Slagroom

Ik was dit keer niet van plan om te schrijven, maar ik kan het niet laten om wat we zien en ervaren in woorden te beschrijven en zo anderen de kans te geven een beetje mee te beleven.

Ons nieuwe avontuur begon uiteraard weer op Schiphol waar we in de vroege ochtend met een tas vol thermokleding en dikke truien klaar waren voor vertrek. Rustig aan bagage inchecken, langs de winkeltjes en nog even een bakkie koffie voor vertrek. Geen stress, het is vakantie.
Oeps, iets te relaxt, de gate gaat al sluiten. Snel doorlopen, als laatste passagiers het vliegtuig in en dan het bloedheet hebben met die warme kleding aan. Hoezo een reis naar Lapland is koud?

Veel eerder dan verwacht landen we op Kittila in Finland. Daar zetten we de eerste sporen in de dikke sneeuw. Heerlijk het geluid van knarsende sneeuw onder je schoenen en de frisse, droge kou.

In 3 uur rijden we met de bus naar Zweden. De witte sprookjeswereld trekt aan ons voorbij. Eindeloos veel dennebomen met dikke lagen sneeuw als vers geklopte slagroom op de takken. Slagroombergen van meters dikke zachte sneeuw waardoor ik zin krijg om er in te duiken. Het landschap ziet er zo lief en sereen uit en geeft je meteen rust.
De wondere witte wereld wordt nog mooier door de roze/blauwe gloed die aan de horizon verschijnt. Een prachtig pastel schilderij.
Slechts heel af en toe is er bebouwing in de vorm van typische rode, zweedse huisjes maar verder lijkt het hier haast onbewoond.

In deze tijd van het jaar is er maar heel kort echt licht, maar daarentegen is er een hele lange zonsondergang. De kleuren waar we altijd zo van kunnen genieten, maar vaak binnen een half uur verdwenen zijn, geniet je hier heel lang van.
De horizon verandert van licht geel naar oranje en tenslotte donkerblauw wat de schijnbaar witte sneeuw steeds weer een ander schijnsel geeft. Een levend schilderij van Bob Ross.

Onze lodge, die ook in de typisch zweedse rode kleur is, ligt buiten het piepkleine dorpje Lannavaara met ongeveer 80 inwoners op 68° noorderbreedte. Wij verblijven in een houten huisje met Ikea inrichting en rondom besneeuwde kerstbomen met lampjes. Vlakbij zijn de hondenkennels en achter ons huisje een paardenstal.
Binnen is het behagelijk warm, maar zodra je naar buiten stapt slaat de koude lucht op je longen en bevriezen je neusharen spontaan. De kou is droog, maar scherp.
Vooralsnog redden we het met onze dikke winterjassen, muts, sjaal en handschoenen maar dat is slechts genoeg als je max 10 minuten buiten bent.

Voor de activiteiten waarbij we soms een paar uur buiten zijn krijgen we een dikke winteruitrusting. We passen de oversized jas en broek, warme snowboots, bivakmuts, bontmuts en enorm grote wanten. Ik voel me als een opgeblazen teletubbie, maar warm is het wel.
Ze zeggen dat je dit echt nodig hebt. Vooral op de sneeuwscooter waar het door de snelheid en wind zo een gevoelstemperatuur van 20 graden kouder kan zijn.
Midden op de dag is het hier nu volgens het weerbericht -10, maar door het gebrek aan zon is het al snel kouder. Vanavond gaf de thermometer zelfs -28 aan!

Later in de avond krijgen we een seintje dat er kans is om het noorderlicht te zien. We lopen het pad af een stukje bij het licht van de lodge vandaan en jawel. Een eerste glimp. Nog niet heel duidelijk en niet fel groen, maar een vage witte band in de lucht van de rand van het noorderlichtschijnsel. En een heldere sterrenhemel vol felle twinkelende puntjes boven ons. En verder... niets..stilte, rust, kalmte. Heerlijk om even te genieten en letterlijk stil te staan bij de rust. Maar niet te lang, want mijn neus geeft alweer aan dat het tijd is om naar binnen te gaan.

Morgen toch maar echt warm aankleden als we de ochtend op bezoek gaan bij de Sami en rendieren.