Tan Bun

Wandelend door de stad op een warme zondag is het wel erg stil. Weinig auto's, geen levendige drukte bij de centrale markt en zelfs bij de Waterkant is het, op een klein groepje mannen na, erg rustig. We maken een rondje over het Kerkplein, naar de Keizerstraat, Heilige weg, Jodenbreestraat via de Heerenstraat terug naar het hotel.

Daar instaleren we ons op een ligbed half in de zon en half in de schaduw van het afdakje dat begroeid is met een Markoesa (passievrucht) plant vol vruchten.
Lekker rustig met een boekje liggen we daar te bakken totdat zomaar uit het niets het houten afdak begint te kraken en naar beneden stort. We schikken ons rot maar zijn gelukkig net niet geraakt. Waarschijnlijk was het gewicht van de volle plant met rijpe vruchten net wat teveel geworden. Denk je nog even een rustig dagje te hebben. Wordt het toch nog spannend.

No span. We schuiven gewoon een stukje op en gaan weer verder met luieren. Deze bakra's willen nog even wat vitamine D verzamelen om de lange Nederlandse winter door te komen.

Als afsluiter hebben we een dolfijnen sunset tour geboekt. Nadat we onderweg met de taxi naar Leonsberg, net buiten het centrum aan de Surinamerivier, nog even snel bij een Warung wat loempia's en bakabana's kopen om de trek te stillen stappen we bij de steiger met nog wat tourgasten op een korjaal.
Al snel zien we middenop de brede rivier de eerste dolfijnen verschijnen. Een tijdje varen we rond en zoeken naar de dieren die af en toe en onverwachts opduiken. Meestal kijk je net naar de verkeerde kant en blijken ze aan de andere kant van de boot, vlakbij uit het water op te duiken.
Daarna vaart de boot nog door naar Plantage Johan en Margaretha. Dit is vlak bij het gebied waar we gefietst hebben. Maar hier geen mooi gerestaureerd plantage huis. Het is gewoon een klein gehucht waar Javanen wonen, met brommertjes rondrijden en harde muziek draaien. Dit was voor ons niet echt een bezoekje waard, maar aan de andere kant, dan zien we toch voor de laatste keer een stukje buiten de stad. En we genieten nog vanaf de stijger van een mooie geel-oranje zonsondergang boven de glanzende rivier voordat we in het donker terug varen.

We delen een taxi terug naar de stad met naamgenoot Richard die voor werk in Suriname is en mee was op de tour. Aangezien we allemaal nog moeten eten belanden we met z'n drieën bij De Waag waar we gezellig kletsen, lekker eten en een djogo Parbo bier wegtikken en dat in een redelijk luxe restaurant voor de helft van het geld dat je in Nederland er voor betaald.

A boen.
We hebben weer een mooie reis achter de rug met veel natuur, cultuur, avontuur en ontspanning.
We hebben het hangmatteren onder de knie.
Zijn met de hete pepers in het eten toch zeker tot schaal 8 gekomen (hoewel die ene rode saus toch echt iets te heftig was, hè Richard)
Zijn helemaal gewend aan de vochtige warmte.
Hebben benen vol met muggenbulten en andere littekens van pijnlijke herinneringen.
Billen die geen houten bankje meer kunnen zien.
De zonnebrandcrème is tot de laatste druppel op. Dit geldt ook bijna voor de anti-jeuk middeltjes (help ik kan niet zonder)
Er is geen schoon kledingstuk meer over. De slippers zijn versleten.
De toilettas is leeg. De pleisters zijn op.
Vrijwel alle Surinaamse gerechten geproeft en voorlopig even genoeg van rijst en kip. En voor ons gevoel zoveel vocht verloren dat we er een zwembad mee kunnen vullen.

Maar het belangrijkste. We zijn weer een hele ervaring rijker, hebben mooie herinneringen aan dit land en een hele lading foto's van al dat moois!

Reden voor een Bigi Fesa!
Met Parbo, rijst en kip.

Tan Bun!