Ecolirios

We laten Tortuguero alweer achter ons. En daarmee begint voor ons nu dan ook de reis door een heel nieuw deel van Costa Rica waar we nog niet eerder zijn geweest.

Vorige keer deden we een rondje linksom in voornamelijk het Noordwestelijke deel. Nu gaan we rechtsom van kust tot kust ten zuiden van San Jose.

Eerst moeten we vanuit het afgelegen Tortuguero weer terug zien te komen in de bewoonde wereld. En dat is wel even een tripje...

1,5 uur met het bootje, waar we een houten kont krijgen van het zitten op het kuipstoeltje, brengt ons terug naar de aanlegplaats waar we moeten wachten op de bus. 

Terwijl we daar staan te wachten zien we een hoop commotie rond een busje. Wat blijkt... de chauffeur heeft de deur dicht gegooid met de sleutels er nog in!

Inmiddels zijn er al verwoede pogingen gedaan om de deur open te krijgen en steekt er al een ijzeren pijp, een peddel en een manchette tussen het deurrubber en staan er heel wat mensen omheen ideeën te opperen. 

Richard wil wel een poging wagen met een ijzerdraad en weet dat langs de kier van de deur naar binnen te krijgen tot aan de deurhendel. Als men zich afvraagt hoe hij aan deze kennis komt en hem al argwanend voor een inbreker aanziet vertelt hij maar snel dat hij bij de politie werkt. 

O jee, ineens is alle hoop nu helemaal volledig op hem gevestigd.

Met veel geduld en gepriegel en aangemoedigd door de mensen met kreten als 'ja bijna', 'meer naar links/rechts', 'ooooh's en aaaah's lukt het hem om het lusje van het ijzerdraad om de deurhendel te krijgen.

Maar helaas, iedere keer als hij hem bijna open heeft schiet het draad weer los.

Onze touringcar staat inmiddels klaar, dus we moeten de auto-eigenaar maar teleurgesteld achterlaten. 

Voor ons was het in ieder geval een leuk tijdverdrijf, hoewel het toch jammer is dat het niet gelukt is.

De rit in de bus gaat tergend langzaam via dezelfde weg weer langs de ananasplantages, plantenkwekerijen en ja, ook weer de overstekende bananen. Met een sukkeltempo van 10km per uur over een hobbelige weg, dat maakt je best slaperig.

Zo'n 5 uur na vertrek uit Tortuguero zijn we eindelijk bij Guapiles waar we snel lunchen en onze huurauto in ontvangst nemen.

Vanaf nu kunnen we lekker zelf gaan en staan waar we willen.

En we weten waar we heen willen, Ecolorios. En dat is gelukkig nog maar een klein stukje rijden. 

De lodge ligt verscholen in de jungle en is alleen te bereiken via alweer een hele hobbelige, onverharde weg, maar met de prima Toyota 4x4 kunnen wij er een stuk vlotter overheen dan met zo'n touringcar.

En als je er dan eindelijk bent..... Dan heb je ook wat.

Een waanzinnig mooie, luxe lodge omringd met groen. 

Het is zo ruim opgezet dat we vanaf de receptie naar onze huisjes rijden.

Daar worden we ontvangen met een welkomstbriefje voor 'Dear Northwood'

Ha ha, die namen van ons zijn ook veel te lastig in een andere taal.

Vlak naast elkaar hebben we twee 'jungle suites'. De volledig van hout gebouwde villa's op palen hebben over de hele breedte en van vloer tot plafond een enorme raampartij waardoor je zo de jungle in kijkt. En het mooiste is nog dat je dat zelfs vanuit de badkamer ook hebt. Zo kan je wel een tijdje op de pot zitten en genieten van het uitzicht. En anders kan je nog genieten van een douche op het balkon. 

Het concept van 'buiten binnenhalen' hebben ze hier wel begrepen. 

Met een paar biertjes er bij kunnen we vanaf ons terras volop van de jungle genieten zonder een stap te verzetten.

We luisteren ondertussen naar de vogeltjes en het geluid van een waterval. 

Ok, morgen toch maar een wandelingetje maken om te zien wat er verder achter die dikke groene begroeiing verscholen ligt én op zoek naar de waterval.

We zijn ook te volgen op Polarsteps.

https://www.polarsteps.com/RiNaopreis