Anders dan anders

Omdat het paardrijden en de wandeling eerder niet zijn doorgegaan werd er voorgesteld om dat vandaag te doen. Maar dat zou betekenen dat we niet verder dan de weilanden komen en nog het echte moerasgebied en de dieren, waar we hier tenslotte voor naartoe zijn gekomen, niet meer zullen zien.
Dus hebben we gisterenavond afgesproken dat we in plaats daarvan nog een boottocht zullen doen en dit keer wat verder het moerasgebied in.

Maar helaas zit het ons weer niet mee. Het heeft vannacht al flink geregend en weer pakken donkere wolken zich 's ochtends samen. Er komt een dreigende onweersbui aan die bij ons er voor zorgt dat we onze boottocht al letterlijk in het water zien vallen.
Bovendien moet de gids eerst nog de andere gasten met de tractor over het modderpad wegslepen, want met hun gewone autootje gaan ze hier anders nooit weg komen.

Tijdens het afwachten zittend onder de overkapping gaan we dan maar eens op onderzoek uit naar het geluid van de bekende roep van Woody Woodpecker dat we steeds horen. Het is geen specht, hoewel die hier wel veel zijn, maar een soort fazant hoog boven in de boom. En tussen de buien door komen leuke gele vogeltjes en een kleine kolibrie voorbij.

Al 1,5 jaar hebben ze hier voor hun doen extreme droogte, dus het landschap heeft deze regen echt wel hard nodig. Als natuurliefhebbers begrijpen wij hoe belangrijk de regen voor de wetlands is. Alleen een beetje jammer dat wij precies dit uitzonderlijke moment moeten meemaken.

Veel later dan gepland, we hadden de moed al opgegeven, is de gids terug met de tractor. Het voordeel is wel dat het inmiddels droog is. Dus gaan we alsnog naar de boot.
Heen over het modderpad gaan we te paard om ons de moeite van het ploeteren door de blubber te besparen.
Maar terug zullen we wel zelf moeten lopen.
Het maakt ons niet uit. We krijgen tenminste toch nog de kans om met de boot wat verder het moeras in te gaan en varen tussen de drijvende eilandjes die ontstaan door samengepakte waterplanten.
Overal zien we kaaimannen liggen die ook gebruik maken van de zon die doorkomt door op de kant op te warmen. En nu die zon even doorkomt is het ook meteen goed warm.
En jawel, we zien ook weer wat Capibara's. Nooit geweten dat ze ook best hard kunnen rennen, een heel stuk onder water kunnen zwemmen en bij gevaar blaffen als een hond. Het zijn toch wel grappige beestjes.
Blij dat we toch nog deze boottocht konden doen.

Het oorspronkelijke plan om ons vannacht om 3 uur terug naar Posadas te brengen zodat we 's ochtends direct de aansluiting op onze bus naar onze volgende bestemming, Iguazu hebben die hebben we maar even aangepast. Minstens 10 uur achter elkaar rijden zagen we niet zitten. En ook het alternatief om 's avonds te gaan rijden vonden we geen goed idee.
We hebben het wel gehad hier met de rommelige plannen en voordat we helemaal niet meer wegkomen uit deze uithoek hebben we geregeld dat onze chauffeur ons 's middags al oppikt en we zullen overnachten in Posadas. Wel eerst even goed geluncht voordat we de lange rit terug beginnen.

De onverharde weg van de lodge naar de doorgaande weg, wat inmiddels een modderpoel is geworden, lijkt een bijna onmogelijke opgave, maar de chauffeur toont zijn rijkunsten en slibt er doorheen.
Daarna begint pas de uren lange weg, rechtdoor over het asfalt.
Het laatste deel rijden we toch nog in het donker en dan breekt ook nog het onweer los. We weten niet of we de bliksem, die als een discolamp knippert in de pikzwarte lucht en het natte wegdek onregelmatig verlicht, nou mooi vinden of toch spannend.

Gelukkig komen we heelhuids aan in het stadshotel in het centrum van Posadas waar we eerder ook verbleven. Nu kunnen we tenminste normaal slapen en morgen ochtend de bus naar Iguazu pakken. Maar ik vrees wel dat we achtervolgd zullen worden door de onweersstorm.