Lamanai

Na het ontbijt worden we met de boot een paar honderd meter verderop afgezet bij Lamanai, een van de grotere Maya vindplaatsen van Belize. 

Zodra we voet aan wal zetten klinkt een angstaanjagend luid gebrul vanuit de jungle. Alsof er ieder moment een bloeddorstige dinosaurus vanuit het dichte groen op ons af kan komen stormen. 

Zo ver gingen we toch niet terug in de geschiedenis? 

Het blijkt de schreeuw van de Howler Monkey, oftewel de brulaap. Eigenlijk een schattige aap met lange zwarte haren. Maar wat een geluid kunnen die beesten produceren!

Wij wisten van te voren al dat de kans groot was dat we ze hier zouden kunnen zien en horen, maar we kunnen ons helemaal voorstellen hoe ontdekkingsreizigers zich hebben gevoeld toen zij hier aan land kwamen. Bij het horen van dat geluid, alsof je regelrecht in Jurassic Park bent beland, spring je snel weer in je boot en maak je dat je weg komt. 

Misschien is dat de reden dat de Maya's het hier nog lang hebben bewoond. 

Voor zover ze hebben kunnen uitrekenen aan de hand van archeologische vondsten en bouwwerken zijn de Maya's hier rond 1500 v. Christus begonnen en de laatsten pas aan het eind van de vorige eeuw vertrokken toen de nederzetting een beschermd erfgoed werd. 

Nog lang niet alles is ontdekt en opgegraven, want het lijkt op een heuvelachtig landschap in de jungle, maar eigenlijk zitten daar nog meer bouwwerken onder verscholen. Maar inmiddels zijn hier 5 grote tempels zichtbaar gemaakt die wij vol bewondering aanschouwen. 

Onze gids laat ons zien hoe je aan de bouwwerken kunt zien dat ze in de loop van de vele jaren steeds aangepast en groter gebouwt zijn. 

Op de bestaande tempel werd een laag er bovenop, er voor of omheen gebouwd. Zo'n 'uitbouw' nam soms wel 50 tot 100 jaar in beslag. 

Het is echt facinerend hoe dit in die tijd, met de beperkte middelen, gebouwd is en hoe ver de Maya's tegelijkertijd waren in hun ontwikkeling. 

We klimmen een van de tempels op. De jaguar tempel, waar aan de voorkant een duidelijk herkenbaar jaguar gezicht uit steen is uitgehakt. Vanaf hier hebben we een mooi uitzicht over het groene veld beneden en de hoge bomen om de tempel heen. In de hoogste boomtoppen, die nu voor ons op ooghoogte zijn, zit een hele groep brulapen lekker van de blaadjes te peuzelen. Van achter de tempel horen we een geluid dat er op lijkt alsof er een groot everzwijn knorrend en grommend aankomt. Maar ook dat blijkt een brulaap te zijn die wat loopt te mopperen.

Tot slot krijgen we ook nog even snel een spidermonkey te zien, wat volgens de gids hier een zeldzaamheid is. 

Wij zijn hier in de ochtend bijna de enige bezoekers, wat ons de gelegenheid geeft om in alle rust alles te bekijken en in ons op te nemen. Behalve af en toe een luidruchtige aap is het heerlijk stil om ons heen. Dan kan je je niet voorstellen dat hier ooit een levendige stad met wel tienduizenden inwoners was. 

Er is nog heel wat te ontdekken hier onder de grond.

Terug bij de lodge schuiven we meteen aan voor een uitgebreide en heerlijke lunch. De rest van de middag doen we verder niets, dus zijn we bij het diner eigenlijk nog niet echt hongerig. Maar het eten is zo goed dat we ons toch weer laten verleiden en tot het toetje aan toe alles opeten.

Met volle buikjes begint de avondtour. 

We nemen plaats in een boot en gaan op krokodillenjacht!

Nou eigenlijk een goed bedoelde en ecologisch verantwoorde zoektocht. Vanuit de lodge doen ze in samenwerking met de universiteit in Florida onderzoek naar de krokodillen populatie.

Onder de zwarte lucht vol sterren varen we naar de overkant van de rivier. Wij zitten voor op de platte boot terwijl de twee mannen achter ons de boot besturen en met hun lampen zoeken naar de oogjes in het water. De boot schiet ineens met een rotvaart richting het gras. Even denken we dat we tegen een eiland opvaren, maar het blijkt moeras te zijn waar de boot makkelijk doorheen glijdt. 

Na even zoeken vinden we een krokodil. Hij wordt snel, vakkundig met een lus gevangen. Een handzaam maatje van ruim een meter lang. 

Dit zodat je het qua kracht nog van hem kunt winnen, hoewel hij aardig tegensparteld en maar blijft rollen in de hoop los te komen. 

Als hij eenmaal op de boot ligt begint het onderzoek. Alles wordt gemeten en beschreven en wij helpen daaraan mee. 

En ja, ik heb het hier bewust over een 'hij', want ook dat hebben we onderzocht. En dat was het moment dat hij weer even begon tegen te spartelen. 

Als alles is vastgelegd wordt hij weer losgelaten.

Even blijft hij onder het wateroppervlak liggen bijkomen om dan vervolgens ineens over het waterige moeras heen weg te rennen. Een heel appart gezicht wat zelfs de gids nog nooit eerder gezien had. 

We hopen maar dat deze krokodil zijn wetenschappelijke avontuur snel vergeet. 

Wij zullen het in ieder geval niet snel vergeten.