Phu Quoc

Luisterend naar de golven die vanuit de zee het strand op rollen en turend over het inmiddels donkere water met groene en witte lichtjes van vissersboten aan de horizon, zitten we bij onze laatste bestemming van onze reis.

Een heerlijke beach bungalow aan Ong Lang Bay op het eiland Phu Quoc. Het eiland hoort bij Vietnam alhoewel het recht onder Cambodja ligt en je vanaf de noordkant de kust van Cambodja kunt zien.

Vanuit ons bed kijken we zo over de Golf van Thailand uit.

Vanochtend hebben we bij het vliegveld van Can Tho afscheid genomen van onze fijne gids Tommy en de vriendelijke chauffeur (die een opmerkelijke moedervlek op zijn wang had waar een hele lange haar tot op z'n kin uit groeide. Wij vroegen ons af of er een bepaald bijgeloof aan zo'n haar zit en dat ze het daarom niet verwijderen. Want we hebben het al eerder bij iemand gezien.)

 Dit keer loopt de gids tenminste niet helemaal mee tot de securitycheck, want wij redden ons wel op het kleine vliegveld.

De binnenlandse vlucht met het kleine toestel zit maar half vol, dus we kunnen mooi opschuiven naar stoelen met extra beenruimte.

Hoewel dit voor zo'n korte vlucht nou ook weer niet echt belangrijk is.

Na het opstijgen zien we goed dat er in de Mekong Delta toch wel meer is dan de drukke bebouwing en industrie die wij vanaf het water hebben gezien. Langs de oever van de vele riviertjes is het inderdaad als een aansluitend lint volgebouwd met huisjes. Maar daarachter liggen vele rechthoekige lappen landbouwgrond en rijstvelden. Daarna kijken we op de zee uit.

We hangen amper een half uur in de lucht of het bekende 'cabin crew prepare for landing' klinkt door de speakers. Al staand in het gangpad bedanken de stewardessen ons met een diepe buiging.

Het shuttlebusje van het Ocean Bay Resort staat al klaar en brengt ons over de hoofdweg langs vele hotels, winkeltjes en restaurants in het centrum van het eiland. Ineens wordt er een hobbelig zijweggetje genomen waarna we op de landingsbaan van het oude vliegveld terecht komen. Een zo te zien gebruikelijke sluiproute. 

Aangekomen in de Beach Bungalow zien we ons hier al helemaal de laatste dagen van de vakantie relaxen en genieten van de zon die flink brandt, maar goed uit te houden is met de heerlijke zeewind.

Het resort is prachtig gebouwd in jungle stijl met veel hout, bamboe, natuursteen, daken van palmbladeren en sfeervol aangekleed met bijpassende lampen, decoratie en vol tropische planten en palmbomen. Een sierlijk gevormd infinity pool aan de rand van het strand en een tikihut achtige bar. Onze buiten badkamer met natuurstenen bad maakt het helemaal af.

Helemaal de stijl waar wij van houden en waar we goede ideeën aan opdoen. 

Helaas veranderd de blauwe lucht dan in een dicht wolkendek en stort de tropische regen naar beneden.

Het zonnen op het strand stellen we nog even uit, maar het blijft onder het afdak heerlijk door de warmte. 

Als het later inmiddels donker is geworden en allang weer droog, geeft het onweer wat nog in de lucht hangt wel een mooi schouwspel boven het water.

We bekijken het vanuit het restaurant terwijl we ondertussen weer lachen om de schrijffouten op de menu kaart. Zodra het iets meer op de westerse keuken is gericht gaat het mis en komen we al standaard de 'French Fried' tegen. Maar hier hebben ze ook een 'meat towel' lijkt me toch niet zo smakelijk. En zo zijn we al vele foutjes tegen gekomen die voor vreemde gerechten zorgen.

Ondertussen speelt er een rustig achtergrond muziekje. Maar zodra we goed luisteren horen we dat het allemaal kerstliedjes zijn. Weten zij veel, het klinkt gewoon leuk. Maar voor ons wat vreemd bij een temperatuur van 30 graden 'dashing thru the snow'...

En dan gaan wij ook nog wijn bestellen. Niet zo'n gebruikelijke drank hier, maar het staat wel op de kaart en zelfs een aanbieding als je 2 flessen besteld. Dat geeft ook weer een hoop verwarring. Eerst wordt gedacht dat we thee willen, of cocktails of toch vodka? Meelopen en aanwijzen met een grote glimlach erbij werkt dan uiteindelijk het beste. 

De opper-ober wordt erbij gehaald om vakkundig de flessen te openen en de witte wijn keurig in een koeler naast de tafel te plaatsen. En dit keer komt de rode wijn gelukkig niet uit de veel te koude koelkast. 

De jonge jongen die ons eerst bediende, maar helemaal zenuwachtig werd van onze 'moelijke' vragen, hebben we daarna niet meer terug gezien. Arme jongen.

De onhandigheid en het gebrek aan Engelse taalkennis wijten we aan de corona tijd. Ook hier is het toerisme pas sinds kort weer een beetje op gang aan het komen en is er veel nieuw, onervaren personeel. Met een beetje ontwikkeling valt er nog heel wat winst te halen, maar het zorgt voor ons ook weer voor memorabele herinneringen.