Eind van de wereld

We maken vandaag de tocht naar het eind van de wereld. 

Vanaf Ushuaia, de meest zuidelijke stad ter wereld trekken we tussen de laatste eilandjes door over het Beagle Kanaal richting de kromme punt van Zuid-Amerika. Op de comfortabele catamaran die lijkt op een veerpont met groot binnen gedeelte, een snackcorner, rondom een looppad en een bovendek, zien we de huisjes van Ushuaia langzaam uit het zicht verdwijnen. Links de Argentijnse oever met daarachter hoge besneeuwde bergpieken en aan de rechter kant van het kanaal ligt Chili. Boven ons schijnt het zonnetje, maar buiten op het dek blaas je bijna weg door de harde wind.

We varen precies op de grens en passeren diverse rots-eilandjes met vuurtorentjes en zeeleeuwen. Bij een eiland vol Papua pinguïns blijven we een tijdje liggen om de leuke beestjes goed te bekijken. 

Het verste punt van deze tocht is Estancia Harberton waar wij aan land gaan.

Dit is de eerste boerderij die hier werd opgericht door een blanke Engelsman in de tijd dat de oorspronkelijke bewoners, de Yamana, bloot, weliswaar ingesmeerd met zeehonden vet waardoor ze behoorlijk stonken, in de rondte liepen en zich moesten redden met simpele overlevingstechnieken. 

De Estancia met diverse houten gebouwtjes is nog in zijn oude staat behouden en wordt nu gerund door de 5e generatie van de familie, hoewel er haast geen dieren meer zijn en ze nu leven van toerisme. 

We krijgen een erg uitgebreide rondleiding over het terrein en vragen ons af wat hen destijds heeft bezield om zich op zo'n afgelegen plek te settelen. Om te leven in de ruige omgeving van water, eilandjes, droge grond, kort dor gras en altijd aanwezige wind moet je wel taai zijn. Alles wat hier is opgebouwd is in de loop der tijd per schip vanuit Engeland gebracht, want er is hier werkelijkwaar niets.

Na de lunch en het museumpje met zeedier skeletten hebben wij alles wel gezien, maar moeten nog wachten op de bus die ons zal terug brengen naar de Ushuaia. Het is een lange dag en als we dan in de bus zitten met, zoals hier gebruikelijk de kachel op standje 10 vallen onze ogen dicht. Toch proberen we nog wat mee te krijgen van het woeste bosland met even zoveel boomstammen op de grond als bomen die nog staan. Door het bijzondere klimaat verrotten de boomstammen niet, maar blijven in takt en zien er uitgedroogd uit.

Terug in Ushuaia wandelen we door het vreemde stadje met een wildgroei aan bebouwing van traditionele oude golfplaten huisjes tot aan lelijke betonnen bouwwerken en hippe winkels en alles er tussenin. Het is een beetje een rommeltje. 

We eten in een tentje aan de haven natuurlijk vis. Het staat hier eigenlijk bekend om de grote King Crab, die je in zijn geheel op tafel krijgt, maar die laten we nu maar even in het aquarium voor het raam zwemmen.

Als je denkt dat deze lange dag en onze belevenissen dan ten einde komt, is er toch weer een bijzondere wending.

Zodra we door de taxi worden afgezet boven op de berg verwachten we ons hotel donker en verlaten aan te treffen zoals gisteren. Maar wat is dat? Er klinkt muziek, lichtjes tussen de bomen, vuurkorven en een hoop mensen. Er is een heuse bierproeverij gaande. Ondanks de vermoeidheid sluiten we dan toch maar even aan. Met een beker en een ticket gaan we langs de verschillende stalletjes om het een en ander te proeven. En daarna kunnen we vanaf onze veranda nog genieten van een live optreden van een goede rockband.

Een onverwachtse afsluiter van deze dag.