Gunsi

Iets eerder dan verwacht komt de volgende chauffeur ons alweer ophalen bij Palulu. We pakken onze tassen in, zeggen de aardige familie van de Palulu camping gedag en stappen in het volgeladen busje. We vragen ons af waarom het busje helemaal vol zit met dozen, tassen en koelboxen. Dat blijkt allemaal voor ons te zijn, ons eten en drinken voor de komende dagen waarin we gaan lodge hoppen over de Boven Suriname rivier.

We rijden door het zanderige savannegebied naar het zuiden. We passeren de illegale goudwinnings kampen waar de overheid geen grip op heeft. Het landschap wordt steeds heuvelachtiger en je zou bijna denken dat je in Afrika bent. De vele kleine dorpjes langs de weg bestaan uit kleine hutjes van hout en gedroogd palmblad, zoals je ze ook in Afrika ziet. De bewoners zijn donkere creolen, afstammelingen van de slaven die vanaf de plantages het binnenland zijn in gevlucht. Ze dragen veelal gekleurde kleding en geruite doeken en dragen vaak met bewonderenswaardig gemak goederen op hun hoofd zoals ze van oudsher gewend zijn.

De rit gaat verder om het in de 60er jaren aangelegde Brokopondo stuwmeer heen totdat de weg bij Atjoni niet verder gaat.
Op dit drukke punt waar iedereen die van en naar het Boven Suriname gebied  langs komt, ligt voor ons een korjaal klaar. De korjaal, een langwerpige houten open boot wat een iets modernere versie is van de uitgeholde boomstam dat het oorspronkelijk is, wordt volgeladen met alle dozen en tassen. Onze gids Kuksy neemt ons vanaf hier verder mee de rivier op.

Langs de rivier zijn vele kleine resorts, zoals ze het hier noemen, door de lokale bewoners opgezet. En denk bij een resort niet aan een luxe hotel, maar kleine eenvoudige hutjes. Meestal dicht bij een dorpje en gerunt door de bewoners. Zo ook onze gids. Een jonge gozer die uit het dorpje Gunsi komt en na zijn studie in de stad en diverse cursussen nu als gids is teruggekeerd naar 'zijn' thuis en met trots alles over het gebied verteld. Dit in tegenstelling tot de meesten van zijn generatie die na de studie in de stad blijven en daar een baan zoeken.
Het is goed dat er nu door het toerisme weer wat mogelijkheden en inkomsten komen in het rivier gebied zodat niet iedereen weg trekt. En wij steunen dit graag.

En wat we daar voor krijgen is in 1 woord geweldig. We zijn nu in het resort Tei Wei bij het dorpje Gunsi en dit is echt een fantastische plek. Ons hutje op palen en met veranda biedt uitzicht op de rivier en de sula. We konden kiezen voor een hutje met uitzicht of een zonder uitzicht, maar met douche en toilet. Dan is de keuze snel gemaakt en lopen we wel een paar meter naar het toiletgebouw te. Het uitzicht is geweldig.

'S middags zijn we gaan zwemmen bij de sula, wat een stroomversnelling is die wordt gevormd door grote rotsen in de zandbodem van de rivier. Het zwemmen is nog een beste uitdaging. De stroming is behoorlijk sterk en de rotsen onder water blijken venijnig hard en scherp. Maar wat een geweldige plek. Echt een paradijsje. We maken ook een rondje door het dorp en ontmoeten de bewoners die net een overlijdens ritueel afsluiten. Het huis en de inboedel van de overledenen wordt verdeeld terwijl er gezellig gegeten en gedronken wordt. Ook hier zijn veel vrouwen gekleed in kleurige geruite doeken. Vooral de oudere vrouwtjes zien er met hun diep gerimpelde gezicht markant uit en aangezien een enkeling het bovenlijf niet bedekt zie je soms meer dan je wilt.
Het leuke aan Gunsi is dat ons hutje echt in het dorp is waardoor je de hele cultuur meemaakt. We zijn dan wel de enige blanke toeristen hier, maar je voelt je meer gast dan echt toerist.

Wanneer het donker is neemt Kukcy mee om nog even een wat dieren te zoeken en verteld ondertussen over de verschillende bomen die hier groeien en waar die voor gebruikt worden. Zo blijken niet alleen de vruchten van de Marappica palm te worden gebruikt, maar ook het grote omhulsel van de zadentrossen die opkrullen als ze afgevallen zijn worden gebruikt als schaal, wasbak, slee of sleepwagen.
Dan blijkt dat Harige Harrie hier veel familie heeft.
Met de zaklamp vinden we Harige Henk, Herbert, Hugo, Hans en oma Hannie.  De familie vogelspin is hier goed vertegenwoordigd.
Goksia grijpt een slapende krekel uit een boom die meer lijkt om een enorme tor of kakkerlak en het beest begint meteen een heel hard trillend geluid te maken. Het leek wel een speelgoed ding. Als hij stopt moet je even schudden en dan gaat het geluid weer aan. Het was erg lachwekkend.
Verder zitten hier ook plakkertjes en kikkers en nog heel wat beestjes die we niet zien.

We zitten nog even op de veranda, luisterend naar de rivier en genieten van deze unieke bijzonder mooie plek waar de natuur en cultuur heel dicht bij komen.
Maar hopelijk blijft de harige familie vannacht wel uit de buurt.