Stronghold Trail

Hebben we al verteld hoe heerlijk rustgevend, weids en mooi het hier is?
Vandaag hebben we weer genoten van een bijzonder landschap.
Na een heerlijke nachtrust en een ontbijt met pannenkoeken maken we de paarden weer klaar voor de rit.

Dit keer moeten we een stuk verder rijden met de trailer, maar volgens Greg is het dat absoluut waard.
En hij krijgt gelijk.
We komen uit in een berggebied met weer heel andere rotsformaties. Lichte rotsen die op elkaar rusten alsof een reus ze heeft opgestapeld. Met af en toe een klein bolletje bovenop wat er uitziet alsof het elk moment naar beneden kan rollen. De rotsen waar we op uitkijken hebben door mos een licht en donkergroen laagje gekregen alsof ze beschilderd zijn.
Er groeien struiken met rode takken en af en toe cactussen met gele vruchten en felroze bloemen.

Het pad door de bergen ligt vol rotsen en stenen en gaat soms best stijl omhoog en omlaag. Soms horen we de hoeven over de stenen schrapen of moeten de paarden een flinke stap maken om hun hoeven ergens neer te kunnen zetten. Maar het gaat ze prima af. Ondertussen schommelen wij van links naar rechts mee en buigen voor-of achterover om het paard iets te helpen. Dan ga je rugspieren voelen die je anders maar weinig gebruikt.

Het gebied waar we doorheen trekken is het leefgebied van de Apache indianen geweest en Greg weet daar mooi over te vertellen. Hij kent de omgeving en de geschiedenis als geen ander.

Op een bergtop stoppen we voor de lunch en laten de paarden uitrusten van de klim naar boven.
Er is een waanzinnig uitzicht tussen twee bergen door over een lange vlakte. De Apaches hadden hier een perfecte plek voor een hinderlaag. Je ziet iemand op de vlakte al lang van verre aankomen en de bergen waren daardoor onmogelijk te bereiken.

Na de lunch nemen we dezelfde route terug, maar nu meer bergaf. Eer dat we terug zijn is het al half 6 en het is nog een heel stuk rijden met de trailer naar de ranch. Onderweg zien we op de bergen een rode gloed verschijnen en kleurt de lucht eerst geel en daarna oranje. Totdat de bergen slechts nog een silhouet zijn en de lucht bijna paarsachtig.
Nog net in het laatste stukje van de schemering kunnen we de paarden afzadelen en in de wei zetten en dan is het alweer pikkedonker.

Marian die vandaag niet mee was wacht al met het eten. Het smaakt weer heerlijk en na zo'n dag gaat het er goed in.
Tamara verteld tijdens het eten met liefde over haar dieren. Ze praat over ze als haar baby's en verteld heel grappig wat zij denkt dat de dieren denken. Ze geeft zelfs haar planten namen.
We genieten nog even na van de mooie tocht van vandaag en zoeken dan weer ons bedje op.