Wetlands

Het zit ons niet mee hier in de Iberá Wetlands. De plek waar het bijna altijd bloedheet en zonnig is, doet nu zijn naam eer aan want sinds vannacht is het al aan het regenen. Niet heel hard, maar wel continue.
De geplande wandeling van deze ochtend gaat daarom niet door. Hoewel wij best wel in de regen kunnen lopen, maar het is wel inmiddels overal een blubberzooitje.
Om toch nog wat van het moerasgebied te zien en de unieke diersoorten die hier leven krijgen we een 1 uur durende video over dit bijzondere ecosysteem te zien.
Interessant, maar liever zien we het in het echt.

Na een ochtend luieren gaan we dan toch maar zelf op pad, trekken een lange broek en regenjas aan en wagen ons over het modderpad richting de waterkant. Glibberend en glijdend banen we ons een weg door de blubber, en het is best wel een lange weg.
Aan het eind van het pad komen we bij een kanaal tussen de weilanden. Helaas kunnen we niet dichter bij het echte natuurgebied komen en zien dus ook alleen wat koeien en vogels. Oh ja, en een dode Capibara. Nu kunnen we zijn grote knaagtanden eens goed bekijken, dat dan weer wel.

Net als we terug willen gaan over het blubber pad komt een man met een tractor en aanhanger. Vanuit zijn Spaans en de gebaren begrijpen we dat we worden uitgenodigd om met hem terug te rijden. Dat is mooi, dat scheelt ons een hoop geploeter door de modder.
Dus springen we achter in de bak. Zelfs de tractor heeft moeite om door de diepe moddergeulen te komen, maar zo is het voor ons wel makkelijker. Een avontuurlijk ritje waarbij we ook nog een vos het pad zien oversteken.

De rest van de dag doden we de tijd rond ons huisje want hoewel de zon tegen 6 uur eindelijk toch nog doorkomt krijgen we dan te horen dat de geplande paardrijtocht ook gecanceled is omdat ze ineens bedacht hebben dat het alweer te snel donker zal worden. We zijn beland in een ongeorganiseerde uithoek, met zicht op een grasveld en waar het enige contact met de buitenwereld een slechte Wi-Fi verbinding is die alleen werkt als je ergens midden op dat grasveld staat. We proberen de humor er maar van in te zien hoewel dat steeds lastiger wordt met de tegenvallers.

Toch besluiten we maar in gesprek te gaan met de manager en haar om wat opheldering te vragen.
Er zijn wat misverstanden uit de wereld geholpen en gelukkig kunnen we er na een goed gesprek en een paar biertjes samen om lachen en sluiten we deze, beetje verloren dag, goed af met een mooie sterrenhemel, dansende vuurvliegjes en kikkergeluidjes.