Carpincho

Uren lang rijden we over een rechte weg, langs weilanden en prairie met koeien en paarden. Tussendoor soms palmbomen zoals onze kamerplant, maar dan in het groot en hele lange stukken bos van aangeplante bomen. Geen idee waar die diverse boomsoorten voor dienen, maar onze Spaans sprekende chauffeur kan het ons ook niet uitleggen.
Dan is uren door de bergen rijden een stuk minder saai. Maar hier is in de verste verte dus geen berg te bekennen.
En waar we dachten dat de rit 4 uur zou duren, rijden we uiteindelijk non stop 6 uur lang.
Daar hadden we niet op gerekend, dus is even een tegenvaller. Gelukkig heb ik nog een paar koekjes in mijn tas om de trek te stillen.

Maar de reden voor deze hele rit is het afgelegen moerasgebied Esteros del Iberá. Een bijzonder natuurgebied dat weer een heel ander beeld van Argentinië geeft.
En zoals altijd zoeken wij de raarste plekken op om een dier te zien wat wij nog niet eerder in het wild hebben gezien.
En dit keer is dat de Capibara, in het Spaans Carpincho. En ook wel waterzwijn genoemd, maar het lijkt totaal niet op een varken.
Wij noemen het maar een reuze cavia. Tenslotte is het ook een knaagdier en wel de grootste soort.
Ze leven alleen in Zuid Amerika en hier in Argentinië alleen in dit moerasgebied.

Voordat we afslaan naar de onverharde weg naar het park pikken we een meisje op die de komende dagen onze vertaler zal zijn.
Eindelijk bij de lodge aangekomen is de ontvangst een beetje raar, want het lijkt wel alsof het personeel, omdat we nagenoeg geen Spaans spreken, helemaal niet met ons communiceren.
We hadden gehoopt op een lunch bij aankomst, maar we moeten het doen met koffie en cake.
Daarna veranderen de plannen voor de geplande activiteiten steeds, wat het allemaal een beetje vaag maakt.

Maar ja, uiteindelijk gaan we dan tegen zonsondergang met een bootje het water op en binnen no time hebben we meerdere capibara's gezien!
Ooit dit aparte dier eens ergens in een dierentuin gezien en eerder een poging gedaan in Suriname, maar daar bleef het bij nachtelijk geritsel in de bosjes. En nu zijn ze overal!
Het is een grappige mengelmoes van cavia, bever, rat en een te dikke hond van 40-50 kilo op te korte pootjes die de hele dag gras en waterplanten eet. En omdat ze hier gewend zijn aan bezoek kunnen we tot bijna aai-afstand komen.
Verder zien we nog veel vogels en kaaimannen waarvan op de terugweg in het donker de lichtgevende oogjes overal opduiken.

Bij terugkomst verheugen wij ons op een goede maaltijd, nu we vandaag zo weinig gegeten hebben. En dat treft want ze hebben vandaag een assado, dat is de traditionele Argentijnse barbecue.
2 Schapen hangen al boven het grote vuur in de tuin te garen.
Maar helaas... We moeten nog even geduld hebben want pas om 22:30 worden we voor het eten verwacht . Maar als we ons dan al vast hongerig om 22:00 bij het kampvuur willen verlekkeren blijkt meer dan de helft al op!
De luidruchtige groep Argentijnen die hier ook verblijven hadden besloten om alvast wat eerder te beginnen. Voor ons worden nog snel wat stukken vlees veilig gesteld, kool gesneden en oud brood opgediend.
We hebben zo een honger dat het niet meer uitmaakt en we snel alles naar binnen werken.

We hebben de rare gang van zaken wel even besproken met onze vertaalster en hopelijk zal het personeel, ook al hebben ze kennelijk hun handen vol aan de eigengereide grote groep, ons niet vergeten.