Vuurland of sneeuwland

Met lange mouwen aan is het 's ochtends eigenlijk te warm in het zonnetje dat goed schijnt, maar we zijn voorbereid op onze volgende bestemming in Tierra del Fuego, Vuurland. Dan stijgen we op vanuit het vlakke, kale landschap van Patagonië, wat doorkruist is door kaarsrechte wegen, en dommelen even in slaap in het vliegtuig. Als we de ogen weer open doen hangen we ineens boven een groots, winters berglandschap met besneeuwde bergtoppen.

De chauffeur die ons oppikt rijdt ons door het oude deel van Ushuaia met een mix van gekleurde huisjes van hout en golfplaten. Met de puntdaken heeft het iets van een mengeling tussen Scandinavië en een Frans Alpendorp. De besneeuwde bergen op de achtergrond en de koude, droge lucht geven ons meteen een wintersport gevoel.

Ons onderkomen voor de komende dagen ligt hoog boven de stad tussen de bomen op de berg. De lente is weliswaar begonnen, maar pas sinds een paar dagen hebben ze, in de woorden van de chauffeur, prachtige dagen met temperaturen rond soms wel 10 graden. Hoe hoger we gaan, hoe meer sneeuw er nog ligt en hebben we een mooi uitzicht op de stad en het water van het Beagle kanaal beneden. 

Het hotel bestaat uit verschillende gebouwtjes en een theehuis verbonden door houten vlonders over de schuine berghelling. Vanuit ons rood geschilderde, ruime chalet kijken we uit op bossen en bergen en staan dan zo ineens met onze voeten in de sneeuw.

Wat een verschil met het landschap en klimaat van vanmorgen. 

In het zoete theehuis vol roze, mintgroen en bloemetjes, en natuurlijk vol met theeserviesjes, halen we heerlijke taartjes en thee op en genieten ervan in ons huisje. Dan duiken we de sneeuw in.

Ons hotel ligt onderaan de Martial gletsjer. Tot 5 jaar geleden een skipiste met stoeltjeslift, maar sinds de lift kapot is, is de enige optie naar boven; lopen. Dus dat doen we dan maar. Tot halverwege weliswaar, want dat is al een aardige klim, maar dan heb je al een mooi uitzicht op de stad en baai helemaal beneden.

's Avonds gaan we op de Argentijns gebruikelijk tijd van half 9 de deur uit om te eten. Bij het theehuis/restaurant aangekomen ziet het er akelig stil en donker uit. Op het hele hotel terrein is het verdacht verlaten. Hebben we kennelijk toch weer een spraakverwarring gehad over de openingstijden.

Aangezien alle taxi's die vanmiddag nog bovenaan de berg stonden, nu allemaal spontaan verdwenen zijn, zit er helaas niets anders op dan de bochtige weg naar beneden lopen naar het dichtstbijzijnde restaurant.

Daar lopen we dan over een donkere, verlaten bergweg en na ongeveer 20 minuten bereiken we 'Chez Manu'. Gelukkig is het de wandeling waard, want het eten en de Malbec smaken ons heerlijk.

Op de terugweg kunnen we mooi calorieën verbranden met de wandeling berg op.

Het liep niet helemaal zo als geplant, maar heeft toch weer goed uitgepakt.

Rozig van de kou en de wandeling duiken we ons bedje in terwijl de wind buiten hevig raast.