Lopen op de rand van de wereld

Het zonnetje schijnt dus een mooie dag om de prachtige natuur van het Tierra del Fuego National Park in te trekken.
Met de wandelschoenen aan worden we door de taxi afgezet bij het begin van de wandelroute 'Costera Trail' die 8 kilometer langs de zuidkust van Argentinië loopt. Nou ja, iets voor het begin want de rest van de weg is afgesloten en dus moeten we daar al lopen.
Het zal komen omdat het nog voorseizoen is, maar wat ook betekent dat we nog geen entree voor het park hoeven te betalen.

Op de pier aan de waterkant, met zicht op de besneeuwde bergtoppen van Chili aan de overkant, staat een heel klein postkantoortje. De meest zuidelijke van de wereld. Daar begint het kronkelpad het bos in. Woeste, grijze bomen met grillige vormen. Grijs, groene leisteen achtige rotsen. Zachte mossen en sliertige 'oldmans beard' een engelenhaar achtig mos dat aan de takken hangt en idyllische baaitjes met kleine strandjes. Het is een prachtige omgeving die met een beetje fantasie, en dat kregen wij meteen, op een elvenlandschap lijkt.

Hé wat staat daar achter die boom? Nee, in dit bos geen elf te bekennen en ook geen gevaarlijke dieren, maar wel paarden.
Aan de waterkant, hoog in de bergen, tussen het dichte woud, op verschillende plekken komen we de sterke pony's met harige dikke wintervacht tegen. Het is aan de hoeveelheid mest die we op het pad tegen komen wel te zien dat er nog veel meer moeten rondlopen dan die paar die wij hebben gezien.

Net als we het erg warm krijgen van de zon en het lopen trekken de wolken dicht. En alsof het er bij hoort komen we tegelijk in een ruiger en dichter deel van het bos met kale hoge bomen. Het smalle pad gaat over stijle hellingen vol rotsen en boomwortels en modderpoeltjes waar we ons pad doorheen en omheen zoeken. In onze fantasie moeten we ons nu een weg banen door het land van de trollenkoning.
Daarna volgt het dwergenbos met bijpassende bomen en laag hangende takken. Stukken over kiezelstrandjes vol mosselschelpen en tot slot een moerassig deel waar we via boomstronken en takken kleine vennetjes oversteken.
Het is een uitdagende wandeling vol kronkels, hobbels en hellingen door prachtige en unieke natuur.

Zoals afgesproken zijn we 4 uur later bij het eindpunt waar de taxichauffeur ons staat op te wachten.
Bij het hotel zeiden ze ons nog dat deze wandeling zo'n 2 tot 3 uur was, maar behalve wat fotostops hebben we behoorlijk doorgelopen over het kronkelende pad, helling op en af, dat we blij zijn dat de chauffeur het beter inschatte en hij niet onnodig op ons heeft hoeven wachten.

Met moeie voetjes en misschien morgen wel spierpijn komen we terug bij het hotel. Maar dat was zeker de moeite waard.
Gelukkig kunnen we nu wel lekker douchen en komt er niet meer zoals gisteren bruine drab, een hoop gesputter en daarna niets meer uit de kraan.
Zo afwisselend als het landschap is, is ook het weer. De hele dag zien we aan de ene kant zon en aan de andere kant bewolking of lichte motregen, en dan weer andersom. Het heeft er voor gezorgd dat de besneeuwde berg die we 2 dagen geleden nog zijn opgelopen, nu bijna kaal is en de sneeuw voor de deur ook rap weg smelt.

Volgens goed Argentijns gebruik, want die zijn behalve wijn ook gek op zoetigheid en veel kaas, eten we de verbrande calorieën er weer aan met lekkere broodjes en een flink stuk taart.


PS: Op het uiterste puntje van de wereld en boven op de berg is internet nog een klein probleem, dus er zit wat vertraging in het plaatsen van de verslagen.