Waterval

Samen met de 2 meiden die hier verblijven, 2 vrijwilligsters en een jonge gaucho vormen we een gezellige groep en trekken er vandaag op uit voor een extra lange rit.
We hebben zoals iedere rit weer andere paarden en die zijn allemaal even fijn en lief. Maar Richard heeft nu helemaal zijn favoriet gevonden. Lucy de la noche zit als een huis.

We trekken weer door een heel ander deel van het landgoed met prachtige heuvels en groene valleien waar we overal weer koeien tegen komen.
Ondertussen kletsen we wat met elkaar of stoppen daar juist even mee om een volle galop in te zetten. De paarden willen maar al te graag en maken er een soort race van. Tijdens het stappen sparen ze hun energie om dan als het moet er vol voor te kunnen gaan. Dat zijn ze gewend door het werken met de gauchos.

Uiteindelijk belanden we in een mooi groen hoekje, waar een beekje stroomt tussen de rotsen en 3 stieren onder de bomen liggen. Een plek waar elke koe of stier op een Nederlandse boerderij waarschijnlijk van droomt.
We binden te paarden vast en lopen via een rotsige smalle riggel naar een verscholen paradijs.
Dan komen we uit in een groene oase en kijken op tegen de rotswand waar tropische planten tegenaan groeien en waarvan af een waterval stroomt. Onderaan een klein kraakhelder meertje. Het doet ons denken aan Indiana Jones.
We hebben onze zwemkleding mee en hoewel het water toch wel erg koud is, besluiten we het er toch op te wagen en duiken er in.
Nou ja duiken, meer voorzichtig, twijfelend en bibberend, beetje bij beetje. Maar als we eenmaal door zijn en enigszins gewend is het toch wel lekker.

Gelukkig schijnt de zon alweer snel dus zijn we eenmaal weer op het paard zo weer opgewarmd. En een flinke galop helpt daar ook nog eens bij.
Na weer een heel stuk berg op en af stappen komen we bij het voormalige huis van de vader van Kevin (de huidige eigenaar). Een prachtig wit huis, groene luiken, rode dakpannen, grote veranda, een waanzinnig uitzicht en helemaal vol met antieke meubels. Een goede plek om even pauze te houden en een beetje weg te dromen.

Maar al snel gaan we weer verder met de rit, want het is nog een heel end terug.
De gaucho die vandaag met ons mee is had kennelijk door dat wij allemaal plezier hadden met het galopperen, dus stopt zijn paard weer, draait zich naar ons om en vraagt lachend en uitnodigend: gallopé? Ja hoor! En daar gaan we weer. De paarden richten hun hoofd op, oren naar voren en vanuit stilstand schieten ze weg. Dit keer gaan we een langer stuk. En steeds harder. Lachend en juichend racen we over het slingerpad met slechts 1 hand losjes aan de teugels en 1 hand in de lucht gaan we bijna schuin de bochten door.
Het zand en steentjes vliegen door de lucht, gelukkig worden onze ogen beschermd door onze zonnebril, maar die heeft nu wel wat pitten opgelopen.

Daarna mogen de paarden weer rustig op adem komen. En wij ook een beetje. Hoewel het niet al te veel moeite kost. Gewoon zitten en gaan.
Het laatste pad is perfect voor de Paso pas, dus dat doen we dan ook een heel eind. Bij deze gang dribbelt het paard rustig door en kan je, op wat licht schudden na, bijna stil zitten op de vlakke rug. Heerlijk. En het ziet er geweldig uit als ze daarbij ook nog eens hun voorbenen hoog optillen.
Wat een heerlijke rit was dat.
De enige van vandaag, maar wel een hele leuke. En de rest van de middag kunnen we lekker relaxen in de zon.

En zoals toch weer elke dag hier is er weer een extra verrassing. Voordat we aanschuiven voor het dinner is er live muziek. 2 man met gitaar, drums en fluit doen een geweldig optreden met traditionele Argentijnse muziek in de woonkamer.
Na het, alweer heerlijke, dinner wordt het nog een lange gezellige avond met de nodige glazen wijn en humor. Met een advocate, tandarts, 2 dierenartsen en ons als politie agenten bij elkaar kan je je misschien voorstellen dat het de nodige sterke en soms gruwelijke, maar ook lachwekkende verhalen oplevert. En hebben we de grootste lol met elkaar.
Ondertussen bedenken we ons dat we dit grote landgoed, maar tegelijkertijd deze kleine wereld op zich, waar we al het andere even zijn vergeten, morgen alweer moeten verlaten.
Als we tussendoor even buiten staan en genieten van de sterrenhemel en ondertussen luisteren naar het ene paard dat hinnikt en het andere paard even verderop dat klaarblijkelijk antwoord geeft is het net of ze deelnemen aan ons gesprek, of ons juist uitlachen. Je weet het niet.