Fietsende malloten

Hier zitten we dan in het eerste stukje groen dat we van Suriname gaan zien. We zitten op Plantage Frederiksdorp in Commewijne. Een prachtig groene omgeving met tropische planten, moeras en helaas ook heel veel muggen.
Deze oude koffie en cacaoplantage en later commissariaat met politie en dokterspost is gelukkig helemaal behouden en de gebouwen zijn in oude staat hersteld. Wij overnachten in de voormalige woningen van de politieambtenaren, zeer toepasselijk.
De nieuwe eigenaar is druk bezig de boel verder op te knappen en uit te breiden en wordt daarbij ondersteund door ontzettend aardige mensen.
Frederiksdorp heeft sowieso een prettige kleinschalige en persoonlijke sfeer, maar nu we ook nog eens de enige gasten zijn maakt dat het contact met de vriendelijke medewerkers nog persoonlijker.

De weg hier naar toe was wel bijzonder.
Vanaf Paramaribo hebben we vanochtend fietsen op gehaald waarmee we de stad uit reden naar Leonsberg. Het eerste stuk ging langs een doorgaande weg waar de auto's soms behoorlijk hard langs raasden. Langs de weg grote villa's waarbij het lijkt alsof de ene architect de andere met een nog indrukwekkender ontwerp probeert te overtreffen.

Na enig zoeken vinden we verstopt achter een gebouwtje de steiger met het bootje dat ons naar de overkant van de rivier kan brengen. Fietsen op de smalle houten boot geladen en enkele minuten later kunnen we aan de overkant weer verder.
Het fietsen is goed te doen, maar de warmte zorgt er wel voor dat we liters vocht verliezen. Dus eerst een tussenstop bij een Chinese supermarkt voor koude drankjes. Zo zullen er nog vele tussenstops volgen en hebben we vele lokale toko's bezocht. Behalve een oudere Nederlandse man die op de fiets dezelfde route aflegt en die we steeds weer tegenkomen wanneer wij hem of hij ons inhaalt bij een tussenstop, zien we nauwelijks andere toeristen.

Vervolgens komen we aan bij Fort Nieuw Amsterdam. Veel van het fort is er niet meer over, op het kruithuis en de celblokken na dan waar nu een museum is ingericht. We nemen er wel ruim de tijd voor om het terrein te bekijken want we hebben tenslotte geen haast. Zo zien we ook nog een mooie vijver met enorme waterlelies. Zo groot dat een klein kind er op kan staan.

Daarna fietsen we verder onderweg naar Marienburg. Dit district wordt voornamelijk bewoond door javanen en Hindoestanen waardoor het af en toe lijkt of we door Indonesië rijden. Ondertussen is het het heetste moment van de dag en dat merken we.
De lokale bevolking verklaart ons, blanken in de volle zon op de fiets, waarschijnlijk ook voor gek want we worden regelmatig vreemd nagekeken. Maar daarintegen zijn ze ook zeer behulpzaam wanneer we even stil staan om op de kaart te bekijken of we nog goed gaan en ze ons direct de weg wijzen.

Weer een vreemd stukje in de route brengt ons via een trap en bruggetje op de met gras begroeide dijk langs de splitsing van de Surinamerivier en Commewijne rivier. Het geeft een mooi uitzicht over het water en het land aan de overkant wat onze bestemming is. Maar eerst nog naar Marienburg. Deze oude suikerplantage en fabriek is nog lang in bedrijf geweest en was een bloeiend bedrijf wat werk gaf aan alle bewoners van de streek, maar is nu niet meer dan een bouwval wat langzaam door de natuur wordt opgeslokt.
Een oud mannetje, die door zijn tandeloze mond slecht te verstaan is, leidt ons over het grote terrein.
De vermoeidheid door de warmte begint in te slaan en dus verlaten we Marienburg en fietsen het laatste stukje naar de volgende oversteek.

De fietsen gaan weer mee op de boot die ons bij Frederiksdorp afzet. Een verfrissende douche in ons mooie, grote appartement is een regelrechte verademing. Ondanks de zonnebrandcrème hebben we toch wel rode schouders gekregen. Maar wat wil je met al dat zweten, de crème blijft niet lang zitten.
En nu merken we dus ook dat dit ook geldt voor de insectenspray. We sprayen ons gek maar het helpt niet.
We zijn dus ook al wat bloed verloren aan de muggen en het zorgt voor lachwekkende wapper en dansbewegingen. Maar gelukkig doet het personeel hier vrolijk mee, want die hebben er net zoveel last van.

Het ingepolderde landschap en de dijk langs de rivier zijn duidelijk Nederlands ontwerp, maar de palmen, tropische bloemen en vruchten die hier groeien, de vele aparte vogelgeluiden en de warmte zorgen er voor dat je geen moment het geringste idee hebt dat je in Nederland bent. We horen vogels die cavia-geluiden maken en een vreemde herhaaldelijk harde roep die voorbij trekt blijkt van een uil te zijn. Maar in het pikdonker kunnen we, ondanks verwoede pogingen, de uil niet vinden.

We drinken nog wat Parbo met het personeel, kijken naar de sterren en vluchten dan voor de muggen naar ons bed met klamboe!