Whisky on the rocks

In de vroege ochtend zijn we al op pad naar het gletsjerpark. Zo'n 1,5 uur rijden naar het haventje waar onze trip naar de Perito Moreno gletsjer begint. In het kale landschap doet het je toch meer denken aan een westernfilm, maar rijdend langs het troebele, melkachtige gletsjermeer komen we in de buurt van de immense ijskap. Een overblijfsel uit de ijstijd en na Antartica en Groenland de grootste ijskap ter wereld.
Vanuit de sneeuw uit het Andesgebergte heeft zich hier een ijsmassa gevormt die door de bergen glijd en in 300 gletsjers uitvloeit tot in de meren.

Perito Moreno is een van de grotere gletsjers. Met een boot varen we naar de overkant en als we dan om de hoek van de baai zijn komt de gigantische ijswand in zicht. Waar de dikke ijslaag, op het dikst meer dan 1 kilometer, eindigd in het gletsjermeer is een muur van 40 tot 60 meter hoog. Als scherpe punten, pieken en gleuven wordt het ijs tussen de omliggende bergen door geperst. De ijslaag glijd constant door met een paar meter per dag. Vanaf het begin duurt het 400 jaar totdat het ijs het water heeft bereikt. En dan, als de scherpe punten en schuine pieken beginnen te barsten, breekt er een stuk af en vallen rotsblokken van ijs met een grote plons in het water om daarna als drijvende schuimpjes het meer over te drijven. Het kraakt continue en regelmatig hoor je een echoënde knal als een schot dat afgaat in de verte of bij grote breuken een knal zoals een straaljager die door de geluidsbarrière gaat. Je moet snel zijn om het afbrokkelende ijs ook te zien, want meestal zijn de brokken dan al gevallen.
De sneeuw op de bergtoppen op de achtergrond is echt wit, het ijs daarentegen is verschillende tinten blauw, afhankelijk van de dikte en de lichtinval.
Het is onbeschrijfelijk, ongelooflijk en indrukwekkend om die grote ijsmassa te zien.
Aan de overkant gaan we in het bosgebied aan land en lopen dan nog een stukje totdat we bij het ijs zijn aangekomen.

Het zien is al geweldig, maar er op lopen is nog gaver. En meer mensen willen dat, dus de hele groep wordt verdeeld in 4 groepen van ongeveer 12. We krijgen loopijzers onder onze schoenen en gaan dan met 2 gidsen de wat vlakkere zijkant van de gletsjer op.
Het midden is zo grillig met scherpe pieken, scheuren en meters diepe gaten dat het onmogelijk is om daar te lopen.
Er is al een route voorgehakt in het ijs zodat je als het ware op een grindpad van ijsblokjes loopt. Van dichtbij zie je sowieso goed dat het niet 1 dichte ijslaag is, maar alles bestaat uit samengeklonterde kleine doorzichtige ijsblokjes als kristalglas. Waar het van een afstand massiever en witter lijkt, zie je nu goed dat het heldere stukjes ijs met daartussen waterstroompjes zijn.
We passeren diepe gaten en geulen die vaak gevuld zijn met extreem helder water en diep donkerblauw van kleur, bijna lichtgevend fel blauw alsof er onderin de geul een blauwe lamp brandt. Elk stuk dat we bekijken, van dichtbij of veraf, is een modern kunstwerk op zich.

We lopen een stukje naar boven waar we, nu we er op staan, een mooi uitzicht hebben op de ijslaag met al zijn grillige vormen. Dan weer terug om daarna met een bocht nog een ander deel te nemen en verschillende keren stil te staan om foto's te nemen en van het zicht op het ijs te genieten en natuurlijk drinken we het pure water uit een van de gaten.
Als toepasselijke afsluiter drinken we een 'whisky on the rocks' met ter plekke vers gehakte ijsblokjes.
Uiteindelijk zijn we ongeveer 1,5 uur op het ijs, maar dit deel was nog niet eens een postzegel van de totale ijsmassa van alleen deze Porito Moreno gletsjer.
Gek genoeg zijn we vanaf het bos, tot de hele tocht op het ijs gevolgd door een zwarte kat. Dat verwacht je hier toch niet, en hij stak zo af op de witte massa. Kennelijk hoort hij bij de gidsen en banjerde vrolijk en voorzichtig met ons mee tussen alle ijshobbels en gaten door.

Als we de ijzers af hebben gedaan en de meegenomen lunch hebben genuttigd in het inmiddels warme zonnetje, varen we met de boot weer terug. Bij de auto aangekomen volgt er een klein probleem.... lampen aan laten staan.... lege accu. Gelukkig is dit een land vol bergen en kunnen we met een beetje hulp, helling af rollend de motor weer aan de praat krijgen. En dan kunnen we alsnog naar de uitkijkplatformen rijden.

Vanaf de looppaden en balkons zien we nu de linker en rechter kant van de gletsjermuur en de hele oppervlakte van boven. Zo is nog duidelijker te zien wat een massa het is. Terwijl we langslopen horen we alweer een knal en zien we een groot brok van een punt afbrokkelen. Het ijsbergje dompeld even onder in het water en drijft dan weg. Dit fenomeen gaat de hele tijd door, maar je weet nooit wanneer en waar het volgende stuk gaat breken. In afwachting turen we naar een punt waar een diepe blauwe barst in zit. Het ziet er uit of het elk moment kan breken.... Maar het kan ook nog wel een tijdje duren.
Als je net de andere kant op kijkt mis je het al en zie je alleen nog wat kringen in het water. Maar met een beetje geduld kan je dit natuurspektakel wel meemaken.
Deze grote punt is uiteindelijk in ons bijzijn blijven zitten, maar andere stukken hebben het wel al, na die honderden jaren, op moeten geven en zullen tot water smelten in het gletsjermeer.

Op de terugweg naar El Calafate pikken we nog een lifter op. Een meisje dat in het park werkt en graag weer naar huis in het dorp wilde. Onze 2e goede daad hier al. Gisteren hebben we nog een oud vrouwtje geholpen met oversteken. Ze stond zo reddeloos te wachten bij de drukke hoofdstraat in het dorp. Want we hebben al gemerkt dat zebra paden hier vooral een indicatie zijn voor een oversteekplek, maar dat wil niet zeggen dat auto's er voor stoppen.
Ook kruispunten zijn hier onduidelijk. Is het nou de grootste weg die voorrang heeft, of de eerste auto die aankomt? Wij weten het nog niet helemaal. Maar verder is rijden hier heel makkelijk, want de wegen zijn breed en het is niet druk.

Maar veel rijden doen we hier niet. Want morgen pakken we de auto alleen om naar de andere haven in het park te gaan en zullen dan met een boot de rest van het gletsjer gebied gaan bevaren.