gekkig (h) eit

Wat een indrukken hebben we opgedaan op onze eerste dag. Wat soms maar traag doordrong doordat we wel een erg korte nachtrust hadden gehad. Dat versterkte het gevoel dat we in een film beland waren. En dan een die je kent van de hulporganisaties als unicef die in Nederland worden uitgezonden om donateurs te werven. Ik dacht dat die soms wat overdreven werden, maar nu zien we dat het de bittere waarheid is.

Na de formaliteiten op het vliegveld gaan we aan boord van een klein toestel dat ons in ruim een uur naar Tulear brengt. Daar ontmoeten we onze chauffeur die ons de komende tijd in een luxe terreinwagen rondrijdt en in alles begeleid.
Zodra we Tulear doorrijden weten we niet waar we moeten kijken. Zoveel leven op en langs de straat en bizarre taferelen. Het is stoffig, druk en vooral arm. Een hutje van palen met een palmblader dak is geen uitzondering, het is de gemiddelde woning. En dat voor een heel gezin. 1x1 of 2x2 en als luxe variant hebben sommigen de zijkanten dichtgemaakt met klei.

We schamen ons als rijke toeristen die als in een gouden koets worden rondgereden terwijl de kindjes naar ons zwaaien.
Kindjes, overal. Eerst in een doek gewikkeld op de rug bij moeders en zodra ze kunnen lopen doen ze dat. Vlak langs de weg, soms begeleid door een iets ouder kindje en soms lopen ze wat rond de vele kraampjes langs de weg. Tussen de 2e hands kledingkraam, de fietsbanden, lappen vlees en andere etenswaren. Iedereen doet zijn best om met wat handel geld te verdienen.
En die handel moet eerst naar de stad gebracht worden, dus zien we overbeladen vrachtwagens met bovenop nog hoge stapels goederen, fietsen met grote balen of een bos takken achterop, kippen in de hand, fietstaxi's en riksja's waar ze blootvoets voor rennen.

En stel dat je alleen een fiets hebt en je een geit mee wilt nemen?
Daar weten we nu een oplossing voor...
Hang de geit als een rugzak op je rug, voorpootjes over de schouder, achterpootjes onderlangs en knoop de pootjes op je borst samen met een touw. Viola een geit backpack!
Geitje zat over de schouder mee te kijken en ogenschijnlijk vrolijk te mekkeren.
De rariteiten tezamen met vreemde geuren trekken aan ons voorbij terwijl we vanaf Tulear verder rijden. We passeren vele dorpjes met dezelfde armoedige hutjes met soms als enige stenen gebouw een kerk of een schooltje. Tussen de dorpen in zien we mensen van 6 tot bejaard met van alles en nog wat onderweg. Ploeterend op de fiets de berg op of met karretjes vol jerrycans water. Kennelijk is het wasdag en vind de ene helft het makkelijker om het water naar het dorp te brengen, terwijl de andere helft de was naar het water meeneemt. Zo zien we veel vrouwen met enorme stapels of grote tassen wasgoed op hun hoofd lopen.
De was wordt in het troebele water toch verbazend schoon gewassen en vervolgens over planten en bomen gelegd om te drogen.

We stoppen bij het Zombitse National Park. Onze eerste wandeling door de natuur van palmen, lianen en yucca achtige planten. We genieten van de verschillende vogelgeluidjes terwijl de gids dit precies nabootst om de dieren te lokken. We zien wel wat vogels, maar helaas zijn de meesten ons te snel af. Dan merken we aan het enthousiasme van de gids dat hij iets interessants heeft gespot. In een kloof tussen een gespleten boomstam kijken twee ronde oogjes ons slaperig aan. Het zijn de oogjes van een sportive lemur, het schattigste, wolligste beestje wat we ooit hebben gezien. Zijn kleine vingertjes houden zich vast aan de rand van de kloof terwijl hij langzaam verder naar beneden het gat in zakt totdat ie helemaal in de boom is verdwenen. Dit nachtdiertje stelt onze komst niet op prijs en wil graag verder slapen. Wat een schatje!

Verder in het park spot de gids een Sifaka en al snel blijkt dat de hele familie inclusief baby in de boom zit. Deze witte haarbolletjes met klein bruin gezichtje en lange lenige benen zijn niet schuw. Ze springen van tak naar tak boven onze hoofden en om ons heen. Zo dichtbij dat we ze zouden kunnen aanraken. De wollige vacht nodigd daar wel toe uit, maar we beheersen ons en laten de beestjes hun gang gaan.
Terwijl we daarna net buiten het park onze lunch eten roept de gids ons weer. Vlakbij in een boom zit een middelmaat kameleon, bruin groen met witte stippen. Hebben we die dus ook nog gezien. Een goed begin.

De route gaat verder tot we in een plaatsje komen waar de mensen nog armer lijken te zijn en de hutjes nog primitiever. Hier bezoeken we een saffiermijn. Diep in de groeve staan de mannen van 's ochtends vroeg tot 's avonds aan een stuk door te scheppen in de brandende zon. Velen zijn hierheen gekomen op zoek naar het grote geld, maar zo te zien hebben weinigen hier geluk.
In de middag komen we aan bij onze accommodatie bij Isalo. Een mooie lokatie van huisjes tegen een helling omringd door granietrotsen. Nou eigenlijk zijn het geen huisjes, maar tenten. Op een verhoogd plateau en een rieten dak er boven. Door de horren rondom en de tentopening naar de veranda voelt het als een tent en kan het goed doorwaaien. En door het rietendak erboven is er wat meer beschutting voor de regen.
Maar daar hebben we nu geen last van, het is vooral zonnig en warm.

We hebben nog wat uurtjes slaap in te halen, dus het is tijd om onze hut/tent uitgebreid uit te gaan testen. (Het nadeel is wel dat het dus erg gehorig is, het is fijn om de dierengeluidjes te horen, maar ik hoop niet dat de buren snurken)