Hallo Hanoi

Maanden hebben we er naar uit gekeken. Nou eigenlijk zelfs 3 jaar! Want zo lang hebben we geen verre reis meer gemaakt. Eindelijk kunnen we nu weer met z'n tweeën een nieuw stukje van de wereld ontdekken.  

De keuze is op Vietnam gevallen om na Afrika en Zuid Amerika weer wat heel anders te doen. Maar dit keer is het niet bepaald door een specifieke diersoort die hier leeft, hoewel we wel hopen weer wat onbekends te spotten. En zeker bijzondere ervaringen op te doen.

Als de dag van vertrek dan is genaderd worden de reisbenodigdheden weer tevoorschijn gehaald en de tassen geroutineerd ingepakt. Maar van rustig de laatste zaken regelen komt niets terecht door op de valreep nog even een extra 17 urige dienst! Als we niet al erg aan vakantie toe waren, was dit zeker nog het laatste zetje.

Na dus een erg kort nachtje, onnodig vroeg op Schiphol, 2 vluchten, een tussenstop op Dubai en een etmaal verder kunnen we dan eindelijk zeggen: Hallo Hanoi!

Het uitzicht vanaf het dakterras van ons hotel is iets waar we niet meteen blij van worden, maar wat je wel verwacht. Een volle stad met allerlei gebouwen ogenschijnlijk kriskras door elkaar en op elkaar gestapeld. Daar tussenin een klassieke katholieke kerk die bijna opgeslokt wordt door de panden er om heen. En uiteraard wordt dit beeld muzikaal ondersteund door toeterende brommertjes die zich er een weg doorheen banen.

Vanaf het vliegveld naar het hotel viel het nog mee, maar zodra de spits hier begint is het een zooitje. Ken, die ons de komende dagen door Noord Vietnam vergezeld en gidst heeft ons ondertussen nog het een en ander over Hanoi verteld, maar na zo'n lange reis is het vermogen om dit op te slaan geheel verdwenen. Weet je, we storten ons er gewoon in.

De eerste kilometers door the old quarter bevallen goed. Al snel raken we gewend aan het chaotische verkeer en banen ons onverschrokken door de stad. Niet stoppen, niet rennen gewoon rustig en koelbloedig oversteken dan komt het helemaal goed. 

Straten vol winkeltjes en eettentjes, de een nog kleurrijker en voller dan de ander. Alle verkopers wuiven we met een vriendelijk knikje weg. En dat lijkt prima te werken. We kijken onze ogen uit en het heeft wel wat gezelligs en niet ongemakkelijk. 

Op een kruising waar het zo smal en druk is dat je er geen auto's verwacht, maar die dan toch echt af en toe van beide kanten passeren tussen alle brommers door, kiezen wij een van de vele terrasjes. We buigen diep door de hurken om plaats te nemen op een plastic stoeltje formaat kinderstoel. Bij een tafeltje wat in hetzelfde kabouterformaat is en bestellen noodles met kip. De meest veilige keuze van de menukaart.

Waar het is klaargemaakt blijft een raadsel, maar op een gegeven moment komt de serveerster uit een of andere steeg met ons eten aan. Met de knieën van Richard die boven de tafel uitsteken en even wennen met de eet-stokjes wagen wij ons er aan. En het smaakt heerlijk. Ondertussen kijken we naar hele families op de brommer, vrouwtjes met wandelwagens waar fruit op is uitgestald en ouwetjes met twee manden vol koopwaar aan een stok over de schouder. 

Bij een volgend terras met ietsjes hogere stoelen genieten we van een toetje en koffie. Eten doe je hier niet op een vast tijdstip en op één plaats, dit kan overal en altijd.

Dus zo eindigen we na nog een stukje wandelen op een schattig balkonnetje met uitzicht op een stadspleintje. 

Ja hier kunnen we wel aan wennen.

Het toilet in deze zaak bleek wel verstopt in de bezemkast.

Maar ach, ook dat soort gekkigheid zijn we wel gewend.