Mora Mora

We haken van de gebaande paden af en laten de gemiddelde toeristen achter in Antananarivo om het vliegtuig te nemen naar de Noordoost kust. Aan de baai van Antogil ligt het primaire regenwoud van Masoala. Aan de mensen in de rij op het vliegveld te zien met verrekijkers en zelfs 2 natuurdocumentaire makers uit Zuid Afrika nemen alleen de echte natuurliefhebbers de moeite om dit slecht bereikbare gebied aan te doen. Rijdend over de haast onbegaanbare wegen langs de oostkant zouden we er zelfs een week over doen. Vandaar dat we kiezen om de vlucht van 1 uur en een kwartier te nemen.

Vanuit de kleine raampjes in het vliegtuig met 100 plaatsen trekt het droge landschap onder ons door. Het lijkt op een bastogne koekje met de donkerbruine aarde vol bobbels. Als aderen slingeren wat zandweggetjes door de bergen.
Eerst drijven er wat wattenplukjes voorbij die al snel veranderen in hopen opgeklopte melk totdat een dikke brei slagroom ons het zicht op de aarde totaal ontneemt. Wanneer de landing wordt ingezet heeft de bruine droge aarde plaatsgemaakt voor groen boslandschap. Buiten voelen we dat we duidelijk in een ander klimaat zijn beland. Het is warm en klam en er staat een constante wind vanuit de kust.

De nieuwe gids haalt ons op in een oude rammelbak die rijp is voor de sloop.
Helaas blijken de plannen gewijzigd en kunnen we vanwege de ruige zee de oversteek van Maroantsetra door de baai van Antongil naar Masoala niet maken. We worden ondergebracht in een hotel vlak bij de haven en zullen morgenochtend de boot nemen.

Soms is het niet anders. Onze verwachte jungletocht voor deze middag loopt dus even wat anders.
Aangezien we nu toch tijd hebben vragen we de gids ons het politiebureau te wijzen. Daar worden we door de chef van het eenvoudige bureautje in zijn kantoor ontvangen. We kletsen over het werk en krijgen tenslotte ook een badge van hem. Weer een voor de collectie.

Dan stelt de gids voor om op zoek te gaan naar de Tomaat Kikker. In tegenstelling tot wat wij verwachten gaan we niet naar het bos, maar struinen langs gore sloten en door de tuinen achter de armoedige hutjes van de bewoners. En daar vind de gids er een op een afvalberg tussen de dorre bladeren, plastic en kippenresten. De beestjes blijken van vieze plekjes te houden. Ook ligt er een nestje Tenreks verscholen, een soort egeltjes. We voelen ons toch een beetje ongemakkelijk en vies zo tussen het afval op het erf van de mensen.

Daarna neemt de gids ons mee over de markt, die al net zo smerig is. Terwijl we van alle kanten aangestaard worden lopen we tussen de stinkende vis en hompen vlees vol vliegen.
Een heel ander soort jungle en weer een aparte ervaring.

Zoals ze hier zeggen Mora Mora, wat 'rustig aan' betekent, wachten we af tot we morgenochtend naar de groene jungle vertrekken.