Verstopt Vietnam

Nu we het huidige, moderne Ho Chi Minh City hebben gezien moeten we natuurlijk ook aandacht besteden aan de bewogen geschiedenis van Vietnam en Saigon.

Daarom brengen we in de ochtend een bezoek aan de nabijgelegen Cu Chi tunnels.

Bekend van de zware strijd die daar heeft plaatsgevonden met de Vietcong die de tunnels aanlegden om zo de vijand te slim af te zijn.

Het is gelukkig niet extreem druk met andere bezoekers en zo kunnen we rustig met Tommy door het bosgebied lopen waar een deel van de tunnels zijn opengesteld en het leven van de Vietcong als een soort openlucht museum met poppen duidelijk wordt gemaakt.

Het hele gangenstelsel wat soms uit meerdere lagen bestond en kilometers lang was is echt bizar.

Een klein deel daarvan kun je doorheen lopen om te ervaren hoe de Vietnamezen als mollen zich onder de grond bewogen om vervolgens, onverwachts op een andere, goed gecamoufleerde plek weer boven te komen.

Nou ja, lopen door de tunnels, hoewel ze een deel wat groter hebben gemaakt zodat de gemiddelde westerling er doorheen kan, en wij niet eens zo fors zijn, kunnen we ons slechts hurkend en bukkend door de krappe, benauwde tunnels bewegen.

Verder krijgen we een goede kijk op de vele, gruwelijke boobytraps die met scherpe bamboe spijlen en restanten van Amerikaanse granaatscherven gemaakt werden. En de inventieve trucs die door de VC gebruikt werden om de vijand te slim af te zijn. Zoals slippers achterstevoren dragen, speurhonden misleiden met de geur van Amerikaanse tabak en parfum en natuurlijk het hele tunnelstelsel vol ingenieuze ontsnappingsmogelijkheden.

Daarbij gebruikten de Vietnamezen op zeer creatieve wijze alles wat de Amerikaanse soldaten lieten slingeren. Dus de vijand hielp hen aan middelen om de strijd tegen hen aan te gaan.

We kunnen ons goed voorstellen dat de Amerikanen doodsbang waren voor deze onzichtbare en onvoorspelbare vijand en het ze gek maakte.

Terwijl we door het bos lopen horen we steeds al in de verte harde geweerschoten wat bijna bijbehorende geluidseffecten lijken te zijn.

Maar dat is afkomstig van de schietbaan waar je als bezoeker kogels kunt kopen en met een wapen naar keuze kunt schieten.

Onze keuze, nou ja, je weet wel wie van ons dat heeft bepaald, wordt de M60.

Ieder van ons krijgt een rits van 25 patronen om zelf af te schieten. In enkele seconden knallen die er, in een oorverdovend salvo uit. Wel heftig om dat ook eens te ervaren.

Deze indrukken kunnen we even verwerken terwijl we terug rijden naar de stad.

Onderweg zien we grappige 'rustplaatsen'. Overdekte parkeerplaatsen in de berm waar vakken in zijn waar je precies je brommer in kan parkeren en daarnaast een hangmat hangt voor het hier gebruikelijke middagdutje.

Daar zijn wij eigenlijk ook een beetje aan toe, maar bij gebrek aan een hangmat doezelen wij even weg op de achterbank.

Na de lunch in het centrum krijgen we van Tommy nog een stadstour om nog meer over de geschiedenis te leren. Een aantal oude, Franse gebouwen en de kerk die een kopie is van de Notre Damme hadden we zelf al eerder gezien, dus daar rijden we alleen vluchtig langs.

Wel brengen we een bezoek aan het paleis van de toenmalige president. Het is een apart gebouw in de stijl van de 60er jaren en indochina architectuur met statige kamers die allemaal een andere functie hadden. Daaronder een hele bunker waarvandaan de generaals de Zuid Vietnamese troepen aanstuurde. Alle ouderwetse radioapparatuur en draaischijf telefoons in verschillende pastel tinten staan er nog.

Het volgende bezoek is het oorlogsmuseum.

Waar we eerst nog enigszins medelijden hadden gekregen met de Amerikanen die het tegen de gewiekste Vietcong moesten opnemen, wordt hier de nadruk gelegd op alle gruwelijkheden die de GI's de Vietnamezen hebben aangedaan. Compleet met confronterend en indrukwekkend beeldmateriaal wordt inzicht gegeven op de daden van het Amerikaanse leger.

Het wordt hier duidelijk hoe gek deze oorlog en de onzichtbare vijand de GI's heeft gemaakt.

In de avond zijn wij weer terug in de huidige tijd en trekken weer de stad in om het hedendaagse leven te aanschouwen. Ook daar zien wij weer verbazende dingen.

Tussen de moderne, luxe wolkenkrabbers door kijken we in smalle donkere steegjes met kleine, armoedige huisjes en winkeltjes. Zo'n contrast. Vanaf de straat ziet het er mooi en modern uit, maar daarachter schuilt de arme burger. De ondernemer die het zich dan wel kan veroorloven om een pand aan de grote straat te hebben, heeft kennelijk geen geld meer voor een eigen woonruimte. We zien ze namelijk na sluitingstijd slapen in de winkel of hun brommers door de kledingwinkel naar binnen rijden om ergens achterin te stallen.

We struinen dit keer niet zomaar doelloos door wat straten. We hebben nu een plan en zijn na wat speurwerk op internet onderweg naar een restaurantje genaamd Chanh Rooftop.

Hoewel we karretjes op straat zien met verschillende felle kleuren rijst om dan toch wat variatie te hebben, gaan we nu, zeker na het avontuurlijke eten van gisteren, voor de westerse keuken.

Met behulp van het adres weten we het restaurant makkelijk te vinden, want anders waren we er zo voorbij gelopen. Slechts een heel klein uithangbordje naast een portiek, met een niet al te uitnodigende trap omhoog, geeft de locatie aan.

Vanaf de trap naar de 1e verdieping nemen we verder de lift naar het dak op 6 hoog.

En zo komen we ineens in een super gezellig restaurantje uit. Fris ingericht, in de open lucht en uitzicht op de straten beneden.

Ook al zitten we buiten, komt er af en toe een zacht briesje voorbij en staat er zelfs een ventilator te draaien, het blijft zelfs 's avonds wel warm en klam hier.

We zitten hier erg leuk en het eten uit de Franse keuken smaakt uitstekend. Ondersteund met een flesje prosecco vergeet je bijna dat je in Vietnam zit.

Totdat de serveerster vraagt of ze een foto van ons mag maken.

En dan bedoelt ze niet voor ons, maar voor zichzelf. Met haar eigen telefoon maakt ze een foto van ons voor haar persoonlijke collectie. Geen idee waarom ze dit doet en wat er met de foto gebeurt, maar dit is iets typisch Vietnamees en hebben we inmiddels al vaker meegemaakt. Ze willen ook vaak een selfie met ons. Terwijl zeker in deze stad een blanke toch geen grote bezienswaardigheid meer is.

Kennelijk werd ons bezoekje wel erg gewaardeerd, want we krijgen nog een zoete 'midnight' snack mee voor als we later nog trek krijgen.

Nou geloof me, we hebben voorlopig weer genoeg gegeten.

Dit was echt weer een van de vele verrassend leuke plekjes in Ho Chi Minh City die je net even moet weten.

Net als de Vietcong onder de grond zitten de restaurantjes ook goed verstopt en zijn ze slechts door een verborgen ingang te vinden.

Vietnamezen houden kennelijk van verassingen en onvoorspelbaarheid.