Umbrella Beach

We nemen afscheid van de vogels en de beestjes in de jungle en rijden naar onze volgende bestemming aan de zuidkust.

Met muziek op de autoradio net zo gevarieerd als de mensen in Belize. Spaans, Caribisch, Salsa, Bachatta, oude Zuid Amerikaanse smartlappen, Country, moderne Engelstalige nummers en kerstliedjes met een zonnige sound rijden we rustig door nederzettingen met namen als Negroman farm, Blackman's Eddy, Esperanza, Unitedville en Ontario Village.

Paarden lopen los in de berm te grazen, honden liggen gevaarlijk op het randje van de weg, kippen scharrelen rond. We moeten zelfs nog uitkijken voor stuiterende geiten midden op de weg en een grote eekhoorn die bijna op het verkeerde moment wilde oversteken.

Je mag hier 80 km/u op de snelweg maar door alle dorpjes en beesten schiet het eerste deel niet echt op en dan lijkt de gemiddelde Beliziaan ook geen haast te hebben. 

Daarbij komen nog een aantal politie check points, maar daar mogen wij steeds direct doorrijden. Ze letten meer op bijzondere ladingen en voertuigverzekeringen.

We slaan af naar de Hummingbird Highway wat een mooie slingerende weg is met uitzicht op de Maya Mountains die bedekt zijn met een dikke laag wilderig groen. 

Halverwege maken we een tussenstop bij het Blue Hole National Park. 

Hier is door een ondergrondse waterstroom en grottenstelsel een natuurlijke waterpoel ontstaan. Alleen is die Blue Hole nu door het regenseizoen even niet zo Blue meer.

We kunnen een deel van de grot in en deze is weer heel anders dan die van gisteren. We dalen een stuk af naar beneden in de grote, hoge ruimte met gladde wanden waar het water langs sijpelt en zien de heldere ondergrondse waterstroom. 

Verder kunnen we niet of we moeten gaan zwemmen. Laten we dat maar niet doen.

Dan gaan we buiten nog maar even een wandelingetje maken door de jungle en volgen één van de routes door het park. Helaas blijkt de Hummingbird trail meer een mosquito trail. Het geeft ons wel de motivatie om flink door te blijven lopen over het avontuurlijke bergpad.

Beestjes of vogels laten zich niet zien, maar wel weer vele optochten van bladmieren. Om elkaar er op te attenderen en daarmee te voorkomen dat we de zware zwoegers platstampen hebben we een waarschuwings term bedacht: MOP, Mieren Oversteek Plaats.

Zoals de VOP de benaming is voor een zebrapad voor mensen.

Na wat beweging kunnen we onze autorit weer vervolgen en nu wat vlotter maar wel met dikke grijze wolken boven ons. Via de Southern Highway bereiken we het Placencia schiereiland. Op sommige stukken zo smal dat je links en rechts de zee kunt zien. We passeren grote villa's en kleine schattige huisjes langs de waterkant.

Helemaal aan het eind ligt ons hotel. Het is even zoeken tot we het gevonden hebben. We dachten dat het niet heel moeilijk kon zijn, want er loopt hier maar één weg. Maar het ligt er net achter, aan het strand en langs het wandelpad wat tussen alle hotels en restaurants door loopt.

We hebben een schattige witte cabana, helemaal in beach stijl met hout en bamboo en vlak aan het strand en de zee. Alleen is het inmiddels begonnen met regenen wat niet helemaal past in ons plaatje van een zonnige strandbestemming. 

Daar lopen we dan met ons paraplutje over het wandelpad. 

Het oude vissersdorp is in de loop der jaren een toeristenoord geworden wat nu een beetje als een rommelig allegaartje oogt. 

Links en rechts van het smalle wandelpad liggen kleurrijke hotelletjes, restaurants en beachclubs met bijpassende namen als The Barefoot Bar, Tipsy Tuna en Cosy Corner met een mooi strand, palmbomen, houten ligbedden en parasols van gedroogde palmbladeren voor de deur. Daar tussen staan vervallen huisjes, nieuwe huizen in aanbouw en liggen ongebruikte percelen die vol weelderig groen staan of gebruikt worden als afvaldump voor huisvuil en afgevallen palmtakken en vaak voorzien van een 'te koop'-bordje. 

Op de hoofdweg staan vele auto's en scheuren Amerikaanse toeristen in golfkarretjes van de beachbar naar hun luxe resort aan het begin van het schiereiland.

Verder is het nog vrij rustig met mensen, maar dat kan aan het weer liggen. 

Inmiddels hongerig strijken we neer bij een overdekte strandtent. Nog te vroeg voor het avondeten nemen we een schaaltje Nacho's.

Maar dat blijkt zo'n grote berg nacho chips met een topping van gehakt en kaas, dat we de rest van de avond genoeg hebben. 

Nou ok, een ijsje kan nog net. Naast de altijd geliefde chocolade proberen we ook de smaken van Zuurzak en Sweet Corn uit. En die smaken goed!

Met nu geen insectengeluiden of brulapen, maar de ruizende zee op de achtergrond gaan we lekker slapen en hopen dat het weer morgen beter is.