Asjemenou

Inmiddels zijn we er achter welke dieren onze rust in de tent verstoorden.
Onder onze tent heeft een grote bosmuis een heel gangenstelstel gegraven en 's avonds vliegen vleermuisjes rond die de tent bombarderen met nootjes uit de bomen.
Allemaal onschuldig, dus we kunnen rustig slapen en staan weer heel vroeg op.

Rijdend over de vlakte komen we bij het deel wat gisteren nog door brand aan het smeulen was. Het autospoor markeert de rand van de brand. Het is een vreemd gezicht die doodse zwarte vlakte links en het begroeide deel rechts. Maar het leven hier gaat gewoon verder en de dieren lijken zich speciaal aan te passen aan de kleuren en het als camouflage te gebruiken.
Links staan zwarte buffels op het zwart geblakerde deel en rechts staan lechwe's op het goudkleurige gras waar ze met hun eigen goudbruine kleur bijna niet opvallen.
Op de stukken die al langer geleden verbrand zijn steken de verse groene grassprietjes alweer uit, waar de antilopen graag van smullen en wat voedzamer is dan het lange dorre gras.

Het nadeel is wel dat de nasmeulende grond en het as ruikt alsof je bij een heel groot kampvuur zit en dat aardig op je keel slaat.
Waar het niet is verbrand is het dan weer gewoon heel droog en stoffig wat maakt dat we hier heel snel vies, dorstig en uitgedroogt raken.
Maar ach, hier in de middle of nowhere maakt een vlekje meer of minder echt niet uit en de dorst is met genoeg water en mosi zo opgelost.
Haast niet te geloven dat dit droge gebied straks onder water staat.

Voor nu maken de vele antilopen dankbaar gebruik van de kleine waterstroompjes die er nog wel zijn en daar in de buurt zien we dan ook velden vol met Puku's en Lechwe die of snel en met grote sprongen wegvluchten voor ons of ons onnozel en met grote ogen aankijken. Alsof ze zeggen: "Asjemenou, wat komt daar nou voorbij?"
Ook als we lunchen onder een grote vijgenboom en om de beurt even achter een palmenstruik duiken voor de bush-toilet staan er 40 paar ogen je verbaasd aan te kijken.

Zo rijden we de hele dag rond door het gebied en speuren naar dieren.
Tot 2 keer toe treffen we olifanten, maar onze gids lijkt er niet zo'n goede band mee te hebben. De eerste is een mannetje die gelijk boos op ons afkomt. De gids klapt in zijn handen en roept daarbij: " Hello I'm here"
Wij denken: "Ja vast, alsof hij zal luisteren." Maar asjemenou.. het werkt en de olifant dijnst achteruit. Maar voor de zekerheid rijdt de gids toch ook maar hard weg.
De volgende treffer is met 2 olifanten die ook al niet goed gehumeurd zijn. Dit keer houdt de gids voor de zekerheid alvast wat meer afstand.

Nijlpaarden kunnen ook zo agressief zijn, maar zolang zij in het water liggen, en jij niet, is er niets aan de hand. En dus kunnen we uitgebreid kijken naar een rijtje nijlpaarden die als een treintje in het water liggen. En een moeder nijlpaard die haar, in verhouding, kleine baby met haar neus voor zich uit duwt.

Ineens merken we een gier op die iets op het oog lijkt te hebben. Er ligt een Lechwe die echt net zijn laatste adem heeft uitgeblazen. Hij lijkt zomaar ineens, zonder verwondingen, te zijn overleden.
Nadat de eerste gier het arme dier heeft gevonden volgen er al snel meer gieren en start het akelige gekrijs en gevecht van deze aaseters.
Hoewel het enigszins triest is, hoort dit wel bij de natuur. De een zijn dood....
Waar ze dan ineens vandaan komen is haast een raadsel, maar van alle kanten vliegen er meer gieren op af. Het lijkt wel Schiphol in de spits, alle landingsbanen zijn open en van alle kanten komen ze 1 voor 1 aan terwijl wij de gieren tellen. 'Flight 55 is coming in'  Zo tellen we door totdat er wel 70 gieren zijn die met elkaar ruziën om hun aandeel.
We wachten maar niet totdat ze helemaal klaar zijn en zoeken een gezelligere plek voor een mooie zonsondergang onder het genot van een biertje.

Als we dan na een lange dag terugrijden naar het kamp treffen we weer een grote groep olifanten. Deze zijn wat beter gehumeurd en storen zich niet aan ons terwijl ze aan de bomen knabbelen. 3 lopen er van groot naar klein in een treintje achter elkaar aan. De achterste is echt heel klein en is zo schattig om te zien.
Maar het wordt inmiddels echt donker dus we kunnen niet langer blijven kijken.

Bij terugkomst in het kamp eten we weer onder de sterrenhemel en praten na over deze dag bij het kampvuur.
Op de een of andere manier hebben we niet zo'n goede klik met deze gids en zijn assistent, maar des te meer met de 2 Nederlanders Aad en Ronald die hier samen met ons zijn en waar we veel lol mee hebben.

Nog een laatste keer is het nog een beetje behelpen met het stoffige lijf wassen in het donker, met de plasketting naar de poepdoos en dan de krappe, warme, muffe tent in.
Maar na zo'n lange dag vol belevenissen zullen we weer prima slapen op de stretchers met daarop matras. En dit back to basic avontuur is toch wel weer een hele leuke ervaring.