HCMC

Wat een dag vol nieuwe ervaringen en aparte belevingen.

Van Hanoi zijn we naar Ho Chi Minh City, het voormalige Saigon, gevlogen en hebben afscheid genomen van onze gids Ken.

Hij bedoelde alles hardstikke goed, maar begon toch een beetje op onze zenuwen te werken. Tot voorbij de douane staat hij ons nog na te kijken om er zeker van te zijn of alles wel goed gaat met ons. Voor hem waarschijnlijk deel van de service, voor ons voelt het alsof we onzelfstandige baby's zijn die aan het handje moeten worden meegenomen. En dat zijn wij nou net niet.

Sinds lange tijd volgen we weer eens met volle aandacht het instructie filmpje in het vliegtuig over de standaard veiligheidsprocedures. Want nu is het super grappig omdat het filmpje is gemaakt door traditionele dansers die in de verschillende lokale klederdracht tussen de dansjes door de instructies uitbeelden. Leuk en weer eens wat anders.

We worden opgehaald door onze nieuwe gids Tommy. Het is nog even afwachten, maar komt nu al relaxter over.

Aangekomen in ons mooie hotel in Ho Chi Minh City valt de lucht als een klamme, warme deken over ons heen. Het was de laatste dagen al behoorlijk warm, maar hier nog even een paar graden meer met een extreem hoge luchtvochtigheid.

Vanaf onze kamer op de 11e verdieping en het zwembad op de 16e verdieping hebben we een gigantisch uitzicht over deze drukke stad. Het oogt veel moderner dan Hanoi. Waar het hier eerder vol stond met Franse gebouwen en kleine eenvoudige huisjes, hebben die plaatsgemaakt voor vele moderne wolkenkrabbers.

Hoewel daartussen nog steeds kleine donkere steegjes met smalle, kleine huisjes zijn, doet het aan als een wereldstad.

Er zijn hier ook meer nationaliteiten en diversiteiten in het straatbeeld te zien. Het valt meteen op dat ze hier niet allemaal super dun en figuurloos zijn en het uiterlijk van een aantal verraad ook duidelijk dat er meer dan alleen puur Vietnamees door het bloed stroomt.

Het verkeer is hier nog drukker en sneller. Waar het, ondanks de drukte, in Hanoi nog wat gemoedelijks had is het hier gehaaster. 

Als we vanaf ons hotel even een rondje wandelen hebben we een kil en saai gevoel en verlangen al terug naar de gezelligheid van Hanoi. Een drukte in het verkeer met straten vol brommertjes. Maar geen kraampjes op straat, niet om de zoveel meter een terrasje, restaurantje of koffietentje en behalve de mensen die hun kantoren verlaten om naar huis te gaan weinig bedrijvigheid op straat. Misschien ligt het aan het tijdstip en zijn we niet in de goede buurt. 

Deze avond hebben we een streetfood tour gepland, dus misschien komen we er dan wel achter waar we in deze stad moeten zijn.

Om 6 uur staan 2 mannen met scooters klaar en stappen we achterop. We storten ons in het chaotische verkeer. Het is echt nog veel drukker dan in Hanoi. Zelf rijden is geen optie omdat ze hele andere ongeschreven regels hanteren als wat wij gewend zijn. We vertrouwen op de mannen die ons handig door de menigte van oneindig veel scooters heen weten te werken. 

Het is wel duidelijk dat de stad in de avond veel levendiger wordt en iedereen naar het centrum trekt.

De eerste stop is bij een rooftopbar die we, verscholen boven een hotel, nooit zelf gevonden zouden hebben. We drinken een drankje op het dak met onze gids voor vanavond terwijl ze over de stad, de gebruiken en het eten verteld en wij uitkijken op de stad met vele lichtjes, de rivieren en de non-stop stroom van verkeer onder ons.

Ze maakt de mooie vergelijking met een school vissen in de zee, die net als alle brommertjes hier, in een stromende beweging allemaal dezelfde richting op gaan en dicht tegen elkaar aan kruipen zonder te botsen. Zelfs als er een obstakel is gaan ze er in een vloeiende beweging omheen.

Met weer een geweldige rit door de stad ontdekken we dat er toch wel genoeg te beleven is hier. Overal passeren we felle, gekleurde lichtjes van restaurants, zien we terrasjes met kleine plastic stoeltjes en genoeg bedrijvigheid. Maar omdat het wat meer verspreid is in deze grote stad, moet je net even weten waar je moet zijn. En daar is deze tour ideaal voor. 

De volgende tentjes die we aandoen geven een goede indruk van de Vietnamese keuken, maar zijn ook een behoorlijke uitdaging.

Gezeten op simpele terrasjes met plastic stoeltjes en lage tafeltjes krijgen we krabbepoten, schelpdieren, kikkerbillen, een omelet achtig iets van ei met rijstmeel wat opgerold in een soort sla-blad gegeten wordt, een zelf samengestelde springrol, varken, garnaal en diverse groente en verse kruiden voorgeschoteld.

En geloof het of niet WE hebben alles geproefd!

Dit was alweer een hele bijzondere ervaring, maar de avond is nog niet voorbij. Voor de koffie worden we naar een klein zaakje gebracht waar op een podium een lieflijke Vietnamese als een nachtegaaltje zingt.

Als contrast worden we, na weer een slingerende rit door de stad, vervolgens afgezet in een smal zijstraatje waar ergens achterin de steeg de toegang is tot een kroeg waar een hardrock band staat te spelen. Met een biertje erbij verbazen wij ons er over dat ook dit behoorlijk goed klinkt. Maar gek genoeg zit iedereen stil op zijn stoeltje te luisteren, waar je met dit soort muziek zou verwachten dat de bezoekers los gaan. Een verkeerde deur op zoek naar het toilet doet ons in de backstage ruimte belanden waar de volgende band, inclusief Halloween outfits (want daar doen ze hier ook volop aan) zich klaar staat te maken. 

We verbazen ons over de verrassend leuke, verborgen barretjes met live muziek waar we belanden. Maar ook om het feit dat Vietnamezen niet alleen van vreselijk harde muziek en karaoke houden, maar het nu blijkt dat er dus best wel een paar tussen zitten die behoorlijk goed kunnen zingen.

De tour zit er op en de scootermannen zetten ons weer af bij het hotel.

Een beetje verbaasd over de verborgen, maar zeer leuke barretjes die hier dus blijken te zijn en we anders nooit gevonden hadden besluiten we het er zelf ook nog even op te wagen.

Verderop klinkt muziek uit een zaak waar we anders nooit binnen zouden lopen omdat je van buiten niet kunt zien waar je terecht komt en het misschien niet een plek is om als toerist te belanden. Maar nu maakt het ons nieuwsgierig. Door een piepklein boog deurtje komen we in een soort kelder uit waar zo'n verscholen barretje zit. De obers zijn gekleed als toreador en op het podium staan 2 dames waarvan de ene Vietnamees met een enorm Afro kapsel en de ander Vietnamees met een duidelijk Spaans/Portugese uitstraling en bewegingen. In vloeiend Engels en Spaans en met geweldig goede stemmen brengen ze het ene na het andere Salsa nummer.

We zijn vandaag goed op weg geholpen met bijzondere proeverijen en ontdekkingen in een stad die eerst wat minder toegankelijk leek en je je al snel verloren kunt voelen door de grote en de drukte. 

Je moet hier misschien iets meer een plan hebben waar je heen wilt, want gewoon wat rondlopen totdat je iets leuks passeert daar is het te groots voor. Maar dan nog zitten de leukste plekjes goed verstopt en moet je het er soms gewoon op wagen.