Van Bush Camp naar jungle

Na een korte ochtendsafari bij Buffalo Camp begeven we ons weer onderweg over het karrespoor naar de volgende bestemming.
Het heeft niet meer geregend dus het zandpad is al beter begaanbaar maar het blijft ongelofelijk dat dit de enige weg is.
Maar al snel rijden we de heuvels in en veranderd de weg in een bredere weg van zand en stenen.
Van de Afrikaanse massage, zoals ze hier grappen over het gehobbel op de beroerde paden, gaan we naar een ontspannen massage op deze weg.
Zo ontspannend dat we zelfs af en toe zitten te knikkenbollen. Maar dan toch af em toe weer wakker schikken van een hobbel of een kuil.

Het landschap is veranderd van een kale vallei naar een bebosd heuvellandschap vol bomen met groene, oranje en dieprode bladeren waar de weg doorheen slingerd. Alsof het herfst is terwijl het hier nu lente is. Met het zonlicht dat erop schijnt maakt het de kleuren nog feller en mooier.
Als we een groot deel van de rit gedaan hebben belanden we ineens op een gladde asfaltweg. We zijn verrast om te zien dat die er dus wel zijn. Dat maakt de rest van de rit een stuk vlotter. Alhoewel hier ook nog regelmatig een gat in de weg is en er veel tankwagens voorbij scheuren, dus het blijft opletten.
Ineens zijn we weer in de bewoonde wereld en een paar jaar vooruit in de tijd.

We stoppen in Mpika een redelijk stadje, vergeleken met de dorpjes met rieten hutjes die we eerder zagen, om te tanken en wat drinken te kopen.
Even verder stoppen we langs de weg op een mooi uitzichtpunt om onze meegebrachte lunch te nuttigen. Het is lief dat het personeel van Buffalo Camp de sanwich en eitjes hebben meegegeven, maar er blijkt vanochtend toch iets mis gegaan te zijn in de keuken. Als er een eitje wordt opengetikt loopt de inhoud eruit. Hij is nog rauw! Het wordt een soort spelletje Russisch roulette onder ons. 3 van de 5 hebben geluk met een hard gekookt ei. De 2 anderen hebben slechts de rauwe smurrie.
Met deze temperatuur zou je nog kunnen proberen om het eitje op een steen te bakken, maar dat doen we toch maar niet.

Niet zo lang na deze stop zijn we op de eindbestemming Kapishia Hotsprings Lodge.
Ineens zijn we in een oase beland. Een compleet andere wereld dat on-afrikaans aandoet.
De eigenaren hebben hier op een enorme lap grond een gigantische tuin vol tropische planten aangelegd met bijzondere palmen, hybiscus en meer van dat soort wat je hier niet verwacht. In de tuin verschillende gezellige zitjes en een zwembad. Daar tussendoor loopt een kolkend riviertje en verder is er nog een moestuin en boerderij waardoor ze inmiddels al hun eten van eigen land hebben en volledig zelfvoorzienend zijn. En ook hier is een gebied met wild waar we naast Zebra's ook de zeldzamere Lechwe- en Sabel antilopen zien.
Na de uitgestrekte Afrikaanse droge savanne waar we vandaan komen lijkt het nu wel alsof we in Costa Rica zijn met onze kamerplanten hier als 5 meter hoge bomen om ons heen.

De huisjes zijn ook wat anders dan de rieten hutjes waar we vannacht in lagen. Deze zijn van steen met prachtig donker hardhout en ontzettend groot met zelfs 2 verdiepingen. Met meerdere bedden kunnen we nog kiezen waar we gaan slapen.
Erg leuk om zo'n contrast mee te maken en nu al een heerlijke plek om te relaxen.
En zoals de naam al doet vermoeden zullen we uiteraard morgen de hotsprings gaan bezoeken om deze tropische wellness behandeling compleet te maken.

Voor het diner schuiven we aan bij de Engelse  eigenaren en manager die deze hele lodge en het land eromheen runnen en ook het Buffalo Camp waar wij net vandaan komen. Ze zitten vol verhalen en we kletsen volop alsof we al tijden bij hun over de vloer komen. We gaan verder in de zithoek met een drankje erbij en er wordt heel wat afgelachen totdat we later dan gebruikelijk ons bed induiken.