Staren in stilte

We beginnen de dag rustig aan en kijken hoe de mist vanuit het weiland naast de campsite langzaam optrek totdat de bergen weer zichtbaar zijn en de zon door komt.
Van Golden, wat onder het Yoho National Park ligt, rijden we naar het zuidelijke puntje van het Kootenay National Park.

We gaan door de langgerekte vallei tussen twee bergketens in waar volop groene weilanden met koeien en paarden zijn en verspreid langs de weg huisjes en landerijen in dorpjes waar je alweer doorheen bent voordat je door hebt dat je er bent.
Links naast ons de hoge Rockie Mountains en rechts liggen de Colombia River en de wetlands tot aan de volgende bergen. De wetlands is een nat, moerassig landschap met vijverachtige waterpartijen. Weer even heel wat anders dan wat we de laatste dagen hebben gezien.

Een tip van de camping eigenaresse brengt ons naar een bergweggetje achter de wetlands. Van bovenaf hebben we een mooi zicht op de vijverachtige waterpoelen en de vallei. Terwijl grote trucks volgeladen met boomstammen ons op de toch al smalle weg passeren rijden we verder omhoog en missen het bruggetje dat ze beschreef. Halverwege keren we om en komen alsnog bij de goede plek uit. Zonder haar uitleg hadden we dit nooit gevonden, maar het is zeker een leuke plek. Verscholen tussen de bomen loopt een bergstroompje. Wanneer we het beekje volgen eindigen we bij een waterval. Het water blijkt vol te zitten met rode vissen. Die hier net als de zalmen stroomopwaarts zijn gezwommen om eitjes te leggen.
Terwijl we een broodje eten zitten we in dit verscholen stukje bos naar de vissen te staren die ontzettend hun best doen om boven te komen op de hoogte verschillen die gevormd worden door stenen en boomstammen met mini watervalletjes er overheen.

De weg naar Kootenay doen we rustig aan en soms moeten we wel want ze zijn hier druk bezig met de weg, waardoor we een aantal keer door verkeersregelaars worden tegengehouden totdat de weg weer vrij is. Gelukkig hebben we geen haast.

Net na de parkingang rijden we zigzaggend door een spectaculaire rotsspeet heen. De weg wordt ingesloten door hoge stijle bergwanden. Op de rotsige hellingen leven bighorn schapen, dus houden we de ogen open. We zien ze inderdaad, rustig lopen en grazen 2 vrouwtjes en 2 jonkies over de absurd stijle helling terwijl de losse stenen onder hun hoeven naar beneden rollen. Het is gewoon spannend om naar te kijken. Jammer genoeg is er geen mannetje bij met van die mooie gekrulde horens waaraan ze hun naam te danken hebben.

We gaan vroeg naar een campsite om nog even van het lekkere weer te genieten en te relaxen. Ook hier ligt een berg houtblokken waar je van mag pakken. Dus slaan we flink in om een groot kampvuur te bouwen.
We hebben alweer een goede, ruime en rustige plek in het park gevonden waar in de namiddag de zon nog tussen de bomen scheen en verschillende witstaart hertjes op enkele meters van ons vandaan liepen te grazen. Ze lijken niet bang door onze aanwezigheid, maar wanneer het jonkie iets te ver achterblijft steekt hij zijn witte pluisstaart omhoog en rent naar mama, om daar al kwispelend aan te komen. Heel koddig.

De zon is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor de bijna volle maan, die samen met het kampvuur genoeg ligt geven. We staren naar de vlammen die zich in kronkels omhoog bewegen en luisteren naar de stilte.