Jungle ride

Fris en fruitig zaten we vanmorgen vroeg weer aan het ontbijt. Vooral fruitig met de lekkere watermeloen, papaya, ananas en banaan waarvan de restjes weer aan de vogels werden gevoerd. 

Vandaag staan een van onze favoriete dieren, en een terugkerende activiteit tijdens onze reizen op het programma.

We gaan paardrijden!

Hoe lekker is het om een tocht door de jungle te maken zonder zelf te hoeven lopen. Beetje hobbelen op een paardenrug en alle tijd hebben om om je heen te kijken en van de natuur te genieten.

Vlak bij onze lodge ligt een mooie ranch waar we al een paar keer langs gekomen zijn. Een paar weilanden met paarden en de rest loopt tussen de bossen op het grote landgoed te grazen. Daar tussendoor scharrelen nog wat pronkende pauwen, enorme kalkoenen en natuurlijk wat honden. 

We melden ons daar en ontmoeten Ricky, onze gids.

De paarden staan al opgezadeld klaar voor de rit. Een vos kleurige merrie genaamd Jasmin en de bonte ruin Luigi. Brave paardjes die wel opgewassen zijn tegen dit ruige terrein. En hoe! 

Langs de boomgaard met mango bomen verlaten we de boerderij en ontmoeten dan Miguel die een kudde paarden van het ene stuk grond naar het andere probeert te verplaatsen. Hij kan wel wat hulp gebruiken met een paar eigenwijze beesten die toch de andere kant op willen gaan, dus wij helpen een handje en drijven de kudde het pad over en naar het hek van het 'verse' stuk groen waar ze de komende weken volop te eten hebben. 

Miguel sluit zich bij ons aan waarna we de jungle in verdwijnen. Voor onze paarden is het nog geen etenstijd (hoewel Jasmin daar soms anders over denkt), die moeten aan de bak. De paden liggen soms vol stenen of modder en gaan heling op en heling af. Hoewel ze soms best moeite hebben met de zware klim doen de sterke beestjes het wel allemaal. 

Ondertussen zitten wij ontspannen op de rug en slingeren tussen de groene wildernis door. 

Ricky verteld een hoop interessante dingen over de natuur om ons heen en plukt hier en daar een blaadje om ons te laten ruiken en de geneeskrachtige werking uit te leggen. 

We drinken uit een liaan die zoveel vocht opneemt dat het je laatste redding kan zijn als je ergens in de jungle onverhoopt strand. Toch handig om te weten. 

Bezweet komen de paarden boven op de berg aan waar we afstappen en zij even rust krijgen. 

Verscholen tussen het dichte groen komen we ineens uit bij de ingang van de Flour Camp Cave. Deze grot heeft zijn naam te danken aan de kleur van het kalksteen dat lijkt op dat van de bloem waar tortilla's mee gemaakt worden. 

Via een grote opening komen we in verschillende kamers met een prachtige kronkelige structuur en heel veel stalactieten en stalagmieten. Er liggen nog vele resten van aardewerk potten die hier door de Maya's zijn gebruikt voor offeringen en rituelen voor hun goden. Om verder de grot door te kunnen moeten we al wat klimmen en klauteren op de soms glibberige stenen. En uiteindelijk zelfs al kruipend door smalle openingen heen. Onze lenigheid wordt aardig op de proef gesteld en dit is zeker niet geschikt voor obese figuren. 

Voor ons een leuk avontuur en het brengt ons steeds weer in een volgende ruimte met prachtige vormen. Zo is er een deel dat lijkt op geplooide gordijnen, een deel dat lijkt én klinkt als een groot kerkorgel en delen die prachtig glinsteren. Even bewonderen we alles in stilte, met slechts het zachte druppel geluid van de stalactieten op de achtergrond. Maar we zijn hier niet alleen. Al snel zoeven de vleermuizen over ons heen. Vampier vleermuizen en Fruitbats en..... er zitten ook hele grote spinnen! Gelukkig schrikken zij meer van ons dan andersom. 

Een verborgen pareltje deze grot. Zo diep verscholen in de jungle dat bijna niemand er komt. 

We hebben de weg naar het daglicht weer gevonden en de paarden zijn inmiddels genoeg uitgerust om aan de terugweg te beginnen. 

Halverwege maken we nog een kleine tussenstop waar Ricky met een lange stok een paar kokosnoten uit de boom slaat waarna we het verse sap kunnen opdrinken. Heerlijk verfrissend. 

Terug bij de ranch worden de paarden afgezadeld en meteen los gelaten, ze kunnen gewoon vrij over het terrein scharrelen. 

Die hebben hun rust wel verdiend na de zware rit. 

Hoewel het voor ons minder inspannend was is het wel tijd om schone kleren aan te trekken, te lunchen en na te genieten van deze tour bij onze lodge. 

In de middag besluiten we nog een Maya complex in San Ignacio te bezoeken. Midden tussen de bebouwing is nog een stuk jungle overgebleven waar deze tempels tussen verscholen liggen. 

Maar tussen de bomen door zien we een dreigende grijze lucht aankomen. Voordat we naar de tempels lopen moeten we eerst even schuilen voor een flinke hoosbui. 

Cahal Pech is toch weer heel anders met poortjes en gangen om de tempels heen, waar we als een soort doolhof doorheen lopen. Ook hier weer is te zien dat maar een deel is opgegraven. Boven op de tempel groeien zelfs nog bomen. 

Het is net lang genoeg droog gebleven om het hele complex te bekijken, want bij de uitgang moeten we toch even een sprintje trekken naar de auto, omdat het alweer begint te hozen.

We rijden terug om nog voor het donker bij de lodge te zijn, wat hier ook al om 17:00 is. 

Maar dan hebben we wat oponthoud door wegwerkzaamheden die kennelijk niet helemaal zijn gegaan zoals bedoeld. Een verkeersregelaar, een mannetje met een geel en rood vlaggetje, regelt de boel en houdt ons stil. Voor ons staat een vrachtwagen overdwars die daar grind moest lossen maar vast is komen te zitten in de greppel. Verbaasd bekijken wij het tafereel waarbij een shovel de vrachtwagen los probeert te trekken. Met een hoop onhandig geklooi zijn er meerdere pogingen nodig, maar uiteindelijk lukt het dan toch. Inmiddels is er wel een hele file onstaan aan beide kanten én moet die vrachtwagen alsnog het grind lossen. Het mannetje met de vlaggetjes laat dan wel het verkeer aan de overzijde weer rijden, maar wij staan er nog steeds. Na het gepruts van het manoevreren met de vrachtwagen nog een tijdje aan te kijken, zien we ineens het mannetje met de vlaggetjes een stadsbus aanhouden en, geloof het of niet, in die bus stappen. Weg is die.

'Mijn dienst zit er op en ik moet de laatse bus halen, zoek het maar uit' moet hij hebben gedacht. Ha ha dat kan hier gewoon. 

Zodra er een beetje ruimte langs de vrachtwagen is besluiten we snel door te rijden. Nog net voor het hier pikdonker wordt zijn wij terug.