbij gevlogen, maar gelukkig hebben we nog genoeg tijd om bij het hotel zwembad te relaxen en af te koelen. We worden vergezeld door de vrolijke kleine huiskat die ons alweer gevonden heeft en tegen ons aan op het ligbed komt liggen. Even dutten we weg totdat we wakker worden met angstaanjagend donkere wolken boven ons hoofd. Het blijkt slechts een klein buitje dat net de nodige verfrissing geeft.
De avonden zijn hierdoor aangenaam en het buitenleven bevalt ons goed.

Ook al wordt ons meerdere keren een taxi aangeboden, wij kiezen er voor om relaxt te wandelen naar het centrum. Iets wat je weinigen ziet doen. Iedereen verkiest het gemak en de koelte van de auto.
Het is zaterdagavond en duidelijk wat drukker in de stad. Overal klinkt muziek en hangen mensen op straat. Wij komen uit bij De Waag. Een oud waag gebouw wat nu als stijlvol restaurant in gebruik is. En ook hier is muziek van een bandje met saxofonist.
Alweer een heerlijke maaltijd waarvoor we zelfs in dit wat duurdere restaurant de helft van de Nederlandse prijs betalen.

Op de terugweg is het gezellig druk op straat en haast uitnodigend om nog een afzakkertje te nemen, maar we moeten vanavond nog inpakken.
Morgen vertrekken we op de fiets naar het plantage gebied Commewijne aan de overkant van de Surinamerivier.