Wat een feest

Het werd een hele bijzondere avond of eigenlijk nacht zelfs.
In het pikdonker stuurt Ega de boot langs de rotsen naar het dorp verderop waar we samen met hem, Kukcy en neefje Bernard tussen de hutjes door naar achter in het dorpje lopen. Het lijkt nog erg stil en wij vragen ons af waar de muziek is. Totdat we ineens wat horen en een grote groep mensen bij elkaar zien. We voelen ons wat vreemd en ongemakkelijk tussen deze donkere mensen en hebben het idee dat door het maanlicht op onze blanke huid wij enorm opvallen. Maar het lijkt ze niets uit te maken. We worden af en toe hartelijk begroet en verder helemaal niet vreemd aangekeken.

Terwijl de overledene onder een afdak in een grote dichte kist met puntdak ligt met daarbij diverse geschenken zoals aardewerk kruiken, zijn de vrouwen bezig met een traditionele dans. De vrolijk gekleurde kleding, geruite doeken om de middel als rok en de diverse creatieve kapsels maken indruk en we staan er even voorzichtig langs de kant naar te kijken. De dames staan voorover gebukt, klappen in de handen en zingen. Een voor een komt iemand midden in de kring zijn of haar dans moves tonen om daarna luid applaus te krijgen. Het is ons al snel duidelijk dat het hier vooral gaat om lekker bewegen, plezier maken en je eigen ding doen.

Daarna gaat het feest verder met een DJ die swingende, ritmische souk, merengue en samba achtige muziek draait. De meiden laten zien dat ze goed met die bolle billen kunnen schudden. Ook wij kunnen niet stil blijven staan en laten voorzichtig de heupen wiegen.
De fles lokale rum, Borgoe, gaat rond en de jongens moedigen ons aan om vooral lekker mee te doen met alles. Terwijl wij ons mengen tussen de mensen en ons ontzettend vermaken met kletsen, dansen en drinken worden we toch wel een beetje door Kukcy en Iga in de gaten gehouden. Ze willen zeker zijn dat wij ons wel vermaken en zijn blij om te zien dat dat kennelijk goed lukt.

Van dat drinken moet je soms plassen, maar waar kan dat hier?  Dus worden we door iemand de weg gewezen. Slechts een klein stukje weg uit het feestgedruis tussen 2 hutjes in, gewoon midden in het dorp. Zo gaat dat hier.

Het is echt uniek om zo'n feest ter ere van een overledene mee te maken. Waarbij iedereen plezier maakt op zijn eigen manier, niets moet alles kan. Sommigen gaan slapen omdat ze morgen weer andere zaken te doen hebben of om de volgende dag weer verder te gaan met feesten. Wij dansen nog even door en genieten van de gezelligheid terwijl we complimenten krijgen over onze moves. Zo schudden met die billen lukt ons echt niet, maar wij geven onze eigen draai er aan. Dat is het leuke hier, het maakt niet uit wat je doet als je maar geniet.

Met moeie benen en bezweet besluiten we terug naar ons eilandje te varen. En tot onze verbazing zien we dat het al tegen 4 uur is. Het is bijzonder om dit zo meegemaakt te hebben en we weten nu dat als er hier iemand overleden is het zeker geen dooie boel is.

Na een korte nachtrust doen we het de volgende dag rustig aan. Even bijkomen en gewoon nog even genieten van de omgeving en 's middags de rivier af varen naar onze laatste lodge langs de Boven Suriname rivier. We hebben ongeveer de helft van de rivier terug gevaren en zitten nu in een houten huisje langs het water bij een dorpje waar nog maar enkele oude hutjes staan en al duidelijk wat meer ontwikkeling met stenen huizen in vrolijke kleuren, sommige zelfs met een verdieping, 2 schooltjes en een kerk.

We luisteren weer naar de tjirpende insectengeluiden en een kikker die onophoudelijk een vreemd krakend, knarsend geluid maakt. Het is hier nooit stil.