Omslag

Terwijl we nog in bed liggen horen we gerommel op het dak van de bungalow. Gebonk, heen en weer rennende voetjes en af en toe gekrijs. Een koppel lemuren hebben onze hut kennelijk als speelterrein uitgekozen en rennen heen en weer achter elkaar aan.
Ok, dan gaan we wel uit bed. Wanneer we de deur open doen zien we een zwart/witte lemuur ons onschuldig aankijken. De ander komt op z'n kop hangend over het randje van het afdakje ook even kijken. Wat een schatjes, daar kan je niet boos op worden. Dit is leuk wakker worden.
Terwijl we op de veranda de beestjes bekijken komt er ook nog een hele groep bruine lemuren voorbij. In een rij na elkaar slingeren ze zich een weg door de bomen en over het hekje van de veranda.

Inmiddels aan het ontbijt komen dezelfde beestjes weer voorbij. Ze hebben hun wek ronde langs alle hutjes blijkbaar gemaakt en eindigen nu hier bij het restaurant.
We genieten van de beestjes om ons heen en zouden nog wel even willen blijven.
Maar jammer genoeg vertrekken we alweer vroeg met de boot, omdat in de ochtend het water het kalmst is.

Met een langwerpige motorboot voor de helft gevuld met toeristen en de andere helft met locals varen we in 2,5 uur over het Canal des Pangalanes naar Taomasina, of ook Tamatave genoemd.
Langs het kanaal passeren we diverse dorpjes waar de kinderen in het kanaal zwemmen en spelen en de mannen bezig zijn voor de visvangst. We varen langs vissers in een piroque, een uitgeholde boomstam, of een iets grotere versie met een zeiltje van een lap stof.
Dichter bij de stad komen ons overvolle bootjes met mensen tegemoet die als een soort taxiboot fungeren. Opvallend veel daar van hebben grote boxen aan boord waar luidde muziek uit schald. Kennelijk om de lange tocht over het kanaal wat gezelliger te maken.

Bij Tamatave aangekomen lijken we in een andere wereld beland. Van de kleine arme vissersdorpjes, de jungle en de lemuren zitten we nu ineens midden in een grote havenstad met grote bewaakte bedrijventerreinen en gebouwen. De brede straten worden gedeeld door oude franse auto's, luxe terreinwagens en dikke bakken, scooters, tuk tuks, fietstaxi's en riksja's. Arme mannen op blote voeten lopen voor een kar terwijl zakenlui in dure kleren voorbijrijden in luxe wagens. De vrij grote huizen en kantoren zien er, op een enkeling na, vervallen uit. Het is lang niet zo chaotisch als in andere steden, maar de tegenstellingen van arm en rijk zijn wel erg groot.
Ooit was het sfeervoller met mooie koloniale gebouwen, maar daar is maar weinig van over.
En zelfs hier in de stad lopen nog kippen op straat rond en koeien te grazen in de kleine grasstrook.

Nadat we hebben ingecheckt in een veel te chique hotel met personeel in uniformpjes en mensen die de hele dag de toegangsdeuren open doen voor de gasten, maken we een wandelingetje door de grouwe stoffige straten naar de markt. Dit is niet meer dan een grote hal met rijen van diverse kraampjes met kleding, voedsel en souvenirs. Het is er erg rustig, want waarschijnlijk komen de meeste klanten 's ochtends vroeg. Maar omdat we verder toch niets te doen hebben, struinen we er wat rond. Daarna lopen we richting de zee.
Het strand is druk bezocht met mensen, maar echt aantrekkelijk is het niet met uitzicht op de haven vol kranen en enorme schepen.
Leuke terrasjes zijn er niet, dus belanden we op een terras tegenover een benzinepomp en op de hoek van een kruispunt, waar we ons vermaken met mensen en voertuigen kijken.

Vies van het stof en de plakkerige warmte maken we optimaal gebruik van de luxe hotelkamer door schoon te weken in bad en even te relaxen.

Vanavond zullen we niet van de geluidjes genieten en het uitzicht is ook sneu. We horen vanaf ons balkonnetje het vaatwerk in de hotelkeuken onder ons, airco's, draaiende generatoren en blaffende honden en kijken op de daken en binnenplaatsen van de huizen achter het hotel. Heel wat anders dan gisteren. Maar we moeten toch vroeg slapen. Morgenochtend heel vroeg worden we opgehaald door een pendelbus die ons naar de plaats rijdt waar de veerboot naar St. Marie vertrekt.