Cam ung Viet Nam

Deze ochtend hebben we nog even kunnen genieten van ons heerlijke bungalowtje aan Ong Lang Bai op Phu Quoc. Maar dan is de tijd gekomen dat de zwemkleding in de tas gaat bij de rest van de kleding die tot de laatste draad gedragen is. De muffe tas is inmiddels een halve kilo zwaarder van al het deet, zonnebrandcrème en zweet dat in de kleding getrokken is. Rits dicht en pas openen thuis bij de wasmachine. 

De lange broeken en lange mouwen houden we nog even apart. Moet er niet aan denken om dat nu al aan te doen.

Het uitchecken is dan nog een plechtige gebeurtenis waar het lijkt alsof je voor een 4 koppige rechtbank staat, maar dan moeten we toch echt gaan.

Het korte vluchtje over zee brengt ons terug naar Ho Chi Minh dat er van bovenaf uit ziet als een berg papiersnippers dat uitgestrooid is. Het landschap is helemaal vol met miljoenen kleine witte huisjes met af en toe een kleurtje er tussen. 

Tommy staat ons op te wachten en brengt ons naar het centrum. Want we hebben nog tot middernacht voordat ons verblijf in Vietnam er echt op zit. Terug in de stad voelt het alweer snel vertrouwd tussen de toeterende brommertjes. 

In de broeierige warmte genieten we van ons laatste avondmaal. Klinkt heel dramatisch en dat is het ook wel een klein beetje. Onder het genot van Saigon bier en fruitige cocktails denken we terug aan alle gedenkwaardige belevenissen van onze trip door Vietnam.

De reis die begon in het conservatieve, communistische maar ook gemoedelijke noorden waar tradities nog in ere worden gehouden, en wij Hanoi als een verrassend gezellige stad hebben ervaren. Daarna het binnenland van Mai Chau waar we de harde werkers op de rijstvelden hebben kunnen aanschouwen terwijl wij er doorheen fietsten. En het mooie landschap van Ninh Binh met de bijzondere parabool vormige, kalkstenen bergen en vele grotten, (sommige met kleurige lichtjes).

Diezelfde bergen konden we daarna ook weer aanschouwen maar dan vanaf ons luxe cruise schip, waar ze bijna onnatuurlijk uit het blauwe water omhoog rezen. 

Ho Chi Minh is toch echt niet zo mini, maar een grote drukke moderne wereldstad met hoge wolkenkrabbers maar toch, als je ze weet te vinden, vele leuke (rooftop)-barretjes en restaurants wat wel een groot contrast is met de rest van het land. Tijdens de reis werd ons langzaamaan steeds meer duidelijk over de geschiedenis en de ontwikkeling die dit land heeft doorgemaakt. En dat verklaart direct het verschil tussen Noord en Zuid, maar ook de manier van doen en mentaliteit van de Vietnamesen.

Na het bezoek aan de Cu Chi tunnels werd dat voor ons nog duidelijker.

Vanuit de drukke stad was de overgang naar de jungle lodge in Cat Tien dan ineens enorm. Maar dat is wel waar wij van houden. Pure, ruige natuur, eenvoudig en zo'n ongedwongen sfeer. Hoewel we hadden gehoopt om meer dieren te zien tijdens deze reis hebben we daar toch nog wat van het laatst overgebleven wild gezien. De rest is al door de vietnamesen opgegeten en de laatste restanten zijn in vele variatisch op ons bord beland.

De reis ging verder naar de Mekong Delta, een druk bezocht gebied dat in iedere toeristisch rondreis wordt meegenomen. En het gedeelte wat wij met de sampan boot hebben gedaan is ook zeker de moeite waard om de dichte groene jungle en het lokale leven van de palm kwekers te zien, maar verder is het vooral een druk bedrijvig gebied.

Tot slot hebben we alle belevenissen op ons in kunnen laten werken op het tropische Phu Quoc eiland. Aan de westkust van dit eiland hebben we genoten van het mooie strand van Ong Lang Bai met helder warm zeewater en prachtige zonsondergangen. Een heerlijk eiland om de rondreis te eindigen. Vergeleken met Ho Chi Minh is het een oase van rust, maar ook dit wordt al snel verder volgebouwd om nog meer toeristen te trekken. 

Nu we onze laatste avond doorbrengen in Ho Chi Minh City waar we geroutineerd door het drukke verkeer oversteken door even je hand uit te steken en te wapperen, moeten we er langzaam aan geloven dat we straks geen miljonair meer zijn.

Dat we geen Engelse spraakverwarring meer zullen hebben en we gewoon koffie kunnen bestellen zonder er bij te hoeven vermelden dat het hot of cold moet zijn en geen gedoe met gecondenseerde melk. 

We zullen wel de sloffende slippertjes van de Vietnamesen missen. En het getoeter van de brommertjes. Het tsjip tsjip geluid van de plakkertjes. De lekkere verse dragonfruit, kokos, ananas en watermeloen in stukjes of in fruitsap.

Maar niet de keiharde muziek, inclusief tekstfouten. En de rijdende verkoopstalletjes die via een luidspreker hun verkoopwaar tot in den treure in herhaling aanbieden. 

De plakrijst was best lekker, maar iedere dag of zelfs meerdere keren per dag was wel wat veel van het goede. En de warmte is heerlijk, de luchtvochtigheid een natuurlijke moisturiser voor je huid. Maar dat zweten... pfoe.

Als we straks thuis zijn en terug verlangen naar Vietnam kunnen we altijd nog naar de sauna toe, daarna een massage bij een van de salons in onze regio en tot slot naar een Vietnamees restaurant. Al zal het nooit zo aanvoelen als het echte Vietnam. 

We hebben genoten van deze reis, weer wat wereldwijzer geworden en heel wat beleefd wat we in onze herinneringen koesteren.

Cam Ung Vietnam

(Bedankt Vietnam)