Zwaaien maar

Na een lange rit van Hoima naar Kibale Forest is het heerlijk om even op ons balkonnetje van het nieuwe onderkomen te zitten. Uitzicht over het dichte bos en een concert van vogels om ons heen en in de verte horen we iets wat haast wel apen moeten zijn.
We verblijven in een eenvoudig hutje met aan de buitenkant een kleine badkamer, zonder dak.
De lucht ziet er dreigend donker uit, dus wellicht hoeft de douche niet eens aan.

Het was weer warm en stoffig vandaag met een route die grotendeels over onderverharde wegen ging. De vlakke stukken gaan nog wel, maar sommige stukken is het slalommen om de gaten en geulen. Maar aangezien er maar heel weinig autoverkeer is rijden de meesten in het midden van de weg en is daar een duidelojk spoor gesleten.
We rijden langs de uitlopers van het Rewenzori gebergte waardoor de weg soms flink stijl is. Met regen is deze weg nog een behoorlijke glibberige uitdaging. Maar wij houden het droog en daardoor is het vooral stoffig.

We hebben ook geen zin meer om steeds weer het raampje open en dicht te draaien. Maar nu worden onze armen lam van het zwaaien. Bij de vele dorpjes die we passeren staan kinderen enthousiast te zwaaien wanneer wij langs komen. En met die lieve koppies noet je wel terugzwaaien en wil je er geen een overslaan.
Het schooljaar is vandaag weer begonnen en dus is het een drukte langs de weg met kinderen in verschillende uniformpjes.
En we verbazen ons weer op alle andere vreemde creaties die voorbij rijden. Brommers met de meest onmogelijke bagage en taxi's die propvol zitten. Er wordt hier per klant betaald en niet per rit, dus loont het om er zoveel mogelijk mee te nemen. En dan is 11 man in een gewone personenauto geen uitzondering. 4 man voorin, samen op 1 stoel en achterin bij elkaar op schoot. En dan staat meestal de kofferbak open die uitpuilt met spullen die tot boven het dak uitsteken. De inmiddels laaghangende auto's hebben moeite met de vele kuilen in de weg.
We hebben genoeg te beleven onderweg, maar het gehobbel in de auto en de warmte hebben bij ons nogal eens het resultaat dat de ogen even dicht vallen. Totdat je door een diepe kuil weer wakker schikt.

Dichter naar de eindbestemming maken de kleine fruitplantages ruimte voor lichtgroene velden vol met thee. Het beeld van de groene rechte rijen op de heuvels lijkt haast op rijstvelden. Vrachtwagens vol met balen theebladeren rijden voorbij met daarop nog wat meeliftende passagiers.
Dan zien we tussen de bomen door nog net de kratermeren en rijden het Kibale Forest National Park door. Het leefgebied van vele apen. Dat blijkt direct als we even stoppen terwijl er een groep bavianen langs de kant zit. Binnen een seconde zit er een vanaf de motorkap door het voorraam te turen. Die komt vast af op de bananen die we net onderweg hebben gekocht. Snel de ramen dicht en doorrijden.
Bavianen hebben we al genoeg gezien, wij zijn hier voor de chimpansees die hier nog in grote getale leven. Morgen gaan we bij ze op bezoek.