Van Placencia naar Hopkins

Onze tour van vandaag wordt gelukkig 's ochtends bevestigd door een telefoontje van Ian. Hij houdt zich aan de afspraak.

Nu wij nog, want we hebben de gewoonte om vaak iets te laat te zijn, dus moeten ons nog haasten.

Een snel ontbijtje en nog even langs de pinautomaat voordat we elkaar aan het water achter de benzinepomp treffen. 

Het schiereiland is maar een paar honderd meter breed met aan de ene zijde hotels en strand en aan de andere zijde bebouwing en een lagoon. 

We stappen bij Ian aan boord van zijn bootje en varen via de lagoon naar het open water.

Langs de kust en eilandjes met mangroven. We passeren kleine houten huisjes op palen waar de lokale bevolking eenvoudig leeft en grote betonnen villa's van de veelal Amerikaanse en wat Europese 'nieuwe' inwoners. Ja zelfs op de kleine privé eilandjes in zee.

Ian is een hele aardige vent die op freelance basis werkt en bereid was om vandaag met ons een boottour langs de kust naar Monkey River te maken. 

Doordat de tour bij die andere organisatie niet door ging hebben we nu de luxe van een privé tour en dus ook het voordeel dat we zelf kunnen bepalen wat we gaan doen.

Wij hebben nog één belangrijk doel deze reis en daar kan Ian ons bij helpen. 

Daarvoor vaart hij een stuk het open water over en legt dan de boot stil, een eindje uit de kust van een eiland. 

Dan begint de zoektocht. We turen en turen over het water. Geduld is een schone zaak. Tussen de golfjes denken we steeds wat te zien, maar toch niet.

Dan uiteindelijk zien we het!

Een dikke snuit komt boven het water uit. Het verdwijnt weer, maar komt dan op een andere plek weer boven. 

Het is een Manatee, oftewel een zeekoe!

Het dier waarvan we wisten dat ze hier in Belize voorkomen en we heel graag wilden zien. 

Maar zoals met vele diersoorten kunnen ze overal zitten, maar zijn lastig om te vinden.

Gelukkig hadden we nu met Ian de tijd om er naar op zoek te gaan en wist hij dat we hier een goede kans maakten.

Als we de beweging in het water volgen zien we twee snuitjes boven komen. Het is een moeder met kalf.

We volgen de twee dieren die rond de boot zwemmen, steeds even boven komen om adem te halen en dan door een zwaai met hun dikke staart weer naar beneden duiken. 

De enorme grote beesten bewegen zich rustig en best soepel door het water.

Erg leuk om ze zo in het wild te zien. 

We volgen ze een tijdje tot ze uit ons zicht verdwijnen en gaan wij ook weer verder.

We varen nog een heel stuk verder tot aan de Monkey River. En we weten meteen waarom het hier zo heet. We horen het inmiddels bekende luide gebrul van de apen al. 

Langs het smalle riviertje tussen de mangroven en hoge bomen zien we diverse vogels zoals aalscholvers, witte Ibis en Reigers. Maar niet de bekende patat etende Reiger soort, maar andere types. 

Onder een boomstam die uit het water steekt zien we nog bijzondere insecten-vleermuizen hangen. Een hele aparte kleine soort die leeft van de vele insecten (vooral muggen) die bij het water rondvliegen. 

Op de terugweg naar Placencia gaat het gas open en kunnen we lekker uitwaaien. 

Het is zelfs wat fris, want het is bewolkt en een stuk koeler vandaag.

Niet het ideale weer voor onze volgende bestemming aan het strand, Hopkins.

Het is maar een uurtje rijden, maar toch moeten we even een korte pitstop maken onderweg. Dat krijg je van al die vruchtensapjes. 

Bij gebrek aan beter gebruiken we de berm als bushtoilet, maar worden dan meteen toegeschreeuwd. Het zijn de brulapen weer.

Er vliegen ook nog een paar toekans over. 

We zijn dicht bij het Cockscomp Wildlife Reserve. Vandaag hebben we geen tijd meer om hier de jungle in te gaan, maar misschien morgen maar even terug want er is vast nog meer wildlife te zien. 

We rijden Hopkins binnen, een klein, langgerekt dorpje aan het strand waar veel mensen wonen die van de slaven afstammen.

Ons kleine hotelletje ligt pal aan de zee. Het strand voor de deur is zelfs zo smal dat de, nu door de harde wind hoge golven, bijna naar binnen lijken te rollen. 

Het zwembad op de binnenplaats met kunstgras (!) er omheen oogt nu ook niet echt aantrekkelijk met dit weer. 

We rijden een rondje door het dorp wat er ook weer op een rommelige manier leuk uit ziet met strandtenten en hotelletjes langs het strand, afgewisseld met kleine traditionele houten huisjes in rood, geel, groene rasta kleuren of snoezig roze met lichtblauw geverfd en een paar 'Chinese' supermarkten en eetkraampjes langs de weg. 

Die weg begrijpen we niet helemaal, want hoewel hier heel weinig verkeer is, zien we wel borden en belijning op de rijbaan die éénrichtingsverkeer aangeeft terwijl we toch meerdere tegenliggers aan zien komen. 

In een gezellig verlichte bar eten we weer lekkere lokale gerechten. Gegrilde krab met kokosrijst en kippenborst in ananassaus.

Bij gebrek aan koffie gaan we daarvoor naar het restaurant van ons hotel. Het restaurant en de aanwezige gasten ogen een stuk sjieker. 

De Nederlandse eigenaar/chef kok staat zelf achter een grote grillplaat waar de netjes geklede gasten met een wijntje omheen zitten.

Vanwege de frisse wind vandaag hadden we toch maar even een dunne, lange broek en een shirtje met mouwen aangedaan. 

Maar omdat de meeste kleding uit mijn tas nu wel gedragen is, draag ik niet mijn beste kledingcombi en is het ietwat kreukelig. 

Ik voel me in deze setting wat misplaatst is mijn gekreukte pyjama achtige outfit. 

Na de koffie, en okee toch nog een toetje, verplaatsen we naar een ontspannen zitje op de binnenplaats waar ook een grote papegaai in een kooi zit.

Dat dat beest vervolgens bekende deuntjes begint te fluiten is al grappig genoeg. Maar daarna horen we hem steeds uitgebreid en hard kuchen. We dachten dat hij een flinke verkoudheid had opgelopen. Maar horen dan later van de eigenaar dat hij dat geluid van kuchen ooit van een gast heeft overgenomen. Zo kan hij ook lachen en alle soorten telefoongeluiden nadoen.

Even later raken we in een leuk gesprek met de eigenaar over hoe hij hier in Belize terecht is gekomen en over allerlei merkwaardigheden van het land.

Zo vertelt hij ons hoe hij gelobied heeft om geld in te zamelen voor het asfalteren van de, tot voor kort onverharde, weg. Omdat er niet genoeg geld was om de éénrichtingsweg ook nog de andere kant op te asfalteren is dat nog steeds een zandpad en is dat de reden dat nu dus iedereen de nieuwe verharde 'éénrichtingsweg' in beide richtingen gebruikt. En dat wordt dan maar gedoogd.

Met een fles wijn er bij gaat het gezellige gesprek nog lang door, af en toe onderbroken door de papegaai die weer even aandacht vraagt door te kuchen of gezellig mee zit te lachen.