Ijskoud de beste

Het dagje wachten werd beloond. De regen was gestopt en de lucht kleurde blauw. De eekhoorntjes waren ook weer blij dat het droog was, want die renden vanochtend alweer over de campsite op zoek naar nootjes.

We zijn vroeg vertrokken voor de lange route over de Icefields Parkway omdat er veel te zien is onderweg en we dus vaak zullen stoppen.
De bergen gaan het eerste stuk soms nog wat verscholen in de laaghangende mist van het vocht wat uit het dal omhoog strekt. Soms rijden we midden in een mistwolk en zien niets van de bergen, totdat ze kort daarna ineens opdoemen als gigantisch indrukwekkende reuzen. De toppen zijn wit en niet alleen van eeuwige sneeuw. Er ligt duidelijk verse sneeuw.

De eerste stop is bij de Sunwapta Falls. Weer zo'n indrukwekkend diepe kloof waar het water doorheen denderd.
We rijden langzaamaan steeds hoger de bergen in en het zonnetje doet aardig zijn best waardoor we helder zicht hebben op de grillige, scherpe bergen en gletsjers waar we langs rijden. Samen met de blauwe lucht, gekleurde bladeren en het dal er tussenin is het een prachtig gezicht. Maar wanneer we dan uitstappen bij een uitzichtspunt merken we weer hoe koud het is.

Dus bij de volgende stop bereiden we ons goed voor en trekken extra lagen kleding aan. We gaan namelijk de gletsjer op.
De bomen zijn hier bedekt met een heel dun laagje verse sneeuw en de vlokjes vallen nog steeds terwijl de lucht steeds blauwer wordt.
Eerst bezoeken we de gletsjer skywalk. Hier lopen we over een glazen brug die in een boog over de bergrand hangt en waar vandaan je een mooi uitzicht hebt.
Het glas is gelukkig dik genoeg, de railing hoog en de afgrond is minder diep dan we dachten. Dus het viel heel erg mee. Het was minder spectaculair dan we hadden gedacht.

Dan op naar de top. Met een speciale bus met grote sneeuwbanden rijden we de gletsjer van het Colombia Icefield op waar we een kwartiertje mogen rondlopen. De gletsjervlakte lijkt als een brede, witte waterval tussen twee bergtoppen door naar beneden te lopen. Deze grote, eeuwenoude ijsvlakte is wel erg bijzonder. En wat het krachtige ijs in de loop der jaren met het landschap heeft gedaan is hier duidelijk te zien.
Het ziet er niet veel anders uit dan een besneeuwde skipiste, maar het is dus een en al eeuwige ijs. En onderaan is door de ontstane ribbels in de berggrond nog te zien tot waar hij vroeger liep. Er is inmiddels heel wat weggesmolten.

We kregen door al dat sneeuw, ijs en koude berglucht wel heel veel zin in de wintersport.
We rijden het half zomer en half winterlandschap weer door langs nog
meer spectaculaire uitzichten op de bergketens waar de hele route langs gaat. Op verschillende plekken zien we watervalletjes van de stijle wanden af lopen die vervolgens uitkomen in de helder blauwe rivier en verschillende meren. Absoluut een prachtig, indrukwekkend landschap.

Als we net weer even zijn uitgestapt horen we een hoop gerommel van de berg afkomen. Toch geen beginnende lawine? Nee, het blijkt een kudde berggeiten die in volle vaart van de stijle helling af komt rennen. Ze willen onderaan de weg over steken, maar raken door de aankomende auto's een beetje in de war waardoor ze uiteindelijk onverstoord midden op de weg blijven lopen en een hele file veroorzaken. Als ze dan uiteindelijk toch de berg verder af gaan, kunnen wij ook weer door.

Aan het eind van de Icefields Parkway maken we nog de laatste stops bij Peyto Lake en Bow Lake. Twee prachtig blauwe meren die ook weer een schitterend plaatje vormen met de bergen met witte toppen rondom.
We eindigen deze mooie dag op de Mosquito Creek campsite vlak voor Lake Louise. Ondanks de naam zijn er gelukkig geen muggen, veel te koud voor ze. En voor ons is het ook behoorlijk koud, dus wordt er weer snel een kampvuurtje aangestoken.