Xunantunich

Hoewel we gisterenavond in de verte de brulapen al konden horen, hielden ze zich vanochtend stil.

En daardoor waren we dus ook niet vroeg genoeg wakker om de ochtendactiviteit van de vogels mee te krijgen. 

Morgenochtend maar weer een nieuwe poging doen en dan moeten we dus echt om 6 uur op om te zien hoe de vele vogels op het fruit afkomen wat bij de lodge voor ze neergelegd wordt. 

Toch hebben we nog wel wat vogeltjes gezien op de wandeling die we vanmorgen hier in de omgeving hebben gemaakt. Vanaf de lodge zijn we langs de rivier gelopen over een leuk pad door het regenwoud. Voorbereid met poncho's aan, want het was wat regenachtig. De mistige wolken bleven sprookjesachtig boven de berghelling hangen. En steeds dachten we een beestje of vogels te zien, maar dan bleken het slechts regendruppels te zijn die de bladeren lieten bewegen. 

Gelukkig werd het al heel snel weer droog, waarna we toch weer vochtig werden maar dan van het klamme zweet. Niet omdat het een pittige wandeling was, maar gewoon door de temperatuur hier. 

We komen eerst uit bij een mooi beekje met rotsen omring door groen. Om verder te kunnen moeten we het oversteken, maar op de gebruikelijke route staat het water te hoog en gaan we zeker natte voeten krijgen. 

Een stukje verder liggen wat grote stenen in het water waardoor we net wel droog de overkant kunnen bereiken. 

Uiteindelijk loopt het pad verder tot aan de rivier waar grote rotsen en het snel stromende water een waterval vormen. Op de achtergrond de bergen die volledig bedekt zijn met groene bomen en palmen. 

Een mooi plekje om even te blijven zitten en te genieten van de schoonheid van de natuur om ons heen. 

Daarna nemen we dezelfde route weer terug naar de lodge. Af en toe zien we rode en gele vogeltjes tussen de takken, maar meestal zijn ze te snel en bewegelijk om een foto van te maken. Een bonte specht laat zich wel wat beter zien terwijl hij driftig tegen een boomstam aan zit te tikken.

Ineens zie ik op de grond ook wat kleins bewegen waarna we gefascineerd naar een hele optocht bladmieren zitten te kijken die blaadjes die zoveel groter zijn dan henzelf meezeulen naar hun nest en het dan door de te kleine ingang proberen te proppen.  

Terug bij ons huisje verruilen we de klamme wandelkleren voor een korte broek want het zonnetje schijnt weer flink, eten snel een klein hapje en rijden dan met de auto naar het nabij gelegen Maya complex Xunantunich.

Om daar te komen moeten we met een pontje de rivier over wat weer een hele belevenis is. Dit zijn van die dingen die je in dit soort landen nog tegenkomt. 

De chauffeur mag in de auto blijven, de ander moet er uit. De auto wordt op de pont, gebouwt uit een paar houten planken, gereden en dan begint de man aan een lier te slingeren om zo de pont met auto en al naar de overkant te trekken.

Na een kort weggetje de jungle in zijn we bij het Maya complex. 

Verscholen tussen de bomen en met middenin grote groene grasvelden staan een aantal indrukwekkende bouwwerken waar we tussendoor en overheen lopen.

We zijn hier in de middag bijna de enige bezoekers waardoor we het ongestoord kunnen aanschouwen en op ons in kunnen laten werken wat hier allemaal gebouwd is. De trapvormen aan de zijkant van de tempels en de muren van de verschillende verblijven zijn hier deels weer onder de dikke aarde vandaan gehaald.

De meest indrukwekkende wordt 'het kasteel' genoemd en steekt ver boven de jungle uit. Zodra we hier op omhoog klimmen heb ik toch even lichtelijk last van hoogtevrees. Maar eenmaal boven is dat het meer dan waard. Wat een uitzicht!

We kijken over de andere tempels heen en kunnen tot kilometers ver de groene jungle overzien. 

De enkele mensen beneden zijn piepklein en geven een mooi contrast aan de grootsheid van deze Maya tempel.

Weer naar beneden lopen gaat een stuk makkelijker, hoewel je wel moet oppassen voor gladheid door regen en mos.

Als we teruglopen naar de auto letten we nog eens goed op het terrein om ons heen. Al die heuvels overal.... wat zal daar nog allemaal onder die dikke laag aarde verborgen liggen?

Met het pontje worden we weer naar de overkant van de rivier gebracht waarna we de hobbelige weg naar onze lodge weer nemen. Zo aan het eind van het regenseizoen is zelfs een waterval langs de berg ontstaan die over de weg heen loopt, maar daar kunnen we met onze auto prima doorheen. 

Waar we wel even voor inhouden is een overstekende slang. Het zou zonde zijn als we die platrijden, dus die laten we eerst veilig de weg oversteken.

Helaas zijn we weer te laat terug bij het uitzicht platform voor het avond voeder moment van de vogels, dus is er niet veel te zien daar. Bij ons huisje is wel nog wat beweging van diverse vogeltjes die nog even het laatste beetje zon van de dag meepikken. Een vreemd knaag geluid vanuit de bosjes verraad de Agouti, waarschijnlijk dezelfde als gisteren. Die op een kokosnoot zit te knagen en zich kennelijk niet aan onze aanwezigheid stoort. 

In het restaurant ontmoeten we een leuk stel uit Groot Brittannië en schuiven bij hun aan tafel voor het dinner. 

Dit keer gelukkig weer geen kale bonen en rijst, maar alweer een zeer gevarieerde en lekker maaltijd.

Tot nu toe hebben we de bonen alleen nog maar gemengd met andere groenten, in een salade of in soep gehad of ze maken er een soort pasta van dat een beetje zoetig smaakt en je op je tortilla kunt smeren. 

Van het Britse stel kregen we te horen dat er veel vogelaars in deze lodge zitten en die staan allemaal 's ochtend rond 06:00 uur volledig in typische vogelaarskleding (kaki/groene broek en blouse en bijpassend hoedje), camera's met enorme telelenzen en boekjes met alle vogelsoorten, klaar voor hét vogelmoment van de dag.

Misschien moeten we daar morgenochtend toch maar bij aansluiten. Want wij willen meestal niets te maken hebben met die vreemde vogelaars, maar wat leuke kleurrijke vogeltjes zien (en het maakt ons geen z*k uit hoe ze heten) vinden we wel leuk.