Jungle Beestjes

We zijn de enige gasten hier in de kleine eenvoudige lodge en na de corona tijd ook weer een van de eerste. En we vingen iets op dat we een beetje onverwachts kwamen, ook al was het al geboekt.

Maar we worden door de 2 mannen die hier wonen prima verzorgd met de weinige dingen die ze hebben. Er hangt een hele ongedwongen huiskamersfeer, heel anders dan de luxe hotels.

Vanochtend trokken we de wandelschoenen en de lange broek met daarover de sokken weer aan en zijn dieper de jungle in getrokken. Vochtige bladeren, een dicht bladerdak en groen in alle vormen en kleuren. Van kleine mossen op de grond tot klimplanten, kronkelende lianen en holle bomen.

En takken met stekels van 10 centimeter lang. Dus kijk uit dat je nergens tegenaan komt.

Door de verschillende lagen beplanting kunnen we vaak de hoogste toppen niet eens zien.

Ergens halverwege komen we bij de allergrootste boom. 40 meter hoog, maar vooral de wortels, die ver boven de grond uit steken zijn enorm. Net zo hoog als ons.

Alles lijkt hier wel enorm, want eromheen staat een plant die ook wel de umbrella-plant wordt genoemd. Met bladeren zo groot dat je er makkelijk onder kunt schuilen.

We horen vrolijke vogelgeluiden, piepjes alsof er een alarm af gaat en een scherp geluid dat klinkt alsof iemand in de verte met een cirkelzaag bezig is. Af en toe horen we wat geritsel in de bladeren, maar door het dichte groen is het lastig te zien wat het is. Soms klinkt het door de verdere stilte om ons heen als een groot dier, maar blijkt het slechts een klein vogeltje te zijn wat de bladeren doet bewegen. Het zijn wel hele mooie, gekleurde vogels en soms met een leuk kuifje of sierlijke lange staart.

Weer wat geritsel blijkt een eekhoorn te zijn. We zien twee varianten. Eén met een heel kort, dun staartje en één met een dikke pluim.

Als we ineens een slangetje langs zien glijden blijven we even stilstaan om te zien waar het geruisloos naar toe verdwenen is. En dan lijkt het wel of we in een slangenkuil terecht gekomen zijn. We zien er steeds meer, een stuk of 8. Als er één snel het pad over kruipt blijven we stokstijf stil staan. Later zoeken we de groen/gele slang met rode hals op in een boek en blijkt wel een giftige te zijn.

Na het stilstaan moeten we weer de schoenen controleren op bloedzuigers. Er zitten hier heel veel van die beesten, hele kleintjes. En zodra je stilstaat komen ze snel naar je toe gekropen en proberen zich via je schoenen en sokken een weg te banen naar je bloed. Regelmatig halen we er een paar van onze schoenen af.

Na ruim 3 uur lopen komen we via een loopbrug over moerasgebied bij een hutje uit. Daar kunnen we de schoenen uitdoen om de boel te inspecteren.

En dan toch, grote rode vlekken in mijn sokken. 3 bloedzuigers hebben zich toch naar binnen weten te wurmen. Zonder het te merken ben ik hun bloeddonor geworden. Bij Richard valt het nog mee met 1 exemplaar.

Snel halen we de inmiddels volgezogen dikkerds er af. 

Het blijft nog een flinke tijd nabloeden door de bloedverdunnende stoffen die ze gebruiken, maar het kan verder geen kwaad en je voelt er niets van. Het is alleen een raar idee, maar aangezien bloedzuigers zelfs in de medische wereld tegen allerlei kwaaltjes worden gebruikt heeft het misschien nog wel ergens nut voor gehad.

Nu kunnen we even uitrusten en onze meegenomen broodjes eten terwijl we vanuit dit eenvoudige onderkomen uitkijken over crocodile lake waar de krokodillenoogjes ons vanuit het water aanstaren. Maar niet te dicht bij het water komen, want dan willen die beesten ook nog wat van ons. 

Na deze pauze beginnen we na aan de terugweg over dezelfde route. Maar je kan altijd weer andere dingen zien of meer geluk hebben. En dat hebben we, want een hoop geritsel in het bladerdak is dit keer geen kleine vogel, maar Langoeren. De aap-achtigen springen van tak naar tak of zitten te eten van de bloemen en vruchten in de boom terwijl hun lange staart naar beneden hangt. Nu zien we ineens meerdere keren een aantal van deze beesten zich door het dichte groen voortbewegen. 

De terugweg gaat wel een stuk sneller omdat we aardig doorlopen, ook om niet weer onder de bloedzuigers te zitten, en we staan niet meer bij elke interessante boom of plant stil. 

In de middag zijn we terug bij de lodge. Maar daar gaat het dierenavontuur gewoon verder. 

De gemeenschappelijke toilet wordt constant bezet gehouden door een kikker die daar luid zit te kwaken, want het galmt daar zo lekker. Als hij van je schikt duikt hij snel onder in de pot en verdwijnt onder water. 

Dus gebruiken wij die in ons hutje, waar we nu wel constant de deksel dicht houden.

De mooie gekko uit de badkamer zien we helaas niet meer. Maar hij zit hier nog wel ergens, want we horen hem wel.

Een minder fijne gast is de enorme spin die we bij het bed aantreffen. Nadat die de kamer uitgejaagd is hebben we de klamboe maar meteen volledig om het matras heen gevouwen. Beestjes leuk... maar niet in mijn bed!

Tijdens het avondeten worden we weer gezellig vergezeld door een van de huiskatten.

We krijgen een bord voor ons met een stapel verschillende bladeren die zo regelrecht uit de jungle zijn geplukt. Daarbij een soort pannenkoek met ei en vlees en rijstvellen. Als je dit nooit eerder hebt gegeten heb je waarschijnlijk geen idee wat je er mee aan moet. Maar inmiddels hebben wij al heel veel springrols op en ook geleerd hoe je het moet maken.

Van alle ingredienten pak je een beetje wat je dan op het vel legt. Daarna oprollen en dichtvouwen. En dippen in een zoet/pittig sausje. Klinkt heel simpel.... maar is nog best lastig om dat netjes te doen. Richard vind het al te veel gedoe en eet alles los. En dus ook de bladeren die hij als een konijn zit te knagen. Het moet niet gekker worden. Nog even en hij eet echt alles.

Nu we ons bed beest vrij hebben gemaakt kunnen we weer heerlijk slapen met de dierengeluidjes die we van buiten horen.

De jungle is prachtig, maar je moet er wat voor over hebben.