Door de sneeuw ploegen

Met een warme choco met slagroom, omdat we de Hot Toddy toch niet aandurfden, zitten we op te warmen bij het haardvuur na weer een mooie dag in de kou.
Althans het haardvuur is uit gegaan met een hoop rook en vervolgens het brandalarm tot gevolg wat de nodige hilariteit opleverde.

Gisterenavond zijn we nog op pad geweest met de sneeuwschoenen. Het is even wennen om als Donald Duck te lopen. Maar als je eenmaal gewend bent aan de grote stappers dan gaat het best lekker, maar het is best vermoeiend. Halverwege komen we bij een tipi waar we kunnen uitrusten bij een kampvuur en buiten, liggend op een rendiervelletje naar de sterren kunnen kijken.
Na de terugwandeling en een biertje in de bar slapen we als roosjes en kunnen we de volgende ochtend rustig aan doen.

Om alle mogelijke vervoermiddelen te benutten kunnen de paarden natuurlijk niet achterblijven. Vanmiddag zijn we een ontspannen ritje door de sneeuw gaan maken. Met weer een hoop lagen kleding, skibroek en dikke winterjas is het een wonder dat we nog in het zadel kunnen klimmen. Het zal een rustig stapritje worden, dus dan koel je behoorlijk af. Voetwarmers in de toch al dikke laarzen en handwarmers in de skihandschoenen houden de kritieke punten extra warm.
De paardjes leveren de grootste inspanning en ploegen zich soms tot aan hun buik door de sneeuw. Het is weer een heerlijke manier om de natuur te beleven. We hebben alle tijd om om ons heen te kijken naar de besneeuwde bomen waar zelfs op het dunste takje nog sneeuw ligt en de alweer prachtige kleuren die aan de horizon verschijnen. We zien weer rendieren lopen en dit keer komen ze dicht bij omdat ze niet schikken van de paarden.
Ook nu maken we een tussenstop waar we ons opwarmen aan een kampvuur voordat we aan de terugweg beginnen.
Ik zal in Nederland nooit meer klagen dat het te koud is om buiten te rijden. Als je maar de juiste hoeveelheid kleding aan hebt dan gaat het prima.

Als de paarden weer op stal staan trekken wij ons ook even terug in ons huisje. Je wordt zo rozig als je een tijdje in de vrieskou bent geweest en daarna binnen zit.
En je krijgt er trek van.
Vanavond ligt er mals rendier vlees op ons bord. Het zijn schattige dieren om te zien, maar toch ook wel erg lekker.

Ons laatste uitstapje hier is een nachtelijke tocht met een slee achter de sneeuwscooter. De gids rijdt de sneeuwscooter en wij zitten met nog 3 anderen op de stoeltjes in de aanhanger. Het is net een bakje van een pretpark waar je 2 aan 2 in zit. Een soort treintje, maar dan op ski's. Het wordt geen wilde achtbaan rit, maar het glooiende landschap en de overhangende takken maken het wel leuk. We vonden het wat overdreven dat we een helm op moesten, maar zodra we wat overhangende takken raken, snappen we waarom. En het beschermt meteen tegen de sneeuwdouche die daardoor van de takken af komt.

Het besneeuwde landschap in het donker, slechts verlicht door de koplamp van de sneeuwscooter heeft iets buitenaards. In de struiken met gebogen takken door de zware sneeuw zien we, met een beetje fantasie, allerlei vreemde figuren.
Als we naar boven naar de heuvel rijden staan er geen bomen meer. Slechts wat kleine struikjes met dikke lagen sneeuw er op waardoor het een soort surrealistisch maanlandschap lijkt of een rampgebied waar slechts wat brokstukken overgebleven zijn. Hoewel het noorderlicht vaag achter ons verscheen toen we naar boven reden is er nu boven op de top nagenoeg niets meer van te zien. Wel weer heel veel sterren aan de pikzwarte hemel. In de verte zien we vaag licht schijnsel van de dorpen in de verte rondom. Zelfs van Kiruna dat 80 kilometer verderop ligt.

Met -20 is het op de top toch wel fris. Daarom gaan we wat lager, uit de wind, weer een kampvuurtje maken en warmen we op met een kopje warme bessensap. Het wordt wat vervelend als je na twee bekers sap moet plassen. Buiten het feit dat ik dan 5 broeken moet uitdoen is het veel te koud. Bij de gedachte alleen al hoef je spontaan niet meer.
Het is gezellig bij het kampvuur, maar we moeten terug voordat de anderen zich afvragen waar we blijven.
Met het karretje achter de sneeuwscooter glijden we weer tussen de bomen door met hier en daar weer een sneeuwdouche van de takken. Geen wilde achtbaan, maar meer een leuk boemeltreintje door een bizar landschap. Laatste halte: Warme choco in de lodge.