Village People

De extra dag die we hier in Mai Chau hebben gepland geeft ons de gelegenheid om deze ochtend wat later te starten en rustig aan te doen.

Maar omdat het ook zonde is om deze mooie omgeving niet nog verder te ontdekken pakken we een leen-fiets van de lodge en maken nog even een rondje langs de rijstvelden en omliggende dorpjes. Ken komt vanuit het centrum waar hij ergens een goedkoop slaapadresje heeft en gaat met ons mee.

Je kan hier in de vallei ook wel makkelijk je eigen weg vinden, maar tenslotte is hij er toch en kan ons dan wat extra tekst en uitleg geven.

We zien de mensen weer druk bezig op de rijstvelden. Wanneer we even stoppen om een foto te maken wordt er vriendelijk naar ons gezwaaid door het rijtje mensen dat naast elkaar bezig is om de afgehakte rijststengels in bundeltjes bij elkaar te knopen. 

Het gezelschap doet ons denken aan 'the Village People' en we verwachten haast dat ze elk moment met de armen de bekende YMCA gaan inzetten. Naast een vrouwtje met een traditionele conische rietgevlochten hoed, staat een bouwvakker compleet met gele helm, een millitair in camouflage tenue en een man met T-shirt en baseballcap. De uitleg van Ken leert ons dat de mensen hier niet zoveel kleding hebben en iedereen helpt mee met de rijstoogst in de kleding die ze gewoonlijk voor hun werk dragen, de 'nette' kleding houden ze schoon.

Hoewel er toch wel wat wolken zijn is het behoorlijk warm. Dat in combinatie met de hoge luchtvochtigheid zorgt er voor dat het tijdens het fietsen nog wel goed uit te houden is door de rijwind, maar zodra je stil staat gutst het zweet uit alle poriën.

Vanwege die klamme warmte hebben ze hier vaak zelfs buiten bij de huizen en restaurants ventilatoren hangen om het enigzins aangenaam te maken.

We fietsen rustig door het platteland en de kleine dorpjes met paalwoningen waar we soms de plastic zeilen met daarop de rijst die licht te drogen moeten ontwijken en brommers en fietsers ons passeren met enorme vrachten er op waarover wij ons verbazen dat ze in balans kunnen blijven. En oh, uitkijken voor overstekende kippen!

We stoppen bij zo'n beetje het oudste huisje in de omgeving met een even zo'n oud echtpaar. De piepkleine traditionele houten paalwoning met beneden een open leefruimte en boven, op de bamboo-gevlochten vloer, een rieten matje waar het echtpaar slaapt en een open keuken die roetaanslag in de hele ruimte heeft veroorzaakt.

Via het laddertje en al bukkend, want het is niet gemaakt voor onze lengte, gaan we naar boven. Zittend op de grond drinken we een kopje thee met de twee magere, rimpelige mensjes. De man maakte voorheen eetstokjes, wat nog een veel ingewikkelder proces is dan je zou denken, maar is daar inmiddels te zwak voor. Aan de muur hangen, zoals we al eerder hebben gezien, de oorkondes die je van de overheid ontvangt wanneer je de leeftijd van 65, 70 en 75 hebt bereikt. Verder hangen aan de muur en het plafond de overige, weinige, spullen die ze nodig hebben. 

Het vrouwtje is met haar pezige handen bezig om beetle nut met nog wat andere ingrediënten samen te persen wat ze daarna als een soort pruimtabak in haar mond stopt. Haar tanden, althans de paar die ze nog over heeft, zijn hierdoor zwart gekleurd. 

Na dit bezoek fietsen we verder en maken een kleine tijdreis richting de hoofdstraat van Mai Chau waar het er met winkels, auto's, brommers, vrouwen op hakschoenen en jongeren in sportieve kleding een stuk moderner aan toe gaat. 

Hoewel het niet heel druk is en de auto's makkelijk langs ons kunnen vind men het altijd wel nodig om te toeteren. En om een beetje op te vallen tussen de gewone claxons hebben sommige verrassende geluiden met hele riedeltjes en echo's tudu tudu tututu. 

Vlak bij het restaurant waar we hebben afgesproken om te lunchen krijgt Ken pech met zijn fiets. Aangezien het ook dicht bij de lodge is stellen wij nog voor om het laatste stuk te lopen. Maar nee, Ken belt de lodge, waarna enkele minuten later tussen de rijstvelden door een man op een brommer verschijnt met een vervangende fiets achterop. Tsja, dat kan natuurlijk ook.

Na weer een tafel vol schalen met eten (in verhouding tot de gemiddelde Vietnamees zijn wij enorm groot en stevig, dus hoe kunnen ze denken dat wij zoveel eten nodig hebben?) kunnen we de rest van de middag uitbuiken en relaxen bij de lodge. Ter afkoeling plonzen we even in het zwembad om vervolgens nog een verfrissende douche te nemen onder de buitendouche in ons eigen achtertuintje. 

's Avonds kunnen we zelf bepalen wat we eten, dus bestellen wat lichts. Maar een nieuwe poging om gewone koffie te krijgen mislukt helaas weer. Nog even en we gaan aan dit sterke, bittere bakkie wennen.