On top of the world

Ons gaucho leven begint als we uitgeslapen wakker worden in onze antieke, maar comfortabele kamer, de luiken en de klemmende houten, eeuwenoude deur openenen en de zon al flink schijnt.
De andere 3 gasten vertrekken deze morgen, dus hebben wij het rijk alleen. Nou ja, met de eigenaren, het personeel, de vrijwilligers en de gauchos en alle honden.

Na het ontbijt staan de paarden al voor ons klaar. Samen met gaucho Leo en de Engelse vrijwilligster Lucinda, die hier een paar maanden verblijft, en 3 honden die ons trouw zullen volgen tijdens de gehele rit.
We vullen onze zadeltassen, trekken chaps aan (soort leren beenbeschermers) en vertrekken op de brave Criollo paarden. Niet al te groot, sterk en geschikt om lange afstanden af te leggen. En bovendien zeer geschikt om door het wisselende terrein te gaan, zonder enige moeite of een stap verkeerd.
Op de leren zadels ligt een dikke schapenvacht waardoor je heel comfortabel als op een stoel zit. Dus gewoon zitten, de paarden het werk laten doen en genieten van de omgeving.

Dan is het tijd om het enorm grote land van de estancia te gaan ontdekken. En waar kan dat beter dan naar het hoogste punt van het landgoed te rijden. Zoals ze het hier hun eigen 'on top of the world' noemen. We hobbelen heel ontspannen door grasvelden, tussen de struiken, door het water, over de rotsen en tussen de koeien en paarden door die hier, met zoveel ruimte, een paradijselijk leventje hebben. Helling op en af, met af en toe een korte galop, door het wisselende terrein komen we uit op de hoogste heuvel waarvandaan we een gigantisch uitzicht hebben over het hele landgoed en zelfs tot aan Cordoba, wat een uurtje rijden hiervandaan is. Zover je kijkt is er ruimte en natuur. En nu de lente hier begonnen is wordt alles mooi groen. En zijn er ook heel veel schattige kalfjes.

Dan zien we hoog boven in de lucht een condor. Het gigantisch beest met enorme vleugels cirkelt en zweeft door de lucht. Maar dan zien we er steeds meer. We beginnen te tellen, een stuk of 20. Zoveel bij elkaar heeft Lucinda ook nog niet eerder gezien. Het kan niet anders of er moet daar ergens beneden de cirkelende vogels wel een dood dier liggen.
Tsja, ook dat gebeurd wel eens.

Tijdens de lunch praten we na over de heerlijke relaxte rit en dan is het tijd voor het andere favoriete moment van de dag, siësta tijd!
Uitgerust en na de middag thee en koekjes trekken we er op uit voor een volgende rit. Dit keer op Peruaanse Paso paarden. Ook klein en sterk en heel wendbaar en deze tillen hun voorbenen hoog op en hebben een extra 5e gang wat ergens tussen een snelle stap en draf in zit. We hebben het nu nog niet mogen ervaren, maar als ze het doen gaan de benen razend snel en zit je heerlijk vlak.
Weer gaucho Leo voorop en de Waals, Belgische Philipine, ook een van de vrijwilligsters als gids.

De rit die we nu maken op een ander deel van de estancia is compleet anders. Veel prikkelbosjes, waar mijn paard me bijna express langs laat gaan en weigert een andere route te nemen als ik dat aangeef.
Tussen de heuvels door loopt een groene, slingerde strook als een rivier. Verder zijn weer velden met hoge, bijna goudkleurige graspollen en dan weer, als een soort oase, waterstroompjes.
Ondertussen lopen ook deze paarden weer braaf over en door alles heen. En waar ze eerst nog wat energie spaarden is het duidelijk als we op de terugweg zijn, want dan gaat het tempo ineens omhoog.

We hebben genoten van deze dag in het zadel en op het uitgestrekte landgoed waar je alle besef van tijd en de rest van de buitenwereld vergeet. Het enige waar we op moeten letten is hoe laat we weer verwacht worden voor het diner. Dit keer hoeven we gelukkig zelf niet de keuken in en kunnen, onder het genot van een wijntje en goede gesprekken, smullen en ontspannen.