Jungle Trekking

Met moeie voetjes zijn we neergestreken in ons huisje bij Ranomafana. Gisteren hadden we geen internet, dus moesten even wachten met het plaatsen van het verslag. Maar nu een restaurantje met wifi gevonden.

Vandaag begon de dag vroeg omdat we eerst van Fianarantsoa naar Ranomafana over een slechte weg vol gaten moesten rijden.
Om 9 uur waren we bij de entree van het Ranomafana National Park en begon de lange tocht. Het park bestaat uit een enorm groot regenwoud dat over diverse bergen verspreid ligt. Een gids neemt ons mee de dichte begroeiing in en een spotter is al vooruit om de dieren te zoeken.
Na enkele minuten zien we al de giraffe kever. Een grappig diertje met een vreemd uitziende lange nek.
De tocht gaat verder tussen de varens, lianen, bamboo, hoge bomen en orgideen. De bomen en takken kronkelen kris kras door elkaar. De paden die wij volgen gaan vaak stijl omhoog en omlaag waar door de woekerende wortels van de bomen traptreden zijn gevormd. Het is hier in de beschutting van de bomen minder heet, maar de klamme, vochtige omgeving en de pittige hellingen zorgen ervoor dat we flink zweten.

Ook de Malagasiers gaan met de tijd mee, dus zodra onze gids wordt gebeld op zijn mobieltje betekent dat dat de spotter even verderop dieren heeft gezien. En jawel, het zijn brown fronted lemuren. De dieren zijn schuw, beweeglijk en klimmen hoog in de bomen. Maar toch kunnen we ze af en toe goed zien en foto's maken.

Terwijl we verder lopen zien we onderweg diverse insecten, slangetjes, hagedissen en bij het via wat stenen oversteken van een beekje kleine gekleurde kikkertjes.
Dan worden we door de gids weer het pad af geleid en meegenomen tussen de bomen en planten die de doorgang moeilijk maken. Er zitten gouden bamboo lemuren in de bomen. De wollige beestjes met lange dikke staarten bewegen zich moeiteloos van tak naar tak totdat ze uit het zicht verdwenen zijn.

In een ander deel van het woud worden Red Belly Lemuren gespot. De gids speelt op zijn mobieltje het geluid van de roep van deze lemuursoort af om ze dichterbij te lokken, zodat ze wat beter in zicht komen.
Wanneer we doorgaan en weer een van de watertjes via stapstenen oversteken blijken onze schoenen vol bloedzuigers te zitten. Voordat ze verder kruipen naar onze benen halen we ze er af. Het kan geen kwaad, maar het idee van zo'n bloedzuiger aan je been is toch niet zo prettig.

Na nog een vermoeiende klim komen we uit bij het uitzichtpunt. Hier kunnen we mooi over de bomen heen kijken en zien we wat een grote afstand we al afgelegd hebben. Tijd om even uit te rusten en te lunchen.

En aangezien we nu heel hoog zijn moeten we ook weer naar beneden. De terugweg is een hele lange stijle afdaling over natuurlijke traptreden van wortels en steen waar geen eind aan lijkt te komen. Uiteindelijk zijn we het park uit en lopen verder door een gebied waar wat mensen wonen en bananenbomen en andere gewassen groeien.
Bij een paar hele armoedige hutjes komen de kindjes op ons af lopen. Nadat ik een foto van de hutjes heb gemaakt, wijs ik op de camera en naar een jongetje en vraag hem of hij op de foto wil. Meteen gaat hij met een grote glimlach voor me staan en wordt direct omringd door de andere kinderen. Zodra ik de foto op het beeldscherm van de camera laat zien wordt ik omringd door de dolenthousiaste kinderen. Ze vinden het geweldig om zichzelf terug te zien.

Na een tocht van 7 uur zijn we toch wel een beetje moe van het lopen en blij om onderaan het pad onze chauffeur met de auto te zien staan die ons naar het hotel brengt waar we de voetjes omhoog doen en kunnen douchen.